Μπούκλες με δυο στεκάκια φραουλίτσες, καλοχτενισμένη, αστραφτερή, με μάτια γεμάτα αψάδα λαμπυρίζουσας θάλασσας, δίπλα μου ο ψηλός με μάτια πιο μπλε από τα δικά μου, ήρεμος όμορφος, προστάτης μου. Εγώ και ο αδερφός μου, μπροστά σε δυο τούρτες αμυγδάλου και όλα τα φιλαράκια σκόρπια γύρω – γύρω στο σαλόνι.

Εικόνα που κάθε χρόνο τέτοια μέρα, την ημέρα των γενεθλίων μου, την αναβιώνω, συγκινούμαι, χαίρομαι και την ξαναζώ. Κάνω γιορτή, καλώ φίλους, θέλω να ακούσω το τραγούδι μου, θέλω να λάβω ευχές, θέλω να ζήσω για πάντα.

Να σβήσω τα κεράκια με μια δική μου μυστική ευχή, που με τρόπο μαγικό θα πάει σε Εκείνον που θα μου δώσει δύναμη και υγεία.

Μια παιδική συνήθεια η τάρτα αμυγδάλου με τις φράουλες για τη διπλή γιορτή στο σπίτι. Θα την φτιάχνουμε για πάντα, κάθε Μάρτιο, για τα δικά μου γενέθλια και τη γιορτή του «ψηλού». Eχει τα χρώματα της άνοιξης μαζί με τη λαχτάρα της ζωής.

Καλοχτενίζω τα μαλλιά μου, λάμπουν τα μάτια μου, βάζω τα στεκάκια μου, την τούρτα, παρακαλώ! The party is here!

Δείτε το πλήρες κείμενο εδώ.

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News