Ποιος θυμάται τη Vespa Rossa; H οστερία στη γωνία Αντήνορος  και Ναϊάδων στο Παγκράτι δεν ήταν απλά άλλο ένα ιταλικό εστιατόριο στην Αθήνα. Χάρη στην κουζίνα του Κώστα Τσίγκα, που είναι γνωστό ότι λατρεύει την Ιταλία αλλά αποφεύγει με πάθος τα γαστρονομικά κλισέ, στη Vespa Rossa οι Αθηναίοι επαναπροσδιόρισαν πριν από λίγα χρόνια τη σχέση τους με το ιταλικό φαγητό.

Εκείνο το εστιατόριο, όμως, εκτός από το φαγητό του έμεινε στην καρδιά μας και για την καταπληκτική του ατμόσφαιρα, τις ωραίες μουσικές (επίσης …δια χειρός Τσίγκα, αποκαλύπτω), αλλά και για το ακομπλεξάριστα ανάμεικτο κοινό του αφού φοιτητές απολάμβαναν την (ροζ ή μαύρη) πίτσα τους πλάι σε βιομήχανους που άνοιγαν πανάκριβα κρασιά με την παρέα τους στο διπλανό τραπέζι.

Την ατμόσφαιρα εκείνου του μαγαζιού, μού θύμισε τις προάλλες το Walla Walla, αν και το concept στο καινούργιο απόκτημα της Αρχελάου είναι εντελώς διαφορετικό.  Όσο, multi culti  είναι ο μέχρι πρότινος ήσυχος δρόμος στο Παγκράτι -που τελευταία έχει εξελιχθεί σε έναν από τους δημοφιλέστερους προορισμούς για έξοδο στην πόλη μας χωρίς, ωστόσο, να χάσει τον παλιό του χαρακτήρα, της αστικής γειτονιάς- άλλο τόσο multi culti είναι και το Walla Walla.

«Ηθελα να θυμίζει εσωτερική αυλή στη Σαϊγκόν», μου είπε ο διανοούμενος σεφ –ο Τσίγκας σπούδασε κοινωνιολογία στην Αμερική αλλά τελικά τον κέρδισε η μαγειρική- καθώς πίναμε ένα ωραίο πικάντικο κοκτέιλ με βότκα, bitters μαύρου σκόρδου και sherry, στο οποίο έχουν μουλιάσει μανιτάρια.

Δεν έχω πάει στη Σαϊγκόν αλλά είναι πιθανό αυτή η φαντασίωση να γεννιέται και σε άλλους όταν το μάτι τους πέφτει στον εξωτικό διάκοσμο. Σε κάθε περίπτωση περνώντας το κατώφλι του Walla Walla βρίσκεσαι σε ένα μαγαζί που άνετα θα μπορούσε να είναι στο Λονδίνο, στο Αμστερνταμ ή στη Νέα Υόρκη και μια ατμόσφαιρα ανεπιτήδευτα κοσμοπολίτικη, .

Δείτε ολόκληρο το κείμενο και τη συνταγή εδώ

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News