«Στη ζωή μου έχω γνωρίσει εκατοντάδες διασημότητες, καλλιτέχνες και πολιτικούς. Αλλά λίγοι ενσάρκωναν το αίσθημα θυσίας και ηρωισμού που έκανε σπουδαίο τον φίλο μου και μέντορά μου Μοχάμεντ Αλι». Με αυτή τη φράση ξεκινάει στη Huffington Post ο αποχαιρετισμός στον Αλι ενός άλλου σπουδαίου: του Καρίμ Αμπντουλ Τζαμπάρ, ενός από τους μεγαλύτερους μπασκετμπολίστες όλων των εποχών.

«Το μεγαλείο του Μοχάμεντ οφειλόταν εν μέρει στην ικανότητά του να είναι διαφορετικός ανάλογα με αυτόν που τον κοιτούσε. Για τους άλλους μποξέρ ήταν ένας ασύγκριτος πρωταθλητής που μαχόταν με ταχύτητα και ευφυΐα. Για τους υπόλοιπους αθλητές ήταν ένα πρότυπο τελειότητας. Για τους νέους που τη δεκαετία του 1960 αμφισβητούσαν το σύστημα ήταν μια θαρραλέα φωνή εναντίον του πολέμου του Βιετνάμ και της υποχρεωτικής στράτευσης. Για την μουσουλμανική κοινότητα ήταν ένας πιονέρος που τεστάριζε την ανεξιθρησκία για την οποία η Αμερική αισθανόταν περήφανη. Και για την αφροαμερικανική κοινότητα ήταν ένας μαύρος που αντιμετώπιζε τη μισαλλοδοξία όπως και τους αντιπάλους του στο ρινγκ: χωρίς φόβο».

«Σε μια εποχή όπου οι μαύροι που κατήγγειλαν τις αδικίες κατηγορούνταν για επιθετικότητα και συχνά συλλαμβάνονταν με κάποια δικαιολογία, εκείνος ήταν έτοιμος να θυσιάσει τα καλύτερα χρόνια της καριέρας του για παλέψει γι’ αυτό που θεωρούσε δίκαιο. Χάρις σε αυτόν οι Αμερικανοί, λευκοί και μαύροι, περπατούν με το κεφάλι πιο ψηλά. Εγώ έχω ύψος 2 μέτρα και 18 εκατοστά. Αλλά δεν αισθάνθηκα ποτέ πιο ψηλός όσο στη σκιά του».

Ο Καρίμ Αμπντούλ Τζαμπάρ βαφτίστηκε ως Φέρντιναντ Λιούις Αλσιντορ Τζούνιορ, αλλά αργότερα ασπάστηκε το Ισλάμ και άλλαξε όνομα. Ακριβώς όπως και ο μέντοράς του.

Είναι το πρόσωπο των τοπικών εκλογών που πραγματοποιήθηκαν χθες στην Ιταλία: Λέγεται Βιρτζίνια Ράτζι, είναι υποψήφια με το κόμμα του Μπέπε Γκρίλο και συγκεντρώνει τις περισσότερες πιθανότητες να γίνει η πρώτη γυναίκα δήμαρχος της Ρώμης στον β’ γύρο των δημοτικών εκλογών που θα πραγματοποιηθεί στις 19 Ιουνίου. Κι εδώ αρχίζουν τα δύσκολα για το κόμμα του Γκρίλο, σημείωναν μια μέρα νωρίτερα οι FT. Γιατί με τη μαφία παρούσα, τη διαφθορά να βασιλεύει και τη δύσκολη καθημερινότητα που προκαλούν τα αιώνια προβλήματα του κυκλοφοριακού και της αποκομιδής των σκουπιδιών, η Αιώνια Πόλη είναι σχεδόν μια ακυβέρνητη πολιτεία. Κι αυτό θα μπορούσε να μετατρέψει τον θρίαμβο τουM5S σε μια τραγωδία.

«Το Κίνημα των 5 Αστέρων θα κληθεί να αποδείξει ότι ξέρει να κυβερνά. Και ο Ματέο Ρέντσι θα μπορούσε να εκμεταλλευτεί προς όφελός του μια αναποτελεσματική  διακυβέρνηση στη Ρώμη των τεράστιων προβλημάτων» γράφει ο ανταποκριτής της βρετανικής εφημερίδας. Πώς; Εδώ υπάρχει και μια μικρή λεπτομέρεια που θα κάνει τη διαφορά: η Ρώμη χρωστάει 12 δισεκατομμύρια ευρώ στο κράτος, ενώ έχει απόλυτη ανάγκη τη χρηματοδότησή του. Εάν επομένως κερδίσει τις εκλογές, η Βερτζίνια Ράτζι θα εξαρτάται από τον Ματέο Ρέντσι. «Δεν είμαι βέβαιος ότι αξίζει γι’ αυτούς να νικήσουν» λέει ο πολιτικός αναλυτής Ορέστε Μάσαρι. «Η απογοήτευση θα μπορούσε να έρθει πολύ γρήγορα». Κάτι τέτοιο δεν συνέβη κι εδώ;

