«Θλιβερά, βαριά τραγούδια για την τρέλα, τη θνητότητα και την απληστία, διανθισμένα με έντονες ορχηστρικές συνθέσεις. Ηταν αυτή η συνταγή για μια υπερπαραγωγή; Κάθε άλλο παρά κατάλληλη για τη δημιουργία ενός από τα πιο δημοφιλή άλμπουμ όλων των εποχών ακούγεται», γράφει σε άρθρο του ο Τζον Πάριλις, ο επικεφαλής μουσικοκριτικός των New York Times εδώ και τριάντα πέντε χρόνια, από το μακρινό 1988.

Ωστόσο – επισημαίνει αμέσως μετά – κανένας δεν μπορεί να αμφισβητήσει τη σαγήνη του «ανεξίτηλου στον χρόνο άλμπουμ που κυκλοφόρησαν οι Pink Floyd πριν από 50 χρόνια, την 1η Μαρτίου του 1973. Δεσπόζοντας σαν ένας ανεξερεύνητος μονόλιθος, το “The Dark Side of The Moon” πέρασε σχεδόν όλα τα επόμενα 14 χρόνια – διαπερνώντας την πανκ, την ντίσκο, το πρώιμο χιπ-χοπ και το ποπ μεσουράνημα του MTV – στη λίστα Billboard Top 200», συνοψίζει.

O Πάριλις θυμίζει επίσης πως όταν κυκλοφόρησε το «The Dark Side of The Moon», πριν από περισσότερο από μισό αιώνα, «η αγορά ενός δίσκου αποτελούσε δέσμευση» ενώ στη συνέχεια, αν και τα τραγούδια του άλμπουμ είχαν καταστεί ιδιαίτερα γνωστά και οικεία μέσω του ραδιοφώνου, «οι άνθρωποι ήθελαν ακόμη να έχουν ο καθένας το δικό του δίσκο ή, ενδεχομένως, έναν καινούργιο για να αντικαταστήσουν τον παλιό φθαρμένο. Στην ψηφιακή εποχή το “The Dark Side of The Moon” επέστρεψε στα charts με τη μορφή CD, πουλώντας και μετά μεταδίδοντας (streaming) περισσότερα εκατομμύρια».

Τι ήταν, όμως, το «The Dark Side of The Moon» όταν κυκλοφόρησε το 1973; «Ενα άλμπουμ που λειτουργούσε εξίσου ιδανικά ως μέσο επίδειξης ενός νέου στερεοφωνικού – ή, για μερικούς πρώτους χρήστες, ενός τετραφωνικού συστήματος», το οποίο, όμως, μπορούσε να βιωθεί κάλλιστα και ως «προσωπική μυσταγωγία με ακουστικά και ένα τσιγαριλίκι», απαντάει ο κορυφαίος αμερικανός μουσικοκριτικός.

Οσον αφορά το σήμερα, «τα ρολόγια, οι συναγερμοί και τα κουδουνίσματα που ανοίγουν το “Time” είναι εκπληκτικά ρεαλιστικά, αν και δεν αποτελούν πλέον έκπληξη, ενώ τα αεικίνητα συνθεσάιζερ και τα απελπισμένα βήματα του “On the Run” είναι αενάως ιλιγγιώδη. Επιβλητικοί ρυθμοί, σπηλαιώδεις ήχοι και αυστηρή πλαισίωση αναγγέλλουν το μεγαλεπήβολο εύρος του “Dark Side”, το οποίο αρχίζει και τελειώνει με τον ήχο ενός καρδιακού παλμού. Το άλμπουμ αντιπαραβάλλει πρωταρχικούς ήχους και βαριές διακηρύξεις με την εμπειρία της ανθρώπινης κλίμακας», συμπυκνώνει ο Τζον Πάριλις.

Σχετικά με την κληρονομιά του, εξηγεί πως, όπως και άλλα εμβληματικά άλμπουμ των δεκαετιών του ‘70 και του ‘80 – το «Thriller» του Μάικλ Τζάκσον, το «Hotel California» των Eagles, το «Rumours» των Fleetwood Mac – το «Dark Side of The Moon» «πραγματεύεται την απογοήτευση, τον φόβο και την μνησικακία, παρά την αστραφτερή παραγωγή του. Είναι ανήσυχο και εμμονικό κατά βάθος, όχι φροντισμένο. Αμέτρητα συγκροτήματα και παραγωγοί επρόκειτο να διδαχθούν από τους Pink Floyd πώς να συνδυάζουν το μεγαλείο και τη δυσφορία και ότι μερικοί σωστά τοποθετημένοι ήχοι μπορούν να πουν πολλά περισσότερα από μια στείρα επίδειξη δεξιοτεχνίας».

Φυσικά, με αφορμή την πεντηκοστή επέτειο της κυκλοφορίας του, το «The Dark Side of The Moon» πρόκειται να επανακυκλοφορήσει σε πολυτελή έκδοση, στις 24 Μαρτίου, που θα εμπεριέχει remixes υψηλής ανάλυσης, αν και «σε μεγάλο βαθμό είναι περιττό μετά την εξαντλητική επανέκδοση “Immersion Edition” το 2011», σύμφωνα, πάντα, με τον μουσικοκριτικό των New York Times.

Ομως και ο Ρότζερ Γουότερς, ο πάλαι ποτέ ηγέτης της θρυλικής μπάντας, ανακοίνωσε ότι θα κυκλοφορήσει το δικό του ριμέικ του «Dark Side of The Moon, που θα περιέχει δικά του φωνητικά αντί για τη βραχνή, θλιμμένη φωνή του κιθαρίστα των Pink Floyd Ντέιβιντ Γκίλμουρ, ενώ θα προσθέσει και προφορικό λόγο πάνω στα ορχηστρικά κομμάτια του άλμπουμ, μαζί με κάποια «όχι “ροκ εντ ρολ” κιθαριστικά σόλο», όπως δήλωσε ο ίδιος.

Σε συνέντευξη που παραχώρησε τον προηγούμενο μήνα στην Berliner Zeitung ο 79χρονος, πλέον, Γουότερς (ο οποίος, γράφοντας όλους τους στίχους του «The Dark Side of The Moon» ήρθε αντιμέτωπος με ζητήματα όπως ο χρόνος, το χρήμα, ο πόλεμος, το αναπόφευκτο του θανάτου και η ασημαντότητα της καθημερινής ζωής) ερωτώμενος για το βαθύτερο μήνυμα του άλμπουμ, είπε πως «αυτό που είναι πραγματικά σημαντικό είναι η μεταξύ μας σύνδεση ως ανθρώπινα όντα, η όλη ιδέα της ανθρώπινης κοινότητας». Σύμφωνα, όμως, με τον 69χρονο Τζον Πάριλις, «αυτό είναι αναθεωρητικό. Το “Dark Side” ευδοκιμεί στην αποξένωση, στη ματαιότητα και στην απόγνωση. Η διαχρονικότητά του αποκαλύπτει πόσοι ακροατές αισθάνονται παρομοίως».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News