Σκέψη πρώτη: ένα κτηματάκι ή έστω ένα κηπάριο δεν αξιώθηκα ούτε φευ να κληρονομήσω ούτε να αποκτήσω: ένα στενόμακρο αστικό μπαλκονέτο έχω όλο κι όλο να καταπραϋνει την επιθυμία μου να πιάνω χώμα και να μετατρέπεται σε κάτι ζωντανό.

Σκέψη δεύτερη: θυμάστε τα λαχταριστά μανιτάρια Μαραθώνα που είχαν κατακλύσει μέχρι πριν από λίγα χρόνια λαϊκές και σούπερ μάρκετ; Χάρη σ’ αυτήν την παραγωγή οι ελληνες έμαθαν να γεύονται μανιτάρια, ξεκινώντας από τα απλούστερα (λευκά και στρογγυλά). Μανιτάρια Μαραθώνα τέρμα, όπως και γενικώς τα ελληνικά φρέσκα μανιτάρια, πλην όσων, εξαιρετικών πλην ελαχίστων πια, δίνει  η εταιρία Λαζαρίνα.

Αντ’ αυτών; Τι είναι όλα αυτά τα τέλεια στην όψη και αδιάφορα στην κόψη πάλλευκα μανιτάρια που γεμίζουν τις λαϊκές, συσκευασμένα αλλά και χύμα (μπας και ξεγελάσουν εμάς τους αφελείς και τα θεωρήσουμε φρεσκοκομμένα και χωρίς την παρέμβαση της βιομηχανικής συσκευασίας;)

Μανιτάρια εκ Πολωνίας, σαρωτικά και αποκλειστικά. Τίποτε άλλο, εισαγόμενα μανιτάρια. Δεν θέλω να πιστέψω τις γλώσσες που λένε ότι οι "σπόροι' αυτών των μανιταριών έχουν μεγαλώσει μέσα στις κοτσιλιές των πουλερικών και μετά τα μανιταράκια έχουν λευκανθεί και «καθαρίσει» με διάλυμα χλωρίνης και φορμόλης. Κι άλλη φορμόλη; Δεν θα πάρω, ευχαριστώ. Μου είναι αρκετή η σκέψη για να τους γυρίσω την πλάτη χωρίς δεύτερη σκέψη ότι έχουν μεγαλώσει σε συνθήκες νταλίκας στην κυριολεξία. Πόσο δελεαστικό είναι να τρώμε κάτι, υποτίθεται πάμφρεσκο, που διέσχισε τη μισή Ευρώπη μεγαλώνοντας μέσα σε κόπρανα κότας και φυόμενο στο σκότος;

Πράξη πρώτη: παίρνω την απόφαση να αναστήσω μόνη μου τα δικά μας μανιτάρια, πλευρώτους παρακαλώ. Έντεκα ευρώ κοστίζει το ελληνικής παραγωγής «τούβλο» από πεπιεσμένο άχυρο που κρύβει μέσα τους μαγικούς «σπόρους». Το βαλα σε ψυχρό σημείο στην κουζίνα μου, το πότιζα από τις τρυπούλες της συσκευασίας και σε 3-4 μέρες άρχισε η συγκομιδή. Τρεις φορές πήραμε εν αφθονία τους καρπούς. Τόσο απλό; Τόσο απλούστατο. Λίγο τη θερμοκρασία πρόσεχα να μην ανεβαίνει πολύ και τον ήλιο να μη τα ζαλίζει. Και ιδού πώς τα απολαύσαμε (παρακούοντας τον Σκαρμούτσο που ήθελε να τα φτιάξω στιφάδο μαζί με κάστανα και κρεμμυδάκια.)

Πλευρώτους απ' τον τόπο σου
300 γρ πλευρώτους, 30 γρ παρμεζάνα, 1 φέτα χωριάτικο ψωμί μουσκεμένη σε γάλα, 1σκελίδα σκόρδο, 1 χούφτα φρεσκοκομμένο μαϊντανό, ελαιόλαδο, αλάτι και πιπέρι.

Τα μανιτάρια ως γνωστόν, δεν πλένονται, ξεσκονίζονται μόνο με ένα πανάκι καθαρό ή ένα πινέλο. Τα ξεχωρίζουμε και τα κόβουμε μικρότερες λωρίδες.

Τρίβουμε την παρμεζάνα, μουσκεύουμε το ψωμί πετώντας την κόρα (στα σπουργίτια από το παράθυρό μας), ψιλοκόβουμε σκόρδο και μαϊντανό. Ανακατεύουμε όλα τα μυριστικά αυτά μαζί με το στυμμένο ψωμί, και την παρμεζάνα – αλατοπιπερώνουμε. Σε απλωτό βαθύ τηγάνι ζεσταίνουμε το ελαιόλαδο (4-5 κουταλιές τη σούπας) να κάψει καλά, και σε δυνατή φωτιά ρίχνουμε να πλευρώτους μέχρι να χρυσίσουν. Τότε τα ασπαλίζουμε με το αρωματικό μας μίγμα, τα φέρνουμε λίγες βόλτες ακόμα με ένα ξύλινο κουτάλι, για λίγα (3-4) λεπτά και στο τραπέζι ολοταχώς.

Η φωτογραφία δεν είναι αρχείου! είναι το μαγικό πλευρωτοδιαστημόπλοιο στην κουζίνα μου.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News