Παλιά στον κήπο μας είχαμε μια κυδωνιά. Τα κυδώνια που μαζεύαμε ήταν ασχημούτσικα πολλές φορές είχαν και σκουλήκι στη σάρκα τους, όμως το άρωμά τους και η γεύση τους τα έκανε ανυπέρβλητα. Η γιαγιά μου έκανε έναν υπέροχο πελτέ αλλά πιο μπελαλίδικο γλυκό δεν έχω.

Το πολύ-πολύ να τα κάνω μαρμελάδα, την πιο παλιά του κόσμου. Η πρώτη μαρμελάδα, λένε, έγινε στις κουζίνες ευγενών της Πορτογαλίας με κυδώνι που στα Πορτογαλικά λέγεται μαρμέλο. Την έστειλαν πεσκέσι σε ομολόγους τους στην Αγγλία και αυτό ήταν. Γεννήθηκε η μαρμελάδα και αναμφίβολα η βρετανική είναι από τις καλύτερες του κόσμου. Δεν πιστεύω να έχετε αντίρρηση;

Η λέξη μαρμέλο προέρχεται (μάλλον) από το λατινικό melimelum, που κι αυτό με τη σειρά του προέρχεται από το αρχαίο ελληνικό μελίμηλον, δηλαδή το κυδώνι, που ήταν μεν σαν μήλο αλλά στυφό, και το έβραζαν ολόκληρο με μέλι, όπως αναφέρεται και σε συνταγή του Απίκιου, για να το γλυκάνουν και να το συντηρήσουν.

Γιατί σας τα λέω όλα αυτά; Μα γιατί βρήκα μια απίθανη γεωργιανή συνταγή για ψητά κυδώνια με μέλι και καρύδια και έμεινα έκπληκτη για την αντοχή του συνδυασμού κυδώνι – μέλι στον χρόνο. Την παραποίησα, όμως.

Η συνταγή προέβλεπε σταφίδες και αποξηραμένα κεράσια (50 γρ) που, όμως τα αφαίρεσα, ενώ στο νερό πρόσθεσα τον χυμό ενός λεμονιού και ενός πορτοκαλιού και το αρωμάτισα με ένα κλαδάκι φρέσκο λεμονοθύμαρο. Ηταν κάπως μπαγιάτικα τα εσπεριδοειδή μου γι΄αυτό δεν χρησιμοποίησα το ξύσμα, την επόμενη φορά όμως που θα έχω φρέσκα θα προσθέσω και το ξύσμα τους μαζί με τις σταφίδες και την καρυδόψιχα.

Δείτε τη συνταγή εδώ

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News