Τη Δευτέρα 13 Ιουνίου, ο δήμαρχός μας είχε γενέθλια. Είχε μόλις επιστρέψει από ταξίδι στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου μετέβη για την παραλαβή του βραβείου «Δαμασκηνός» που απονέμεται σε όσους έχουν συμβάλει στην ανάδειξη του Ολοκαυτώματος, καθώς και για την παρουσίαση της διακήρυξης δημάρχων από την Ευρώπη και τις ΗΠΑ εναντίον του αντισημιτισμού και του φασισμού.

Τα γενέθλιά του Γιάννη Μπουτάρη έγιναν λιγάκι reality. Του ευχήθηκαν τα «χρόνια πολλά» σε ραδιοφωνική εκπομπή στην οποία παραχώρησε συνέντευξη, ενώ είδαμε τα κεράσματα σε ζωντανή σύνδεση με το Δημοτικό Συμβούλιο κατά τη διάρκεια της τακτικής συνεδρίασής του, που μεταδίδεται από την Δημοτική Τηλεόραση TV100. Τα γενέθλια του Μπουτάρη έγιναν είδηση κι έπαιξαν στα social media και σε site, όπως άλλωστε συμβαίνει με οτιδήποτε αφορά τον Μπουτάρη.

Εμείς οι Θεσσαλονικείς, βέβαια, έχουμε συνηθίσει στις «ειδήσεις Μπουτάρη» και δεν μας κάνουν εντύπωση. Τον έχουμε δει μεταμφιεσμένο σε manga, με γραβάτα, χωρίς γραβάτα, να χορεύει, να κοιμάται σε ράντζο, να κάνει γιόγκα, να αποκαλύπτει τα καινούργια του τατουάζ, να βάζει σκουλαρίκια, να ντύνεται Βλάχος, να μαλώνει με κάποιον κι αμέσως μετά να γίνεται φίλος του, να υπερασπίζεται τον καπιταλισμό, να κυκλοφορεί με το λεωφορείο, να παρατάει δημοτικό συμβούλιο για να πάει να τρυγήσει, να μιλάει για το Viagra και το σεξ στην τρίτη ηλικία, να αγκαλιάζει άστεγους και να συναναστρέφεται τους Dassault, να μιλάει για τον αλκοολισμό του και να μην αποχωρίζεται το τσιγάρο, να αφηγείται πώς χώρισε με τη σύζυγό του και πώς τα ξαναβρήκαν, να είναι ταυτόχρονα και ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ και Ποτάμι, να φοράει εβραϊκό καπελάκι και να οραματίζεται μια «Ντίσνεϊλαντ του Εβραϊσμού», να κολλάει αυτοκόλλητο «Είμαι γάιδαρος παρκάρω όπου θέλω» σε παράνομα παρκαρισμένα αυτοκίνητα.

Μια άγνωστη πτυχή του ήταν η σχέση του με τη μητέρα του, η οποία πέθανε πέρυσι πλήρης ημερών. Στο ντοκιμαντέρ με τίτλο «Ένα βήμα μπροστά» (προβλήθηκε το 2012 στο Φεστιβάλ και το 2013 στους κινηματογράφους) του Θεσσαλονικιού σκηνοθέτη Δημήτρη Αθυρίδη, είδαμε το δήμαρχο να την επισκέπτεται και να είναι μαζί της ένα παιδί μπροστά στη μητέρα του. Εκείνη να τον συμβουλεύει κι εκείνος να δέχεται τις μητρικές νουθεσίες με μια σπάνια τρυφερότητα.

Πάντα, όμως, μιλώντας με το Γιάννη Μπουτάρη ανακαλύπτεις κάτι καινούργιο. Του ζητήσαμε, με αφορμή τα γενέθλιά του, να μιλήσει στο protagon για τους πιο σημαντικούς σταθμούς της ζωής του. Απολαύστε τον!

