Τι μπορεί να συμβαίνει στο ευφυές μυαλό ενός συγγραφέα που δημιούργησε έναν από τους διασημότερους serial killers όλων των εποχών; Ο Χάνιμπαλ Λέκτερ, ο σαρκαστικός κανίβαλος με το δαιμόνιο χιούμορ και την επικίνδυνη εξυπνάδα, είναι δημιούργημα του Τόμας Χάρις. Πήρε σάρκα και οστά στην κινηματογραφική μεταφορά του μυθιστορήματος «Η σιωπή των αμνών», με τον Αντονι Χόπκινς να τον υποδύεται αριστοτεχνικά, κερδίζοντας το Οσκαρ Α’ Ανδρικού Ρόλου το 1992.

Οπως αναφέρει η Repubblica, ο 78χρονος συγγραφέας επιστρέφει με ένα καινούργιο βιβλίο, αυτή τη φορά χωρίς τη συμμετοχή του διάσημου ψυχοπαθούς. Υστερα από δεκατρία ολόκληρα χρόνια συγγραφικής σιωπής, ο Χάρις δηλώνει και πάλι «παρών» στον εκδοτικό κόσμο. Εκανε το ντεμπούτο του το 1975 με το μυθιστόρημα «Black Sunday» το οποίο περιστρεφόταν γύρω από ένα επερχόμενο τρομοκρατικό χτύπημα. Απέσπασε μέτριες κριτικές, ύστερα όμως ήρθε η καταξίωση καθώς ο Χάρις σύστησε στο ευρύ κοινό τον Χάνιμπαλ, έναν διεστραμμένο δολοφόνο που όχι μόνο σκότωνε ανθρώπους ώστε να φάει τα όργανά τους, αλλά ήξερε πώς να τα μαγειρεύει με εξαιρετική μαεστρία και γκουρμέ αισθητική.

Το νέο βιβλίο έχει τίτλο «Cari Mora» και είναι το όνομα μίας Κολομβιανής που εργάζεται στο σπίτι του Πάμπλο Εσκομπάρ. Μέσα από την κεντρική ηρωίδα του περνούν μηνύματα για την προσφυγική κρίση και τους νονούς του εγκλήματος, σε ένα μυθιστόρημα που περιλαμβάνει και κάποιες σουρεαλιστικές περιγραφές – αγαπημένο «σπορ» του Χάρις.

«Ο Χάνιμπαλ μού έρχεται πολύ συχνά στο μυαλό, έχει τη δική του υπόσταση, δεν είναι ένας χαρακτήρας που μπορείς έτσι απλά να τον ξεφορτωθείς» παραδέχεται ο συγγραφέας. Οπως και πολλοί άλλοι συνάδελφοί του που αγαπούν την οργάνωση και τη μεθοδικότητα, γράφει μανιωδώς κάθε μέρα, ξεκινώντας από τις 8.30 το πρωί και σταματώντας γύρω στις 3 το μεσημέρι. Φυσικά, υπάρχουν και ημέρες κατά τις οποίες το μόνο που καταφέρνει να γράψει είναι μόνο μία παράγραφος. Και πάλι όμως, δεν σηκώνεται από το γραφείο του, είναι πειθαρχημένος.

Κάθε φορά που μπλοκάρει, γράφει με το χέρι. Περιγράφει τη συγγραφή σαν μία παθητική, σχεδόν σουρεαλιστική διαδικασία, που «δεν την κάνεις, σου συμβαίνει».

Ο μετρ των ιστοριών τρόμου Στίβεν Κινγκ είχε χαρακτηρίσει τον Χάνιμπαλ Λέκτερ ως «το πιο τρομακτικό τέρας μυθοπλασίας της σύγχρονης εποχής». Το 1988 με τη «Σιωπή των αμνών», ο Χάνιμπαλ έγινε ένα από τα πιο σημαντικά φαινόμενα της ποπ κουλτούρας, και η απόλυτη καταξίωση κατέφθασε με την πολύ επιτυχημένη κινηματογραφική μεταφορά του.

Η ταινία του 1991 το 1992 κέρδισε επτά βραβεία Οσκαρ, όμως ο Τόμας Χάρις αρνιόταν κατηγορηματικά να τη δει, φοβούμενος ότι δεν θα του αρέσει. Δύο χρόνια μετά την οσκαρική απονομή, ο συγγραφέας άνοιξε την τηλεόραση για να δει το δελτίο καιρού και έπεσε πάνω σε μία ενδιαφέρουσα κινηματογραφική σκηνή. Οταν άκουσε μία ατάκα που του φάνηκε τρομερά οικεία, συνειδητοποίησε ότι επρόκειτο για τη «Σιωπή των αμνών». «Τότε ήρθα πρώτη φορά σε επαφή με μία θαυμάσια ταινία» παραδέχτηκε.

Με το πέρασμα των χρόνων, οι άλλοτε ένθερμοι φαν άρχισαν να κουράζονται με τις ιστορίες του Χάνιμπαλ, και τα συγκεκριμένα βιβλία του Χάρις δεν τα πήγαιναν πολύ καλά, ούτε στις κριτικές ούτε στις πωλήσεις.

Η τηλεοπτική σειρά του NBC «Hannibal» με τον εξαιρετικό Μαντς Μίκελσεν στον ομώνυμο ρόλο γνώρισε μεγάλη επιτυχία, αλλά ύστερα από τρεις σεζόν δεν πήρε το πράσινο φως και για τέταρτη. Οι σκηνές ήταν από τις πιο αιμοσταγείς και φρικιαστικές που έχουμε δει ποτέ στη μικρή οθόνη, φιλτραρισμένες όμως μέσα από μία πολύ ιδιαίτερη και σωτήρια αισθητική.

Κάθε φορά που κάποιος δημοσιογράφος ρωτά τον Τόμας Χάρις πώς έχει καταφέρει να επινοήσει τόσο τρομακτικά γεγονότα, η απάντησή του είναι αφοπλιστική: «Δεν χρειάζεται να κάνω κάτι περισσότερο από το να κοιτάξω παντού γύρω μου».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News