Fiat 131 Abarth Rally (1978) Όταν η Φίατ παρουσίασε το 131, η πρόθεσή της ήταν να προσφέρει στο μαζικό κοινό ένα καλοσχεδιασμένο, αρκετά ευρύχωρο αυτοκίνητο με χαμηλό κόστος συντήρησης και προσιτή τιμή. Τη σκυτάλη που ανέβασε το 131 σε άλλο επίπεδο ανέλαβε η Abarth, το σπορ παρακλάδι των Ιταλών, η οποία μετέτρεψε το αθώο οικογενειακό σε πολεμική μηχανή. Το Fiat 131 Abarth Rally που βλέπετε είναι ένα μόλις από τα 400 αντίτυπα που απαιτήθηκαν για την ομολογκασιόν της εποχής. Σε αγωνιστική εκδοχή το αυτοκίνητο απέδιδε περί τους 245 ίππους, διέθετε ανεξάρτητη πίσω ανάρτηση αντί για τον κλασικό άξονα της συμβατικής έκδοσης και, έχοντας μεγάλα ονόματα στη θέση του οδηγού, το Fiat 131 Abarth Rally κατέκτησε τρία παγκόσμια πρωταθλήματα, το 1977, 1978 και 1980.

Lancia Delta Integrale (1991) Τι κι αν η θέση οδήγησης είχε τα κλασικά δικά της στοιχεία -τύπου ”homo italicus”- με τα πόδια κοντά και παράκεντρα με τα πεντάλ και τα χέρια σχεδόν τεντωμένα; Η Lancia HF Integrale με το που γύρναγες τη μίζα ενσωμάτωνε όλη τη σύνδεση που περίμενε ο Πραγματικός Οδηγός της εποχής. Αίσθηση, ακρίβεια, ρυθμισιμότητα, ήχος και μια ελαφρά υπερστροφική διάθεση αν επέμενες και εξουδετέρωνες την αρχική, ελαφριά υποστροφή. Λίγα αυτοκίνητα στην ιστορία της αυτοκίνησης έχουν καταφέρει να είναι τόσο εμβληματικά. Μακάριοι όσοι έκατσαν πίσω από το τιμόνι της και ένα μεγάλο respect σε όσους την αγόρασαν και ακόμη την έχουν στην κατοχή τους. 

Lamborghini Miura (1967) Για πολλούς ιστορικούς της αυτοκίνησης η Miura αντιπροσωπεύει το αρχετυπικό ιταλικό υπεραυτοκίνητο. Φαρδύ, κεντρομήχανο, αισθησιακό. Ουσιαστικά, γεννήθηκε μετά από κόντρα του Φερούτσιο Λαμποργκίνι (που έως τότε ήταν κατασκευαστής τρακτέρ) με τον Ένζο Φεράρι, όταν ο τελευταίος τον πρόσβαλλε λέγοντάς του «τι ξέρεις εσύ από αυτοκίνητα; Ασχολήσου με τα τρακτέρ σου». Και ο Λαμποργκίνι, προς εκδίκηση, δημιούργησε τη Miura. Μετά την πετρελαϊκή κρίση του ’70 και τις μεγάλες απεργιακές ακινητοποιήσεις που γονάτισαν το βιομηχανικό νότο, το αγροτόπαιδο που έγινε πρίγκιπας τα πούλησε όλα. Τις Lamborghini, τα τρακτέρ, τα συστήματα θέρμανσης, τα πάντα. Ο γιος του, Toνίνιο, δεν ασχολήθηκε ποτέ. Αγόρασε, λοιπόν, μια έκταση, έλυσε τη γραβάτα, έβαλε τις γαλότσες και άρχισε να βγάζει το δικό του κρασί. Το ονόμασε «Sangue di Miura», δηλαδή «το αίμα της Miura». Μια υπενθύμιση μιας άλλης εποχής της Lambo.

