Στην γιαπωνέζικη κουλτούρα τα λάθη δεν επιτρέπονται. Ένα λάθος είναι ατιμωτικό, και αν μάλιστα είναι σοβαρό, μπορεί να αποτελέσει αιτία για αυτοχειρία. Η απώλεια της ζωής είναι μια λύση στο αδιέξοδο της ατίμωσης που επέρχεται από τις συνέπειες του λάθους.

Σε μια τέτοια θέση βρέθηκε μια μέρα ο Τάκα (Τακαχίκο) Κόντο, όταν ήταν έτοιμος να σερβίρει μαζί με το αφεντικό του, δύο τάρτες λεμονιού στο εστιατόριο που δούλευε. Ήτανε το τέλος της βάρδιας, και οι δύο τάρτες ήτανε τα τελευταία πιάτα που θα σερβίριζαν εκείνο το βράδι.

Καθώς ο γιαπωνέζος μάγειρας σήκωσε το ένα πιάτο για να το μεταφέρει, του έφυγε από το χέρι και κατέπεσε ανάμεσα στο πάσο σερβιρίσματος και τον πάγκο που βρισκόταν από κάτω. Η μισή τάρτα έμεινε στο πάσο και η άλλη μισή προσγειώθηκε στον πάγκο εργασίας.

Άναυδος και τρέμοντας από την ταραχή, έστρεψε το βλέμμα στο αφεντικό του που κοίταζε την τεμαχισμένη τάρτα χωρίς όμως να λέει κάτι. Αυτό κράτησε κλάσματα του δευτερολέπτου, που όμως φάνηκαν ώρες πολλές.

«Στάσου!», φώναξε το αφεντικό. «Μην ακουμπάς την τάρτα!» είπε στον Τάκα, και συνέχισε να κοιτάζει την θρυμματισμένη τάρτα.

Χωρίς άλλα λόγια, πήρε ένα άδειο πιάτο, σκόρπισε επάνω απλόχερα το ζαμπαγιόν (τη γέμιση της τάρτας) και επάνω στο κρεμώδες χάος θρυμμάτισε το κέλυφος μιας άδειας τάρτας. Προσέθεσε λίγα καλούδια και γυρίζοντας προς τον Τάκα του είπε: «Σου παρουσιάζω το καινούργιο μας πιάτο: “ Όπα! Μου έπεσε η τάρτα λεμονιού!”»

Το δίδαγμα από την ιστορία είναι ότι ένα λάθος είναι και μια ευκαιρία. Μπορεί να γεννήσει κάτι καινούργιο, μπορεί να μας δώσει μια ευκαιρία να δούμε τον κόσμο διαφορετικά.

Πριν συνεχίσω όμως, πρέπει να αποκαλύψω την πλήρη εικόνα της ιστορίας.

Δείτε ολόκληρο το κείμενο εδώ

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News