«Ο πρώτος σημαντικός σταθμός στη ζωή μου –και το συνειδητοποίησα πολύ αργότερα- ήταν όταν με πήραν από το Πειραματικό σχολείο του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου της Θεσσαλονίκης και με πήγαν στο Αμερικάνικο Κολλέγιο Ανατόλια. Μάλιστα, με βάλανε οικότροφο τα πρώτα χρόνια στο Ανατόλια. Μπα, όχι, δε με βάλανε οικότροφο επειδή ήμουν άτακτος, ίσα ίσα που ήμουν ήσυχο παιδί. Απλώς έτσι έκριναν, ότι θα είμαι καλύτερα εσώκλειστος. Είχα την ευκαιρία να εκπαιδευτώ σε δυο διαφορετικά συστήματα, πολύ διαφορετικά μεταξύ τους. Το Πειραματικό ήταν πολύ αυστηρό, ενώ το Ανατόλια πολύ πιο ελεύθερο, είχε άλλη λογική.

Ηθελα να γίνω εμποροπλοίαρχος

Με επηρέασε πολύ για τη μετέπειτα ζωή μου η συστηματική εμπλοκή στη δουλειά, από τον παππού μου ακόμη, μετά με τον μπαμπά μου. Εβλεπα τα κρασιά, τα αμπέλια… Αυτό ήταν καθοριστικό για τις κινήσεις μου. Επίσης, η γνωριμία μου με την τότε εργαζόμενη στο Ινστιτούτο Οίνου Βούλα Κουράκου. Με την παρουσία της με βοήθησε στη σκέψη μου να ασχοληθώ με τα κρασιά, αν και είχε ήδη διαμορφωθεί η μοίρα μου. Δεν ήταν απόφαση, ήταν μοίρα! Απόφαση το πήρα πολύ αργότερα, αφού σπούδασα. Τότε είπα ας αφήσω τα τρελά και τα χαζά που θέλω να γίνω εμποροπλοίαρχος, αφού η μοίρα μου είναι τα κρασιά… Τότε το πήρα απόφαση. Γιατί ήθελα να γίνω εμποροπλοίαρχος; Μου άρεσαν τα ταξίδια, είχα αυτήν την αίσθηση.

Στη Βιέννη του Ψυχρού Πολέμου

Πρώτο ταξίδι που κάναμε ήταν το 1954, στη Βιέννη με τους γονείς μου. Ξέρεις τότε στη Βιέννη υπήρχαν ακόμη και οι τέσσερις δυνάμεις, όπως στο Βερολίνο. Θυμάμαι έντονα τις περιπολίες των Σοβιετικών.

Γαμπρός ή μακαρίτης

Στο εξωτερικό δεν σκέφτηκα να ζήσω, γιατί στη διάρκεια της πανεπιστημιακής μου ζωής ήμουν τραγικά ερωτευμένος. Είπα στους δικούς μου ή θα παντρευτώ ή θα πεθάνω. Κι επειδή είχα χάσει κι ένα χρόνο στο πανεπιστήμιο, είπαν οι δικοί μου να παντρευτεί να ησυχάσουμε… Και παντρεύτηκα στο τέταρτο έτος κι έκανα στην αρχή τα δυο παιδιά και μετά το τρίτο κι έτσι η όποια περαιτέρω επιμόρφωσή μου στο εξωτερικό έγινε με ταξίδια κυρίως. Γι’ αυτό δεν πήγα να σπουδάσω έξω, αλλά δε μου έλειψε και πολύ.

Ο μικρός μου ο γιος είναι στην Κίνα, η μεγάλη μου η εγγονή σπουδάζει στη Νέα Υόρκη, αλλά έρχονται. Με την εγγονή μιλάμε συνέχεια, την σκέφτομαι, από την ώρα που τα παιδιά μπαίνουν σε ρέγουλα, αρχίζουν να κάνουν δική τους ζωή.

