Ο πρώτος σταθμός μετρό της Στοκχόλμης άνοιξε το 1950. Εκείνη την περίοδο, οι πολιτικοί της Σουηδίας ήταν ήδη εξοικειωμένοι με την πολιτική ιδεολογία που ήθελε τη χώρα να είναι «το σπίτι του λαού» («Folkhemmet»), ή ένα κράτος πρόνοιας. Την ίδια περίοδο, η αλώβητη από τον Β’ΠΠ, Σουηδία είχε πολλά χρήματα. Ήταν η κατάλληλη στιγμή για να εφαρμοστεί ένα όραμα που είχε τις ρίζες του στον 19ο αιώνα: να βγει η τέχνη από τα σαλόνια της ελίτ στους δημόσιους χώρους, στους δρόμους και, γιατί όχι, στο μετρό. Η πρώτη καλλιτεχνική διακόσμηση στο βάθος της σουηδικής γης έγινε το 1957, στον «T-Centralen», και, έκτοτε, ακολούθησαν περισσότεροι από 90 σταθμοί, τους οποίους έπιασαν στα χέρια τους πάνω από 150 καλλιτέχνες. Δεν είναι μόνο έργα τέχνης που γεμίζουν το χώρο των σταθμών και το μάτι των επιβατών. Είναι μία ιστορία που κρύβει ένα γλυπτό, το πολιτικό μήνυμα που εκπέμπουν οι παρτιτούρες της Μασσαλιώτιδας, το οικολογικό κίνημα που αποτυπώνει μια τοιχογραφία και οι σκιές που υπενθυμίζουν τη συνεισφορά του εργάτη στις υπόγειες μετακινήσεις σχεδόν ενός εκατομμυρίου επιβατών την ημέρα. Ή μια γιγάντια τουλίπα που μοιράζει χαμόγελα στους περαστικούς.