Για πρωινό ένα μεγάλο φλιτζάνι κακάο χωρίς γάλα, γιατί έτσι ήταν και πιο εύπεπτο. Μετά γύρω στις 10 το πρωί μια φέτα ψωμί με ταραμοσαλάτα, 2-3 ελιές και ένα μικρό κομματάκι χαλβά. Και για μεσημεριανό κάτι νηστίσιμο. Αλλά δεν χρειαζόταν, μ’ αυτό το δεκατιανό μπορούσαμε να λυσσάμε στο παιχνίδι μέχρι αργά το απόγευμα χωρίς να πεινάσουμε.

Αυτά συμβαίνανε όταν τύχαινε να βρεθούμε στο σπίτι της γιαγιάς μου σε περίοδο νηστείας. Αναγκαστικά νηστεύαμε κι εμείς. Η γιαγιά μου ήταν μια πολύ αυστηρή και οριοθετημένη γυναίκα. Του προγράμματος και της θρησκείας. Μόνο όταν έβαφε το εσωτερικό του σπιτιού της έβγαινε μια παράξενη φλόγα από μέσα της.

Πήγαινες τη μια χρονιά και στον ασβέστη για τους τοίχους είχε ρίξει πολύ λουλάκι, το ξύλινο ταβάνι ήταν μελιτζανί και οι σανίδες στο πάτωμα, καφέ σκούρο. Και μετά από μερικούς μήνες το ταβάνι ήταν ροζ σκοτωμένο, φιστικί τα ξύλινα πορτάκια των ντουλαπιών στις εσοχές του τοίχου, μωβ το πάτωμα.

Πολλά χρόνια αργότερα, όταν είδα τα έργα της Τζόρτζια Ο’Κιφ και μαγεύτηκα, θυμήθηκα τους χρωματικούς πειραματισμούς της γιαγιάς μου της Κωστάντως. Αυτή η υπέροχη ζωγράφος είχε αποδώσει με πολύ μεγαλύτερη ελευθερία τους συνδυασμούς των χρωμάτων που τολμούσε και η γιαγιά μου. Της ίδιας εποχής γυναίκες. Εμοιαζαν κιόλας στα γεράματά τους. Την ίδια αυστηρότητα είχε, στο τέλος, η μορφή τους. Κατά τα άλλα καμία σχέση.

Αυτά σκεφτόμουν πρωί-πρωί με δάκρυα στα μάτια λιώνοντας το κρεμμύδι για την ταραμοσαλάτα. Και όταν είδα το χρώμα της αποφάσισα να την ονομάσω “ταραμοσαλάτα της Τζόρτζια Ο’Κιφ”. Γιατί είναι υπέροχα χλωμή με μερικά λίγο πιο σκούρα στίγματα που και που, από το κριθάρι, σαν το χρώμα που σβήνει στις άκρες του Black Mesa στο Νέο Μεξικό, το οροπέδιο που ζωγράφισε η Ο’Κιφ το 1930.

Κατά τη διάρκεια της Σαρακοστής, δεν πίνω πια κακάο, μου πέφτει κάπως βαρύ. Πίνω μαύρο τσάι όπως και η Κωστάντω. Δεν είμαι θρησκευόμενη, αλλά νηστεύω τον καφέ, έτσι για μια αλλαγή στο άρωμα και τη γεύση του. Και τρώω ταραμοσαλάτα, ελιές και χαλβά για πρωινό που με κρατάνε χορτάτη μέχρι αργά το απόγευμα.

Η δικιά μου ταραμοσαλάτα, όμως, δεν είναι απαλή και φίνα. Αν επιθυμήσω μους ταραμά αέρινη θα πεταχτώ με το μπολάκι μου στο “Aleria” και θα χιλιοπαρακαλέσω τον Γκίκα Ξενάκη να μου το γεμίσει. Γιατί για τα γούστα μου κάνει την καλύτερη, την πιο φίνα, την πιο νόστιμη μους ταραμά, και πολύ στενοχωρήθηκα όταν την έβγαλε από το καλωσόρισμα του εστιατορίου. Λογικό όμως δεν είναι; Τόσα υπέροχα πράγματα φτιάχνει αυτό το παιδί, δεν μπορεί να μένει κανείς στα ίδια και τα ίδια.

Εδώ και μερικά χρόνια, αντί για ψωμί, την φτιάχνω με κρητική κριθαροκουλούρα. Και γίνεται υπέροχη. Σήμερα είχα ένα σακούλι με κριθαροκουλουρίτσες του Τσατσαρωνάκη, αυτές χρησιμοποίησα.

Πρώτον μούλιασα καλά τα παξιμάδια, μετά τα έβαλα σε μια πετσέτα της κουζίνας (το καλύτερο είναι να χρησιμοποιήσετε λεπτό τούλι από μπομπονιέρες σε τρεις στρώσεις) και τα έστυψα σε χρόνο dt, χωρίς να πεταχτεί ούτε ψίχουλο. Μετά χτύπησα καλά στο μούλτι και το κρεμμύδι με λίγο νερό (να το σκεπάζει) μέχρι να λιώσει.

Το σούρωσα στο λεπτό σουρωτήρι και έγινε μια χαρά. Αυτό είναι ένα καλό κόλπο για να φύγει η κάψα του κρεμμυδιού και μια «άσχημη» μυρωδιά που τη δεύτερη μέρα χαλάει τη γεύση της ταραμοσαλάτας. Γιαυτό και παλιότερα δεν της έβαζα ποτέ κρεμμύδι. Αλλά το θέλει. Δοκιμάστε τη και δεν θα χάσετε.

Δείτε τη συνταγή εδώ

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News