Οι κερασιές μπορεί να μην είναι πια φορτωμένες με καρπούς αυτή την εποχή, αλλά οι πάγκοι στις λαϊκές και τα μανάβικα σπάνε από το βάρος τους. Το δικό μου μανάβικο στη γωνία Αριστοτέλους και Αγίου Μελετίου δεν κλείνει ποτέ, εκτός κι αν το κορίτσι, η κυρία Κικίτσα, θέλει θάλασσα… Ο κύριος Γιωργάκης ποτέ χατίρι δεν του χάλασε, οπότε πάνε πρωί πρωί, δροσίζονται και επιστρέφουν. Δεν υπάρχει, λοιπόν, δικαιολογία ότι σήμερα είναι Κυριακή και δεν μπορώ να βρω κεράσια.

Τη δουλειά, βέβαια, την έκανα Σάββατο και μπορεί τα νύχια μου να βάφτηκαν μπλε, αλλά είμαι πολύ περήφανη που ξεκουκούτσιασα 2 κιλά κεράσια βαθυκόκκινα, νόστιμα και τραγανά. Τα ξαναζύγισα, κράτησα ένα κιλό και τα έβαλα να αναπαυθούν μέσα σε μισή ποσότητα ζάχαρης. Και το βραδάκι, όταν η ζάχαρη έλιωσε μέσα το κερασόζουμο, τα έκανα μαρμελάδα.

Δέκα λεπτά βράσιμο θέλει, μετά αφήνω την κατσαρόλα στην άκρη να κρυώσει. Εν ανάγκη όλη τη νύχτα. Στη συνέχεια την βράζω άλλη μια φορά για 10-15 λεπτά (από τη στιγμή του βρασμού), ρίχνω το χυμό ενός λεμονιού και η μαρμελάδα μου, σκοτεινή και νόστιμη, είναι έτοιμη πια να μπει σε αποστειρωμένα βαζάκια. Δεν μας πειράζει που βγαίνει ελαφρώς νερουλή.

Αυτό συμβαίνει γιατί βάζω τη λιγότερη δυνατή ζάχαρη, η οποία, εκτός από τη γλύκα, βοηθάει τόσο στη συντήρηση όσο και στο δέσιμο. Να σημειώσω επίσης ότι στον ξενώνα «Αμανίτα» του Φιλάρετου Ψημμένου δοκίμασα μια υπέροχη μαρμελάδα κεράσι με δενδρολίβανο. Δεν είχα φρέσκο δενδρολίβανο αυτή τη φορά. Την επόμενη όμως θα φροντίσω να ρίξω και 1-2 κλαδάκια στο βράσιμο. Δεν θέλει πολύ.

Ταυτόχρονα, έβαλα και ένα κλαφουτί στον φούρνο. Άλλο ένα νοσταλγικό γλυκό γαλλικής καταγωγής. Πολλές Γαλλίδες δεν βγάζουν τα κουκούτσια, γιατί λένε πως του προσθέτουν άρωμα (πικραμύγδαλου). Η κολλητή μου, πάλι, λέει  ότι οι Γαλλίδες είναι τεμπέλες. Δεν ξέρω. Προσωπικά προτιμώ τα νύχια μπλε (1-2 μέρες κρατάει η βαφή, μην ανησυχείτε δεν είναι μόνιμη) παρά να έχουμε ατυχήματα με σπασμένα δόντια.

Κι επειδή έχασα τη δική μου παλιά γαλλική συνταγή (αν θυμάμαι καλά πάντως είναι η ίδια) δοκίμασα αυτή εδώ από την ιστοσελίδα του Williams-Sonoma. Και μη μου πείτε ότι είναι αμερικανιά. Ο Τσακ Ουίλιαμς, που ίδρυσε το 1956 την εταιρεία του με επαγγελματικά κουζινικά για οικιακή χρήση, ήταν ένας επαναστάτης στον χώρο της γαστρονομίας (στην οποία ανήκουν επίσης βιβλία μαγειρικής, κουζινικά και σκεύη εν γένει), μεγάλωσε την εποχή της Μεγάλης Ύφεσης, ταξίδεψε στη Γαλλία και λάτρεψε το γαλλικό γαστρονομικό know how.

Δείτε ολόκληρο το κείμενο και τη συνταγή εδώ.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News