Στο προηγούμενο θέμα ομολογώ ότι επιφύλαξα για τον αλητάκο αριστοκράτη μας, το άγριο σπαράγγι, μια κάπως brutal αντιμετώπιση. Πρότεινα να φαγωθούν ωμά, βραστά με σκόρδο, ομελέτα, άντε και ριζότο!

Οπως καταλαβαίνετε υπήρξα δέκτης διαμαρτυριών, κυρίως από εξευγενισμένους ουρανίσκους και θιασώτες μιας πιο περίπλοκης μαγειρικής (ξέρετε με βούτυρα, κρέμες γάλακτος και άλλα ευγενή συστατικά). Επρεπε να επανορθώσω!

Ευτυχώς θυμήθηκα ότι πέρυσι τον Απρίλιο, στον ξενώνα «Αμανίτα», κατά τη διάρκεια ενός θεματικού σαββατοκύριακου πεζοπορίας με συλλογή άγριων βλασταριών, σερβίραμε στο κυριακάτικο πρωινό μια τάρτα άγριων σπαραγγιών με prosciutto και γραβιέρα Νάξου.

Ευτυχώς τότε είχα φωτογραφίσει όλη τη διαδικασία! Ορίστε, λοιπόν, η συνταγή (που ελπίζω να καλύψει τις γαστρονομικές απαιτήσεις των ως άνω διαμαρτυρόμενων)…

Δείτε το πλήρες κείμενο εδώ.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News