Οι άντρες νιώθουν πάντα ικανοί όταν καταβάλλουν προσπάθεια για να πραγματοποιήσουν μια επιθυμία τους. Ακόμα κι όταν δεν τα καταφέρνουν, εκτιμούν την κατάσταση πάντα ως επιτυχή… και νιώθουν και περήφανοι γι’ αυτήν! Ο λόγος για το κακό που μας πιάνει εμάς τους άντρες κάθε Τσικνοπέμπτη… Είναι η παράστασή μας!

Συνήθως επιχειρούμε με τα καλύτερα ρούχα, καθαρά και φρεσκοσιδερωμένα. Προσερχόμαστε, για να αναλάβουμε το θεόσταλτο ρόλο μας, με βραδύ βηματισμό προς το βωμό αλλά στη μέση του κήπου σταματάμε σε σημείο που είμαστε σίγουροι ότι μας κοιτούν όλοι. Ακίνητοι, σοβαροί, με τα πόδια ελαφρώς ανοικτά σε στιβαρή στάση, με ύφος πολύπειρου ψήστη με προϋπηρεσία σε Grelha argentina. Τότε ανοίγουμε τα χέρια σε στάση «ο Χριστός ξανασταυρώνεται»  περιμένοντας με μπλαζέ ύφος τη συζηγοσυντροφομητέρα να μας φέρει την ποδιά. Μόλις μας την φορέσει, με ύφος απόκοσμο της δίνουμε να καταλάβει με σαφήνεια… ότι ευτυχώς που την έφερε γιατί αν λερωθούμε ΑΥΤΗ θα τα πλύνει.

Δείτε το πλήρες κείμενο εδώ.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News