Μπάμιες λέω και κλαίω. Να σας το κρύψω ότι τις αντιπαθώ; Όχι δεν μπορώ. Από παιδί τις σιχαινόμουν, γιαυτό και φρόντιζα να λείπω από το σπίτι την αποφράδα εκείνη μέρα που η μαμά μου μαγείρευε κοτόπουλο με μπάμιες. Τι έκανα; Απλά, επίσκεψη σε θεία ή στη γιαγιά μου. Το σόι μας είναι πολύ μεγάλο και πάντα υπήρχε μια θεία που μαγείρευε κάτι άλλο πιο προκλητικό, όπως ας πούμε, κεφτέδες με κουρκούτι (γιαγιά), παστίτσιο (θεία Κική) ή μουσακά (θεία Αθανασία) κι ας έκανε ζέστη τρελή. Όχι, πες μου τώρα, αν εσύ είχες να διαλέξεις ανάμεσα σε μπάμιες και  σ' αυτό το κάτι άλλο, τι θα προτιμούσες;

Τέλος πάντων πολλά χρόνια αργότερα στο Σίσι της Κρήτης σε ένα άθλιο καφενείο με καφάσια αντί για καρέκλες όπου μας πήγε ένα απομεσήμερο ο Ζουράρις ακριβώς γι'αυτό το λόγο, δοκιμάσαμε μπάμιες με κόκορα, μαγειρεμένες με αγουρίδα αντί για λεμόνι. Η μυρωδιές και η γεύση εκείνου του φαγητού ήταν κάτι το συγκλονιστικό, γράφτηκαν ανεξίτηλα στη μνήμη μου. Εκείνη την ημέρα, λοιπόν, συνειδητοποίησα διάφορα πράγματα. Μεταξύ άλλων, ότι αυτό που λέμε σπιτικό ή μαμαδίστικο φαγητό δεν είναι απαραίτητα το καλύτερο του κόσμου, άλλο αν το προτιμάμε για λόγους συναισθηματικούς. Συνειδητοποίησα επίσης ότι η ποιότητα της πρώτης ύλης κάνει τη διάφορα.

Διαβάστε τη συνέχεια εδώ.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News