Κανείς δεν είναι τέλειος

Μπα, με την τεχνολογία δεν έχω σχέσεις, έχω πρόβλημα, δεν χρησιμοποιώ κομπιούτερ κι από τις εφαρμογές του τηλεφώνου το πολύ να δω τον καιρό, κι αυτό με ενοχλεί πολύ, όπως και το τσιγάρο που καπνίζω πολύ. Στην Αμερική που ήμουνα τώρα το μείωσα, τι να έκανα;

Τα αμπέλια μου

Αλλος μεγάλος σταθμός στη ζωή μου ήταν η περίοδος στο τέλος του ’60 αρχές ’70, όταν πια είχα εμπλακεί χοντρά στη δουλειά κι αγόρασα τις πρώτες μου εκτάσεις για να κάνω το μεγάλο αμπελώνα στη Νάουσα. Η οικογένειά μου ήταν οινέμποροι, δεν είχαν δικά τους αμπέλια. Τότε συνειδητοποίησα ότι δεν μπορείς να κάνεις καλό κρασί αν δεν έχεις καλό αμπέλι, οπότε πήγα και βρήκα. Είχα κάνει συμβολαιακή γεωργία από τότε, για να βγάζω τα πιο καλά κρασιά. Στις αρχές της δεκαετίας του ‘70 έκλεισα τις εγκατάσταση που είχαμε διάσπαρτες στη Νάουσα και τη μια της Θεσσαλονίκης κι έκανα μια μεγάλη στη Νάουσα. Μέχρι τότε είχα σπασμένη στα δυο τη δουλειά, αλλού γινόταν η παραγωγή κι αλλού η εμφιάλωση και τα ήθελα όλα μαζί.

Ενεργός πολίτης

Με τα κοινά ασχολιόμουν πάντοτε, με την έννοια της συλλογικότητας. Στον κλάδο μου, ήμουν γραμματέας στην αρχή και μετά πρόεδρος κι η αντίληψή μου ήταν να μην τρώμε ο ένας τον άλλον, αλλά να μεγαλώσει η πίτα. Τους έλεγα να ανεβάσουμε το όνομα «Νάουσα» για να ανεβούμε όλοι μαζί. Στην αρχή ήμασταν μόνο εμείς, μετά ήρθε ο Τσάνταλης, μετά έγινε ο συνεταιρισμός και σήμερα η Νάουσα έχει 20 οινοποιεία. Με αυτή τη λογική κινούμαστε, να ανεβάσουμε τη Νάουσα.

Επιχειρηματικά

Με τον αδερφό μου είχαμε διαφορετικούς ρόλους. Εγώ ήμουν ο wine maker κι εκείνος o money maker. Στη δεκαετία του ’80 άρχισε να ανεβαίνει η εταιρεία, μπήκαμε στο χρηματιστήριο, κάναμε συνεταιρισμό με τη United Distilleries, διακινούσαμε σπουδαία brands, είχαμε το Johnnie, το Bacardi, μετά ο αδερφός μου αγόρασε τη Henninger και ξέφυγε η εταιρεία, μεγάλωσε πολύ.

Ο χωρισμός και το αλκοόλ

Το ‘81 χώρισα. Επίσης μεγάλος σταθμός στη ζωή μου! Και δεν χώρισα επειδή είχε αποκτήσει γκόμενο η Αθηνά ή εγώ, αλλά επειδή μπουκώσαμε να είμαστε μαζί. Εγώ ήμουν απασχολημένος με τη δουλειά σε όλη την Ελλάδα, παράλληλα είχα αρχίσει να πίνω. Όλη τη δεκαετία του ‘80 ήμουν λιωμένος στη δουλειά αλλά έπινα κιόλας. Όταν αποφάσισα να πάω στο Κέντρο Αποτοξίνωσης είχα ήδη αποφασίσει να ξαναγυρίσω στην Αθηνά. Εκείνη συζούσε με κάποιον κι εγώ είχα διάφορες, αλλά της είπα ότι ήθελα να είμαι μαζί της. Μου ζήτησε να σταματήσω να πίνω, κι έτσι πήγα στο πρόγραμμα. Δεν ξαναπαντρευτήκαμε.

