Κάθε Πάσχα, τη Μεγάλη Παρασκευή, η κρητικιά πεθερά μου και άφθαστη μαγείρισσα του Ηρακλείου, έψηνε τα καλύτερα καλιτσουνάκια του κόσμου. Περιμέναμε ανυπόμονα να τα ξεφουρνίσει για να καταβροχθίσουμε ζεστά δυο τρία (τουλάχιστον) πριν φύγουμε για τον Επιτάφιο, ενώ εκείνη μας έβαζε τις φωνές, αλλά πάντα, τρυφερά με ένα ξα σας στο τέλος, που άργησα αλλά έμαθα επιτέλους τι θα πει. Σημειώστε: το καλύτερο είναι τα καλιτσουνάκια να τρώγονται χλιαρά, το ίδιο και η δική μου τάρτα-καλιτσούνι που έφτιαξα σε μια απόπειρα να την μιμηθώ.

Ομοιά τους δεν έχω ξαναφάει από τότε. Φταίνε και τα υλικά, άλλα τότε άλλα τώρα, η γεύση τους έχει ξεφτίσει πια. Ασε που όλοι πια φτιάχνουν τη ζύμη με λάδι –δε λέω πιο υγιεινή μεν αλλά η γιαγιά Μαρία, που δεν έκανε σκόντο στη γεύση, επέμενε ότι η ζύμη θέλει καλό βούτυρο και είχε δίκιο.

Τέλος πάντων παραμονές του Πάσχα βρήκα στη λαϊκή της Σπευσίππου, στον πάγκο με τα τυριά, ένα χλωρό ανθοτυράκι με γεύση άφταστη. Το ονειρευόμουν με μέλι για το πρωινό και ψωμί ζυμωτό από ξυλόφουρνο, ξεροψημένο. Αλλά με τόσες πασχαλινές λιχουδιές έμεινε στην άκρη.

Υπόψη αυτά τα φρέσκα τυριά δεν έχουν μεγάλη ζωή ακόμη και μέσα στο ψυγείο. Επρεπε, λοιπόν, επειγόντως κάτι να το κάνω. Τι; Τάρτα. Είχα και μια συσκευασία ζύμης κουρού στην κατάψυξη για άμεση κατανάλωση, επίσης, οπότε δεν χρειάστηκε να πονοκεφαλιάσω για τη βάση. Αράδιασα τα υλικά στο τραπέζι, ανθότυρο, μέλι, ζάχαρη, κανέλα, αβγά. Και αυτοσχεδίασα.

Εγινε θαύμα. Ιδού η συνταγή

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News