«Εάν δεν έχετε φίλους μουσουλμάνους και η εμπειρία σας από το Ισλάμ είναι από τις ειδήσεις – ένας οργισμένος άνδρας με γένια που λέει ή κάνει τρομακτικά πράγματα – τότε μπορεί να σκέφτεστε ότι αυτή θρησκεία είναι αυτό και μόνο. Γι’ αυτό θέτω ως προτεραιότητά μου να χτίσω γέφυρες οργανώνοντας γεύματα του Ραμαζανιού σε συναγωγές, εκκλησίες και τεμένη». Ο Σαντίκ Καν, πρώτος μουσουλμάνος δήμαρχος του Λονδίνου είναι αποφασισμένος να φέρει πιο κοντά τους πιστούς των διάφορων θρησκειών.

Κι ο καλύτερος τρόπος για να καταλάβει ο ένας τη θρησκεία του άλλου – γράφει στον Guardian με αφορμή την έναρξη του Ραμαζανιού – είναι να μοιραστούν τις εμπειρίες τους. «Η νηστεία είναι ένας καλός τρόπος. Γιατί όταν μοιράζεσαι το ψωμί σου με κάποιον προσκαλώντας τους μη μουσουλμάνους να φάνε μαζί σου ένα ιφτάρ (το φαγητό μετά το τέλος της νηστείας) αποδεικνύεις ότι η συνύπαρξη δεν είναι και τόσο δύσκολη».

Ενα πράγμα φαίνεται να ενοχλεί μόνο τον Καν: ότι – ακριβώς λόγω της νηστείας – δεν μπορεί να πιει ούτε καφέ. Μα ούτε καφέ;

«Τι απίστευτα φανταστική χώρα».

Εάν ρωτούσε κανείς αυτήν την περίοδο τον Ελον Μασκ, αφεντικό των ηλεκτρικών αυτοκινήτων Tesla, σε ποια χώρα θα ήθελε να ζήσει εάν δεν ζούσε στις Ηνωμένες Πολιτείες, δεν θα είχε καμία αμφιβολία: τη Νορβηγία. Και είναι εύκολο να καταλάβει κανείς το γιατί: το tweet που ανάρτησε στον λογαριασμό του με τη φράση «What an amazingly awesome country» συνοδευόταν από το πρωτοσέλιδο της νορβηγικής εφημερίδας Dagens Næringsliv το οποίο ήταν αφιερωμένο στην απόφαση της κυβέρνησης του Οσλο να απαγορεύσει από το 2025 τις πωλήσεις των αυτοκινήτων που κινούνται τόσο με βενζίνη όσο και με υγραέριο.

Η απόφαση δεν έχει ακόμη κλειδώσει καθώς εκκρεμεί η συγκατάθεση των κομμάτων της Δεξιάς. Παραμένει γεγονός πάντως ότι η Νορβηγία με το 24% των οχημάτων που κυκλοφορεί στους δρόμους της να είναι ηλεκτρικά έχει πολλές πιθανότητες να πετύχει τον στόχο. Υπάρχει κάτι ακόμη που επισημαίνει το εξειδικευμένο σάιτ Electek. Κι αυτό δεν είναι άλλο από το γεγονός ότι η Νορβηγία είναι αυτή τη στιγμή ένας από τους μεγαλύτερους εξαγωγείς πετρελαίου παγκοσμίως. Δεν είναι λίγο αν απαγορεύεις το πετρέλαιο σε μια τέτοια χώρα ε;

Είναι ο πρώτος μπυροαγωγός στην ιστορία της ανθρωπότητας. Και σ’ αυτόν τον μπυραγωγό των 2,5 χιλιομέτρων που κατασκευάστηκε στο Μπριζ του Βελγίου και ενώνει την ζυθοποιία «De Halve Maan» με το εργοστάσιο εμφιάλωσης, η WP αφιερώνει ένα πολύ μεγάλο ρεπορτάζ. Ο απεσταλμένος της εφημερίδας μάς πληροφορεί ότι ο αγωγός που μεταφέρει τη μπύρα κατασκευάστηκε προκειμένου να λυθεί το πρόβλημα της μεταφοράς: τα φορτηγά ήταν αδύνατον να κινηθούν στα στενά σοκάκια του ιστορικού κέντρου της πόλης. «Στην αρχή με πέρναγαν για τρελό», διηγείται ο βέλγος ζυθοποιός στην  Washington Post. «Νόμιζαν ότι ήταν ένα αστείο και ότι δεν ήταν δυνατόν να κατασκευαστεί ένας τέτοιος αγωγός». Κι όμως το έργο έχει σχεδόν ολοκληρωθεί και θα εγκαινιαστεί το καλοκαίρι. Με μπύρες φυσικά.