Nοοτροπία

Αυτή η λέξη χαρακτηρίζει και διαπερνά τα πέντε στιγμιότυπα που ξεχώρισα  από συζητήσεις πολλών ωρών μαζί του, και σε διαφορετικές χρονικές στιγμές. Η τελευταία, στα γραφεία της Aegean, πριν μερικές εβδομάδες. Που,  ενώ φαντάζει κάπως απολογιστική, περισσότερο την είδα ως κατάθεση προσωπικών δεδομένων, γνωστών τε και αγνώστων.

Κάθε στιγμιότυπο δείχνει την νοοτροπία του Θεόδωρου Βασιλάκη – αυτήν που έχει ο ίδιος, και αυτήν που κατά φυσική θαρρείς εξέλιξη, ίσως και αδιαπραγμάτευτη για εκείνον, θέλει να περάσει και στους άλλους. Πάντα, όμως, ξεκινά από τον εαυτό του.

«Κάνω – λέει –  αυτό που έκανα πάντοτε. Αυτοέλεγχο. Και είναι πολύ αυστηρός. Τα βάζω συχνά με τον εαυτό μου. Εκνευρίζομαι μαζί του. Γι’ αυτό μου αρέσει και το γκολφ. Γιατί δεν μπορώ να εκνευριστώ με τον συμπαίκτη μου αν πάει μια μπάλα στραβά – με τον εαυτό μου τα βάζω».

-Θέλετε να είναι και άλλοι σαν και σας;, τον ρωτάω.
«Μακάρι να ήταν! Πιστεύω ότι πολλοί από το προσωπικό μου εδώ στην Aegean είναι σαν και μένα».

-Και σας αρέσει αυτό;
«Όταν τάχεις καλά με τον εαυτό σου, όσο πιο λίγους βλέπεις σαν και σένα Χρήστο, τόσο πιο δυστυχής γίνεσαι. Σε ευχαριστεί πολύ περισσότερο να συναντάς πολλούς ανθρώπους σαν και σένα. Δεν συμφωνείς;»

-Δεν ξέρω. Διότι, να σας πω, δεν θεωρώ τον εαυτό μου πρότυπο για να πρέπει να μου μοιάζουν οι άλλοι.

Ούτε και αυτός όμως θεωρεί τον εαυτό του πρότυπο, αλλά πιστεύει βαθιά, όπως εξηγεί, ότι δια του παραδείγματος μπορείς να πείσεις κάποιον, εάν αποδέχεται την δική σου στάση ζωής, να αλλάξει και αυτός.

«Εγώ, το προσπάθησα, να αλλάξω την νοοτροπία του μέσου Έλληνα, για το προσωπικό που μπήκε και στελέχωσε την εταιρεία. Η αλλαγή, προς το καλύτερο, επετεύχθη σε ένα μεγάλο ποσοστό. Και ένας από τους λόγους της επιτυχίας της Aegean ήταν και αυτός», λέει.

Πρακτικά, συνεχίζει, η νοοτροπία αλλάζει εξηγώντας και αναλύοντας στο προσωπικό σε καθημερινή βάση ο κάθε διευθυντής τη σκέψη του, με σημασία στη λεπτομέρεια, και με κατεύθυνση ώστε να σκέφτεται το σύνολο, όχι το «εγώ».

Ο ίδιος έτσι είναι. Δίνει ακόμα σημασία σε κάθε τι. Λένε πως έχει ψύχωση με την καθαριότητα. Το παραδέχεται.

«Έμπαινα και μπαίνω μόνος μου στις τουαλέτες να δω σε τι κατάσταση είναι. Παλιά, όταν τα αεροπλάνα μας ήταν λιγότερα, πήγαινα και τα βράδια και έκανα ελέγχους. Να σου δείξω φωτογραφίες εδώ (στο κινητό) τι προσέχω και παρατηρώ όποτε μπαίνω στο αεροπλάνο; Τις στέλνω πολλές φορές στον Διευθυντή του Τεχνικού Τμήματος και του λέω: γιατί δεν τα αλλάξατε αυτά που είναι φθαρμένα;».

-Δεν τους φοβερίζετε τους υπαλλήλους σας έτσι; Ότι εγώ, δηλαδή, είμαι ο στρατιωτικός και σας ελέγχω τώρα;
« Όχι Παναγία μου, όχι! Εγώ γινόμουν ένα με αυτούς, ποτέ δεν τους αντιμετώπισα αφ’ υψηλού. Είναι συνεργάτες μου όλοι. Έτσι τους βλέπω».

