Γεννημένη στα τέλη της δεκαετίας του ‘70, μεγάλωσα κι εγώ όπως και πολλά παιδιά της ηλικίας μου, ακούγοντας Λιλιπούπολη. Όσοι γνωρίζετε σε τι αναφέρομαι συνεχίζετε το διάβασμα. Όσοι δεν γνωρίζετε μάλλον δεν θα νιώσετε τη νοσταλγία μου.

Η Λιλιπούπολη τότε, αποτελούσε το μοναδικό άκουσμα αποκλειστικά και μόνο για μικρά παιδιά. Οι στίχοι δε των τραγουδιών, ήταν τέτοιοι,  ώστε έκαναν την παιδική φαντασία να καλπάζει. Διάνθιζαν το μυαλό με εικόνες και χρώματα πρωτόγνωρα, μιας και τέτοιου είδους ερεθίσματα σπάνιζαν εκείνη την εποχή για τα παιδιά.

Η Σιδερομάσα, (μια ανθρωπόμορφη μηχανή εργοστασίου) μασούσε τα πάντα. Από πετρέλαιο, βενζίνη και κοκ, (που μέχρι μεγάλη πίστευα πως είναι το γλύκισμα κοκ που πουλάνε τα ζαχαροπλαστεία και όταν συνειδητοποίησα πως το τραγούδι αναφέρεται στον μεταλλουργικό άνθρακα  έχασε κάτι απ΄ την παιδική του αθωότητα), μέχρι σακούλες πλαστικές, λεκάνες και ότι άλλο θες …

Η Κινέζα που κολυμπούσε σε μια θάλασσα από μαγιονέζα και κάποια αγωνιώδης φωνή της πρόσταζε: «Χτύπα τα πόδια σου κινέζα, για να μην κόψει η μαγιονέζα». Κι εγώ σκεφτόμουν μια κινέζα με κίτρινα για κάποιο λόγο βατραχοπέδιλα,  να κάνει απλωτές στη μαγιονέζα, κτυπώντας αγωνιωδώς τα πόδια.

Δείτε ολόκληρο το κείμενο και τη συνταγή εδώ

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News