Ηταν το τέλειο «καλοκαίρι ελευθερίας», όπως το περιέγραψε η Τζόαν Μπαέζ: «υπήρχε η μουσική, τα δικαιώματα, η ευαισθησία, περίσσεμα ενεργητικότητας, καρδιάς και σκέψης». Η νεολαία, τραγουδώντας, ετοιμαζόταν για την εξέγερση εναντίον του πολέμου και των ηγεσιών που φαινόντουσαν παρωχημένες. Ολα αυτά σε φόντο άσπρο – μαύρο, όπως μεταδίδονταν από τηλεοράσεως οι ειδήσεις της εποχής. Εκείνο το καλοκαίρι του 1967, πενήντα ακριβώς χρόνια πριν, η Ελλάδα μόλις είχε μπει στο σκοτεινό μονοπάτι της επταετούς δικτατορίας, αλλά στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη ένας άλλος άνεμος έπνεε.

Το Βιετνάμ ήταν ακόμα μακριά, οι ήχοι του θανάτου δεν άγγιζαν τη Δύση, η νεολαία του θυμωμένου Μάη του ’68 δεν είχε αγριέψει ακόμα – αλλά σε λίγους μήνες θα έβγαινε στους δρόμους όπου «βρισκόταν η ζωή» υπενθυμίζει η Ελιζαμπέτα Ροζασπίνα στην Corriere della Sera. Το καλοκαίρι του ’67 οι νέοι ήταν στις παραλίες και στα φεστιβάλ, όχι στα οδοφράγματα των Παρισίων. Ηταν «το καλοκαίρι το έρωτα» όπως τραγουδούσαν οι χίπις. Στις παραλίες του Σεν Τροπέ, της  Ιμπιζα αλλά και σε λιγότερο κοσμοπολίτικες, η νεολαία της εποχής, τα «παιδιά των λουλουδιών», ξεφάντωναν και γιόρταζαν τη ζωή που φαινόταν όλη δική τους.

Το πρώτο μεγάλο υπαίθριο φεστιβάλ στην ιστορία της ροκ ήταν γεγονός. Δύο χρόνια πριν από το Γούντστοκ, για ένα τριήμερο, στο Μοντερέι της Καλιφόρνιας, από την Παρασκευή 16 Ιουνίου έως την Κυριακή 18 Ιουνίου 1967, 200.000 χίπις τραγουδούσαν, χόρευαν και κάπνιζαν μαριχουάνα. Λίγο νωρίτερα, την 1^η Ιουνίου του ’67, οι Beatles είχαν κυκλοφορήσει το «Sgt Peppers Lonely Hearts Club Band»  και τον Αύγουστο οι Pink Floyd το «The Piper at the Gates of Dawn». Γεγονότα που σημάδεψαν το «καλοκαίρι της αγάπης» και ανέδειξαν τη χίπικη κουλτούρα αλλά και πραγματική πρόκληση για τα συντηρητικά πνεύματα της εποχής.

Ηταν το καλοκαίρι της σεξουαλικής απελευθέρωσης, του ελεύθερου έρωτα και της φιλελευθεροποίησης των ηθών, η αυγή – όχι ακόμα ο θρίαμβος – του φεμινιστικού κινήματος. Στο τέλος εκείνης της χρονιάς κυκλοφόρησε το αντισυλληπτικό χάπι.

Ο ένας μετά τον άλλο, οι προμαχώνες των συμβάσεων παραδίδονταν στην επέλαση του στρατού των νέων με τα μακριά μαλλιά και τα λουλούδια. Η λογοκρισία άρχισε να μετρά αντίστροφα: μόλις επτά χρόνια πριν η Βρετανία αποφάσιζε να άρει την απαγόρευση στον «Εραστή της Λαίδης Τσάτερλι» το σκανδαλιστικό μυθιστόρημα του Ντ. Χ. Λόρενς γραμμένο τη δεκαετία του ’20. Και έναν χρόνο πριν, το 1966, το Ανώτατο Συνταγματικό Δικαστήριο των ΗΠΑ είχε αποφασίσει ότι το σεξ είναι «μία μεγάλη και μυστηριώδης κινητήριος δύναμη της ανθρώπινης ζωής», αθωώνοντας ύστερα από δύο αιώνες το βιβλίο-σκάνδαλο του Τζον Κλέλλαντ «Φάνι Χιλ: Τα απομνημονεύματα μιας γυναίκας της ηδονής» – το πρώτο πορνογραφικό μυθιστόρημα στην ιστορία της αγγλικής γλώσσας με τις περισσότερες διώξεις και απαγορευμένο για περισσότερα από 200 χρόνια.

Ο αγώνας κατά των φυλετικών διακρίσεων συνεχιζόταν στην Αμερική – στην πραγματικότητα ποτέ δεν τελείωσε. Ηταν η χρονιά που κυκλοφόρησε το «Μάντεψε ποιος θα ‘ρθει το βράδυ» (με την Κάθριν Χέπμπορν και τον Σπένσερ Τρέισι, στον ρόλο των φιλελεύθερων γονιών και τον Σίντνεϊ Πουατιέ στον ρόλο του γοητευτικού και απρόσμενου γαμπρού) που ειρωνευόταν τον χαζοχαρούμενο και κάπως αφελή κόσμο των φιλελεύθερων αστών που δεν έχουν προκαταλήψεις απέναντι στους μαύρους αρκεί να μην έρχονται στο… σπίτι τους.

Στη Γαλλία, ο Τζόνι Χαλιντέι (ο Γάλλος Ελβις) μάγευε τους νέους υμνώντας την ταχύτητα ενώ έκανε κομμάτια πέντε Ford Mustang στο ράλι του Μοντεκάρλο και η Κατρίν Ντενέβ αποκάλυπτε τη διπλή ζωή μιας αστής στην «Ωραία της ημέρας» του Λουίς Μπουνιουέλ.

Η άλλη όμορφη και ελεύθερη της εποχής, η Μπριζίτ Μπαρντό, ήταν η πριγκίπισσα του φεστιβάλ των Καννών και των βραδινών εξόδων στη Ριβιέρα… καβάλα στη «Harley Davidson». Η Μπαρντό έγινε το σύμβολο της ελεύθερης και ανεξάρτητης ευρωπαίας γυναίκας σε αντίθεση με την – «κορίτσι για σπίτι» – Ντόρις Ντέι και τις πειθήνιες Αμερικανίδες. «Χρειάζομαι έναν άνδρα που να είναι στη διάθεσή μου» πληροφορούσε η Μπαρντό τους θαυμαστές της στα γυρίσματα του «Ιλιγγου της ακολασίας» με τον Αλέν Ντελόν. «Αν πράγματι το κάνει είναι ανόητος και τον βαριέμαι αμέσως. Αν είναι έξυπνος αρνείται και με αφήνει εκείνος».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News