-Και πιστεύετε πως έτσι, όπως κάνετε εσείς στην εταιρεία, μπορεί να αλλάξει και η νοοτροπία ενός ολόκληρου λαού;
«Βέβαια. Αλλάζει, αν ο κάθε υπουργός δίδει το παράδειγμα. Να συμπεριφέρεται σαν κοινός πολίτης. Εμείς στα αεροπλάνα μας,  τους πολιτικούς στην αρχή τους κατεβάζαμε εάν αρνούνταν να περάσουν την διαδικασία του σεκιούριτι, του ελέγχου ασφάλειας. Είχαμε δώσει εντολή στο προσωπικό μας εκεί, όποιος το κάνει αυτό να τον κατεβάζουν. Και το κάναμε! Φώναζαν στην αρχή, διαμαρτύρονταν, και πήγαιναν και πετούσαν με την Ολυμπιακή. Αλλά τελικά κατάλαβαν ότι εμείς δεν αλλάζουμε θέσεις και αρχές μας, και το συνήθισαν».

-Τι σας θυμώνει πιο πολύ από όλες τις επί μέρους εκφάνσεις της ελληνικής νοοτροπίας;
«Το “δεν βαριέσαι”. Αυτό, δεν υπάρχει για μένα, και δεν υπάρχει και στην εταιρεία μας. Λες “δε βαριέσαι” για το ένα, “δε βαριέσαι” για το άλλο, και επεκτείνεται ένα ατέλειωτο “δε βαριέσαι” σε όλα, για όλα. Υπάρχει, όμως, κάτι στη δική μας γλώσσα που μπορεί να το επιδιορθώσει και αυτό, αρκεί να το ξεθάψεις: το φιλότιμο. Και αυτό προσπάθησα να βγάλω από τον καθένα για να στήσουμε την εταιρεία από την αρχή».

Αυτοβιογραφούμενος

«Γεννήθηκα το 1940 στο Ηράκλειο της Κρήτης. Οι γονείς μου ήταν «μιας μέσης κοινωνικής θέσης». Ο πατέρας ασχολείτο με τα καύσιμα. Τα διέθετε με τενεκέδες, και εγώ πιτσιρικάς τότε, πολλές φορές τους κουβαλούσα. Είχε ένα μαγαζί στο Καμαράκι, στη Λεωφόρο Καλοκαιρινού, στη Πλατεία της Αγίας Αικατερίνης όπου ήταν τα λεωφορεία. Μεγαλώνοντας, μπήκα και εγώ στη δουλειά, και όταν τέλειωσα τις σπουδές,  άρχισα να την επεκτείνω γιατί έγιναν οι δεξαμενές των καυσίμων στη Κρήτη και άλλαξε ο τρόπος μεταφοράς και διακίνησης των καυσίμων. Ανέλαβα την μεταφορά καυσίμων σε όλη τη Κρήτη για την Caltex τότε, Texaco μετά».

«Το 1996 πήραμε το πρώτο συμβόλαιο με τη Hertz και από αυτήν την εταιρεία προσφοράς υπηρεσιών αρχίζω ουσιαστικά την επιχειρηματική μου πορεία. Εκεί, απέκτησα εμπειρία και μπήκαν οι σωστές βάσεις μου. Είδα πιο καθαρά τις τεράστιες προοπτικές της τουριστικής ανάπτυξης της χώρας. Με την ίδια λογική της παροχής υψηλού επιπέδου υπηρεσιών, μπήκαμε το 1995 στην αεροπορική αγορά. Ως τότε, κανείς μας δεν ήξερε το αντικείμενο αυτό. Μετατρέψαμε μια μικρή εταιρεία αεροταξί με ιδιωτικά Piper, σε business aviation, τότε που δεν υπήρχε τέτοιο πράγμα στην Ελλάδα. Πήραμε Lear Jets και αρχίσαμε να πουλάμε πτήσεις τσάρτερ σε διευθυντές τραπεζών, στελέχη μεγάλων επιχειρήσεων κλπ, για ταξίδια μιας ή και λίγων ημερών οπουδήποτε στην Ελλάδα, ή και στο εξωτερικό. Αυτό τράβηξε μέχρι το 1999. Τότε, με την μικρή εμπειρία που αποκτήσαμε, και από την οποία διαπίστωσα το έλλειμμα ποιοτικών αερομεταφορών στην Ελλάδα, αποφάσισα να βουτήξουμε σ’ αυτόν τον χώρο, και έκτοτε τραβάμε κουπί».

3. H AEGEAN→

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News