Τόσο λίγα, τόσο πολλά!

Έχετε δοκιμάσει φρεσκοφρυγανισμένο ψωμάκι με καλό ελαιόλαδο (κατά προτίμηση αγουρόλαδο ή αγουρέλαιο όπως το λένε πιο επίσημα), χοντρό αλάτι (κατά προτίμηση αφρό αλατιού) και διάφορα μυρωδικά (κατά προτίμηση μεσογειακής κουζίνας); Αν όχι, κάνετε το την αμέσως επόμενη φορά,που θα σας περισσέψει ψωμάκι. Ό,τι ψωμάκι να ‘ναι. Ζυμωτό, ολικής, λευκό, χωριάτικο, σπιτικό ή αγοραστό.

Το ψωμάκι δεν το πετάμε. Το σεβόμαστε. Ιδιαίτερα όταν ξέρουμε ότι δίπλα μας κάποιοι το στερούνται. Θα μου πείτε, πάντα δεν υπήρχαν πεινασμένοι σ’ αυτή τη γη; Οι ευαισθησίες αρχίζουν μόνο όταν το κακό –το όποιο κακό- έρθει δίπλα μας; Μπορεί… Όταν η δυστυχία είναι μακριά θαρρείς που δύσκολα θα σ’ αγγίξει, ακόμη και αν σε απασχολεί  είναι αλλιώς.

Αν και το ψωμί –ειδικά το ψωμί- πάντα το σεβόμασταν στην πατρίδα μας. Δύσκολα οι παλιότεροι το έβαζαν στον σκουπιδοτενεκέ μαζί με τα άλλα σκουπίδια. Μεγάλη αμαρτία το είχαν. Ακόμη και τα ψίχουλα από το τραπέζι δεν τα πετούσαν. Δεν τίναζαν τα τραπεζομάντηλα έξω από το σπίτι γιατί η πρόληψη έλεγε ότι πέταγαν τα καλά έξω από την πόρτα τους. Ούτε χάμω δεν το άφηναν να πέσει. Στην  Κρήτη πολλοί ηλικιωμένοι αν τους πέσει κάτω ψωμί, το σηκώνουν με ευλάβεια και το φιλούν, το προσκυνούν. Κι αυτό συμβαίνει ακόμη και στις μέρες μας.

Δεν είναι τυχαίο που η φράση «άντεστε να φάμε ψωμί» σημαίνει κάλεσμα σε τραπέζι, η φράση «έχουμε φάει μαζί ψωμί κι αλάτι» παραπέμπει σε  βαθιές φιλίες, και η φράση «δεν έχει ψωμί να φάει» σηματοδοτεί την απόλυτη φτώχεια.

Δείτε ολόκληρο το κείμενο και τη συνταγή εδώ

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News