Φέτος οι διακοπές μου ήταν πολύ μικρές αλλά πραγματικά εξαιρετικές, συμπυκνωμένες σε πέντε ημέρες ανείπωτης ομορφιάς στην Κεφαλονιά, που με αποζημίωσαν μετά από σχεδόν τρία χρόνια έλλειψης. Από το σημείο που βρισκόμουν φιλοξενούμενη πραγματικών αρχόντων, όπου κι αν κοίταζα έβλεπα μόνο ωραίες εικόνες. Με γαλήνεψαν το πράσινο, οι σμαραγδένιες θάλασσες και η παράδοση του νησιού μαζί με το απερίγραπτο χιούμορ των κατοίκων του. Το φαγητό επίσης.

Αναστενάζω στην ανάμνηση των αρωμάτων του φρέσκου βουτύρου, της βανίλιας, της κανέλας, της μαστίχας και του γλυκάνισου, που με έπιασαν από τη μύτη στο Αργοστόλι και με οδήγησαν στο μικρό αρτοποιείο του Σέσουλα. Για μάντολες πήγα και έφυγα με σακούλια γεμάτα με εκπληκτικά βουτυρένια κουλουράκια (με την υποψία αφράλατου να αντισταθμίζει τη γλύκα τους και όμοιά τους δεν έχω δοκιμάσει άλλη φορά) και κάτι αέρινες φρυγανιές με γλυκάνισο πασπαλισμένες με ζάχαρη. Και τραγανές, υπέροχες μάντολες βεβαίως.

Να μη σας τα πολυλογώ, είχα επίσης την τύχη να δοκιμάσω και τοπικές λιχουδιές φτιαγμένες από σπουδαίες Κεφαλονίτισσες μαγείρισσες. Πρώτο-πρώτο έφτασε στο σπίτι φίλεμα με πίτα κεφαλονίτικη, που την εξαφανίσαμε σε χρόνο dt. Δεν μ’ αρέσουν οι κρεατόπιτες, η γεύση τους μου φαίνεται υπερβολική και πολύπλοκη, πολύ βαριά και λιπαρή για τα γούστα μου. Οχι όμως η συγκεκριμμένη. Εμεινα έκθαμβη από την ισορροπία της στον ουρανίσκο, και την απαλότητά της, το ευαίσθητο στομάχι μου την άλλη μέρα επιβεβαίωσε την πρώτη αίσθηση.

«Ελα να τη μαγειρέψουμε μαζί για να τη μάθεις», μου είπε περήφανη η φίλη μου η Πόλλυ, που είχε καλέσει για την περίσταση φίλους για να φάμε όλοι μαζί το παραδοσιακό φαγητό του νησιού. Θα σας πω τώρα και το μυστικό, που μας έκανε να γελάσουμε πολύ, όταν ξεπάγωσε το κρέας, που έβγαλε η Πόλυ αποβραδύς από την κατάψυξη. Αυτή η κρεατόπιτα γίνεται με ένα μείγμα κρεάτων, μοσχαρίσιο, χοιρινό, ενίοτε και αρνίσιο κρέας. Στα κρεοπωλεία του νησιού μάλιστα ξέρουν την αναλογία και σου την ετοιμάζουν. Παίρνεις έτοιμο  το κρέας κομμένο σε μικρά κομμάτια (όχι κιμά).

Αλλά, όταν ανοίξαμε το πακέτο διαπιστώσαμε ότι ήταν απλά κιμάς μοσχαρίσιος. Η φίλη μου φυσικά, που είναι σπουδαία μαγείρισσα, δεν κωλώνει μπροστά σε κάτι τέτοια. «Κανένα πρόβλημα», μου είπε, «θα γίνει ακριβώς με τον ίδιο τρόπο και θα είναι μια χαρά». Το επιβεβαίωσαν και οι καλεσμένοι, που έμαθαν την τελευταία στιγμή ότι θα έτρωγαν κιμαδόπιτα. Οταν την δοκιμάσαμε ενθουσιαστήκαμε όλοι.

Δείτε εδώ τη συνταγή με όλες τις λεπτομέρειες

Στο τέλος θα βρείτε και τη συνταγή για το «Φύλλο της Πολυτίμης». Κρατήστε τη για να τη χρησιμοποιήσετε σε οποιαδήποτε παρασκευή χρειάζεται φύλλο. Είναι πανεύκολο και τρομερά εύγευστο.  Θυμίζει κουρού, οπότε σκέφτηκα ότι αν (λέμε τώρα) βιαζόσαστε, δεν προλαβαίνετε κλπ (σεβαστή κάθε δικαιολογία) δοκιμάστε τη με φύλλο κουρού από τον μπακάλη.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News