Είναι γνωστό ότι μου αρέσουν οι γρήγορες συνταγές. Γρήγορες γιατί είμαι άνθρωπος ανυπόμονος, νευρικός . Αναζητώ αυτές τις συνταγές με μανία. Μεταξύ παράδοσης και παραλαβής της Νεφέλης από το σχολείο, ορθογραφίας και αντιγραφής, προπόνησης και μπάνιου, ταΐσματος και ντυσίματος,  το μόνο που προλαβαίνω να φτιάξω, είναι τα παρακάτω τρουφάκια.

Ανακάλυψα τη συνταγή και την ανακήρυξα ως την top συνταγή  ταχύτητας. Χρειάζονται μόλις 3 λεπτά για να φτιάξει κανείς το μίγμα για τα τρουφάκια και άλλα 2 για να τα πλάσει. Με προκλητική ευκολία και υπερηχητική ταχύτητα, έχετε έτοιμο ένα γλυκό, ακόμα και αν ο καλεσμένος είναι ήδη στο χαλάκι της εξώπορτάς σας!

Προϋπόθεση, να σας αρέσει το ανθόνερο! Και εδώ μπαίνει στο παιχνίδι η Μαρίνα. Η κουμπάρα και καρδιακή μου φίλη, που μέχρι να πεθάνω δεν θα ξεχάσω τη φάτσα της μόλις δοκίμασε το τρουφάκι, την ημέρα που τα έφτιαξα.

Ήρθε στο σπίτι εκτάκτως για να μου αφήσει κάτι, και ευρισκόμενη εγώ σε τρελό ενθουσιασμό που είχα φτιάξει αυτό το «γλυκό αστραπή», τη ρώτησα βιαστικά αν τρώει φιστίκια, κρατώντας ήδη ένα τρουφάκι πίσω από την πλάτη μου. Μόλις μου απάντησε θετικά, τη μπούκωσα με το τρουφάκι, πριν καλά – καλά πάρει ανάσα.

Ο ενθουσιασμός μου ξεχείλιζε και αδημονούσα να πάρω τον έπαινο, αμέσως μόλις κατάπινε. Μόνο για μερικά δευτερόλεπτα κράτησε η χαρά… Μόλις είδα να της γυρνάνε τα μάτια ανάποδα κατάλαβα ότι κάτι είχε πάει στραβά. Μπορεί φιστίκια να έτρωγε, όμως σιχαινόταν όσο τίποτα το ανθόνερο. Τι πλήγμα κι αυτό Θεέ μου!

Δείτε ολόκληρο το κείμενο και τη συνταγή εδώ

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News