Όλοι μου λένε τι τραβιέσαι;

Απ’ το ‘91 και μετά, είχαμε μπει σε μια φάση δυσκολιών στην εταιρία. Είχαμε μπει σε μια φάση διαφορών και με τον αδερφό μου, και το ‘95 είπαμε καλύτερα να χωρίσουμε παρά να μαλώνουμε. Έτσι ξεκίνησα στη Νάουσα με την ετικέτα «κυρ Γιάννης». Αφοσιώθηκα στην παραγωγή κρασιών υψηλής ποιότητας, είχα κάνει τον «Αρκτούρο» και τα ξενοδοχεία στο Νυμφαίο. Ήμουν ανήσυχος, κι ακόμα είμαι. Όλοι οι συμμαθητές μου μού λένε τι τραβιέσαι; Το ‘96 ξεκίνησα καινούργια δουλειά (τον «κυρ Γιάννη») μόνος μου, ολομόναχος, έκανα καινούργια φίρμα κι είχαν αρχίσει και τα παιδιά να μπαίνουν στη δουλειά.

Η απώλεια της Αθηνάς

Τώρα μου λείπει η Αθηνά. Πέθανε το 2007 αφού τυραννήθηκε πέντε χρόνια. Είναι πολύ μεγάλη εμπειρία η εξοικείωση με το θάνατο. Θυμάσαι τι τράβηξα με την αποτέφρωσή της τότε επειδή δεν ήμασταν πια παντρεμένοι… Έχω ξεκινήσει με το αποτεφρωτήριο στη Θεσσαλονίκη, έχει δυσκολίες αλλά προχωράει. Ε, δε ζούμε σε κράτος…

Περί Ευρώπης

Θεωρώ ότι η συνταγή που εφαρμόσανε για την Ελλάδα ήταν μεγάλο λάθος, οι Γερμανοί και οι Ευρωπαίοι είναι ανάλγητοι, γι αυτούς κυριαρχούν οι αριθμοί. Είναι απολύτως αποδεδειγμένο αυτό. Το μόνο που καταφέραμε είναι να κατεβάσουμε συνολικά το επίπεδο ζωής, δεν υπάρχουν καθόλου αναπτυξιακά κίνητρα. Το Μνημόνιο έπρεπε να το εφαρμόσουμε το ’81 που μπήκαμε στην Ε.ΟΚ. Έγινε μεγάλο λάθος να βάλουν τις ανατολικές χώρες στην ευρωζώνη, ήταν εκμετάλλευση, έπρεπε να υπάρχει μια περίοδος προσαρμογής, να συντονιστείς με την ευρωπαϊκή νοοτροπία. Έπρεπε πρώτα να γίνει πολιτική ένωση κι όχι οικονομική. Εγώ πιστεύω ότι πρέπει να γίνει ομόσπονδη η Ευρώπη.

Για το ποτό

Μπα, το ποτό δε μου λείπει καθόλου. Το διασκεδάζω κιόλας, βγαίνω συνέχεια, βλέπω άλλους να σουρώνουν, εγώ είμαι μια χαρά, διασκεδάζω. Θεωρώ ότι πήρα το μερίδιό μου στη ζωή από ποτό, φτάνει τόσο.

Ξόδεψα 400.000.000 για τον Άρη

Κι από λεφτά πήρα το μερίδιό μου. Ξέρεις πόσα ξόδεψα για τον Άρη; 400.000.000 δραχμές σε 8 χρόνια. Αλλά το ευχαριστήθηκα. Τον Γκάλη, τον Γιαννάκη, τον Ρωμανίδη, τον Φιλίππου, εγώ τους πλήρωνα.

Ένας μεθύστακας ήμουν

Είμαι μόνιμα ερωτευμένος με τη ζωή. Μ’ αρέσει που ζω, το διασκεδάζω, μ’ αρέσει να είμαι με τη γυναίκα, άσχετα αν πολλοί με χαρακτηρίζουν γκομενιάρη. Πάντα έτσι με λέγανε. Κι όταν έπινα, δεν λέγανε ο Γιάννης πίνει, λέγανε ο Γιάννης είναι γλεντζές ή ο Γιάννης είναι γκομενιάρης.

Όταν έπινα δεν ήμουν ενοχλητικός. Μπορεί να γελοιοποιούμουν αλλά δεν ενοχλούσα. Πολλοί πίνουν και γίνονται κλαψιάρηδες ή ενοχλητικοί ή επιθετικοί. Εγώ ήμουν μάλλον γλυκός. Βέβαια, στην πραγματικότητα, ένας μεθύστακας ήμουν…»

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News