Είπα να φτιάξω ένα ιμάμ σήμερα, βρήκα χθες πολύ ωραίες μελιτζάνες στον μανάβη, από δω από την περιοχή μας, κορινθιακές, στρουμπουλές, τρυφερές όλο γλύκα.  Τι είπα; Ιμάμ; Απαπαπαα, και μόνο στη σκέψη του ιμάμη και του σουλτάνου, που θα τους αρέσει, πάω στοίχημα, κι ας πέφτουν λιπόθυμοι από το πολύ λάδι, το ξεγράφω· όχι το νόστιμο φαγητό, από τα πιο λαχταριστά λαδερά του ελληνικού καλοκαιριού είναι, το όνομά του θα διαγράψω για ένα διάστημα από τη μνήμη μου, γιατί δεν θέλω να το τρώω και να ταράζομαι. (Γιατί; Διαβάστε εδώ τι γράφει ο Γιώργος Μπαλγκάς και θα καταλάβετε). Θα βρω πώς θα το λέω μέχρι να ησυχάσουν τα πράγματα, γιατί θα ησυχάσουν, είναι σίγουρο, αρκεί, βέβαια, να είναι άσφαιρα τα πυρά που εκτοξεύονται από τη γείτονα και να μην καταλήξουμε πάλι με καμιά εθνική τραγωδία όπως συνέβη πολλές φορές στο παρελθόν.

Μήπως να φτιάξω ένα τουρλού ταβά, το αγαπημένο μου; Αλλά κι αυτουνού το όνομα τουρκικής προέλευσης είναι. Διάφορα στο ταψί σημαίνει το türlü tava, υπονοώντας λαχανικά, (έχω κατά νου το μαγείρεμα «στον ταβά» της γιαγιάκας μου και το ρηχό ταψί της) και στη δική μου περίπτωση ταιριάζει ταμάμ: ρύζι και λαχανικά στο ταψί… Μα τι έπαθα σήμερα; Με τούτα και με κείνα με πλημύρισε η συγκίνηση, ίδια με αυτή που ένιωθα σε κάθε ταξίδι στην Κωνσταντινούπολη, πόλη που έζησαν οι πρόγονοί μου και καζάντισαν (τουρκικό δάνειο κι αυτό, kazand αόριστος του  kazanmak, δηλαδή πλουτίζω, γράφει το λεξικό). Θυμήθηκα και την τελευταία εικόνα του άρχοντα αδελφού του παππού μου.

Ημουν λιγότερο από 10 ετών, όταν τον αντίκρυσα πετρωμένο σε ένα μπαλκόνι ξενοδοχείου κοντά στην Ομόνοια με ένα σακάκι ρόμπα πάνω από τις πυτζάμες του, αυτόν που ήταν ο πιο ωραίος (κι ας ήταν ηλικιωμένος), ο πιο κομψός και καλοντυμένος συγγενής, και έμενε στη Μεγάλη Βρετανία όταν ερχόταν στην Αθήνα. Η έκφρασή του καρφώθηκε στη μνήμη μου. Χρόνια αργότερα θα καταλάβαινα ότι ήταν έκφραση απόλυτης απελπισίας, για μια απώλεια που δεν μπορούσε να διαχειριστεί. Δεν έζησε πολύ μετά από αυτό. Ηταν και η δική του μια από τις πολλές ιστορίες των διωγμών του 1964, που είχαν τις ρίζες τους στα Σεπτεμβριανά του 1955, όταν δεν έγινε εφικτό να ξεριζωθεί ο ελληνισμός από την Πόλη.

Γιατί σας τα λέω τώρα εγώ όλα αυτά; Εγώ για φαγητό θέλω να σας μιλήσω. Για το φαγητό που γλυκαίνει τους ανθρώπους, τους μαλακώνει, τους ενώνει. Δεν έχω τίποτα εναντίον του τουρκικού φαγητού, ίσα – ίσα το λατρεύω, σε ορισμένες περιπτώσεις, μάλιστα, βρίσκω την οθωμανική κουζίνα ανώτερη από τη δική μας, πιο πλούσια, πιο εξευγενισμένη, πιο απαλή για τον ουρανίσκο. Επίσης έχω φίλους Τούρκους, ανθρώπους εξαιρετικής κουλτούρας και ποιότητας, που ξέρω ότι υποφέρουν από όσα συμβαίνουν πάλι τώρα, όπως κι εμείς εδώ. Θα περάσει κι αυτό, είμαι σίγουρη, μέχρι τότε όμως δεν θα λέω τουρλού ταβά ούτε ρατατούιγ, γαλλιστί.

Γεμιστά της τεμπέλας, θα το ονομάσω, γιατί κι έτσι μπορείς να το δεις, αφού έχει ρύζι στον πάτο, για να ρουφήξει γεύσεις και αρώματα από τα λαχανικά, που το σκεπάζουν, και να γίνει τραγανό καθώς θα ψήνεται. Δεν χρειάζεται να ανοίγεις τα λαχανικά, να αδειάζεις την σάρκα τους και να τα ξαναγεμίζεις. Κάντε το και θα με θυμηθείτε. Και δεν είναι απαραίτητο να τα αραδιάσετε κάθετα σε ισόπαχες ροδέλες. Οπως να είναι βάλτε τα, αρκεί να είναι κομμένα περίπου στο ίδιο μέγεθος. Πάω να μαγειρέψω, γεια σας. Και το υπόσχομαι, όταν καταλαγιάσουν τα πράγματα θα κάνω πάλι το ταξίδι τάμα στην αγαπημένη μου Πόλη.

Δείτε εδώ τη συνταγή

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News