Με το κέικ λαδολέμονο έχω πάθει μια εμμονή, ένα κόλλημα τέλος πάντων, όπως επίσης με τη μηλόπιτα και την πάβλοβα. Αυτά τα τελευταία είναι απλά, ακολουθείς τη συνταγή – τυφλοσούρτη και σου βγαίνει το τέλειο γλυκό. Ποτέ δεν έχω αποτύχει (εννοείται συνήθως κάνω πάβλοβα της στιγμής με έτοιμη μαρέγκα…). Δεν συμβαίνει το ίδιο και με το κέικ. Δεν μου γίνεται πάντα καλό.

Γιατί; Φταίει, λένε, ο φούρνος, το αλεύρι, οι αναλογίες, τέλος πάντων είναι θέμα χημείας, με την οποία ποτέ δεν τα πήγα καλά. Εφτά διπλό (με άριστα το 40) είχα πάρει στη Χημεία στις εισαγωγικές και το κέικ μου κάθε τόσο μια οικτρή αποτυχία (κατά μέσο όρο, μία φορά στις πέντε μου αποτύγχανε πέρσι, το έχω υπολογίσει). Ισως γιατί κάθε φορά αυτενεργώ. Αλλά δεν το βάζω κάτω. Όταν γίνεται χάλια, το κόβω κυβάκια μικρά σαν ζάρια, τα ακουμπάω σε λαμαρίνα σκεπασμένη με λαδόχαρτο και τα βάζω στο φούρνο σε πολύ χαμηλή θερμοκρασία μέχρι να γίνουν κρουτόν.

Με κιλά κρουτόν κέικ είχα ταΐσει τους συναδέλφους μου παλιότερα στα Νέα, μέχρι που τους έγινε έξη και τα προτιμούσαν από τα κέικ που ενδιαμέσως γινόντουσαν αφράτα. Τέλος πάντων, η τελευταία βελτίωση υπήρξε καθοριστική. Απαιτεί πιο χαμηλή θερμοκρασία και μεγαλύτερο χρόνο ψησίματος σε φόρμα οπωσδήποτε καλυμμένη με αντικολητικό χαρτί. Την προηγούμενη φορά που έκανα ακριβώς τα ίδια σε φόρμες λαδωμένες, τα κέικ μου κάηκαν απ’ έξω. Το λαδόχαρτο, όμως, εκτός του ότι δεν κολλάει ο χυλός στη φόρμα, προστατεύει επίσης την επιφάνεια του κέικ από το μαύρισμα.

Α, ναι και κάτι ακόμη, η συγκεκριμένη συνταγή είναι εγγυημένη. Δοκιμάστε τη. Αυτή τη φορά ξέχασα να βάλω βανίλια αλλά, σημειώστε το, ταιριάζει πολύ με το λεμόνι. Να βάζετε.

Δείτε τη συνταγή εδώ.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News