Alfa Romeo Spider (1966) H Alfa Romeo Spider δεν ήταν υπερβατική όπως μία Ferrari ή μία Jaguar E-Type. Ήταν, όμως, η πιο όμορφη Alfa Romeo της εποχής, η κούκλα της διπλανής πόρτας. Αυτό την έκανε στα μάτια μας πιο ποθητή καθώς όσοι την προλάβαμε φανταζόμασταν ότι, κάποτε, ίσως, πού ξέρεις, μπορεί και να την αποκτούσαμε. Ακόμα και οι χίπις στάθηκαν στις μύτες των ποδιών τους, το 1966, για να τη δουν όταν παρουσιάστηκε στη Διεθνή Έκθεση της Γενεύης. Η Alfa Romeo Spider ήταν ζωγραφισμένη από την ίδια πένα και έμελλε να μείνει στην ιστορία ως η πιο αειθαλής Alfa Romeo που διατηρήθηκε πεισματικά στην παραγωγή για 27 ολόκληρα χρόνια. Ακούγεται σαν αιώνας με τα σημερινά ήθη της αυτοκίνησης που στην τριετία αναζητάς το «φέις λιφτ». Με το που έμπαινες μέσα στη Spider αντίκριζες το χαρακτηριστικό χωστό τιμόνι – σήμα κατατεθέν της Alfa Romeo για πολλά χρόνια. Ήταν στιλπνό στην υφή, μετέδιδε στις απολήξεις των δακτύλων σου ένα ελαφρύ συντονισμό κάθε φορά που μάρσαρες ενώ ο κινητήρας κουνιόταν ελαφριά στις βάσεις του και, εν κινήσει, ήταν εξαιρετικά λαλίστατο. Καταλάβαινες με ακρίβεια χιλιοστού αν το κέρμα που μόλις πέρασες από πάνω του στο δρόμο ήταν κορώνα ή γράμματα. Με αυτό το αυτοκίνητο διάλεξε ο ηθοποιός Ντάστι Χόφμαν να αποπλανηθεί από την Αν Μπάνκροφτ στην ταινία «Ο πρωτάρης» (The Graduate, 1967). Ήταν, αν δεν με απατά η μνήμη μου, και ένα από τα τελευταία Alfa Romeo που εισήχθησαν στην  αγορά των Η.Π.Α.

Lamborghini Murcielago LP640 (2001) Απόκοσμη, παλαιάς κοπής, με ελάχιστα ηλεκτρονικά και 640 ίππους, όπως υποδηλώνει ο κωδικός της. H LP640 ήταν το αρρενωπό, κτηνώδες άλιεν που δεν παζάρευε τις προθέσεις του. Σέρνεται στο έδαφος, πιάνει μια λωρίδα για πάρτη του, οι καθρέφτες απέχουν σχεδόν σαράντα πόντους από το αμάξωμα και ξυρίζουν τα χόρτα, έχει γωνίες που κάνουν μια Φεράρι να δείχνει σαν εξευγενισμένη πριμαντόνα και αεραγωγούς που μπορεί να φωλιάσει μια ολόκληρη αγέλη πτηνών. Η LP 640 ήταν ίσως το τελευταίο κλασικό ιταλικό ‘’μέγκα-σούπερκαρ’’ με δόσεις παλιάς σχολής που ανδρώθηκε στο δόγμα του big, bad and loud. Υπεραυτοκίνητο με στεροειδή.

Alfa Romeo Berlinetta 6C 2500 Sport (1938) To τελευταίο σπορ αυτοκίνητο της Alfa πριν ξεσπάσει ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος. Ένα από τα πιο όμορφα δίθυρα κουπέ της εποχής, έκδηλα σμιλευμένο κόσμημα - δείγμα της παράδοσης των Μιλανέζων. Για την ιστορία, με μία τέτοια φυγαδεύτηκε ο Μουσολίνι με την ερωμένη του, Κλάρα Πετάτσι, σε μια προσπάθεια φυγάδευσης του δικτάτορα στην ουδέτερη Ελβετία ώστε να αποφύγει τη σύλληψη από τους Ιταλούς παρτιζάνους. Μεταγενέστερα την επιθύμησαν και απέκτησαν μεγάλοι σταρ της εποχής, όπως η Ρίτα Χέιγουορθ, ο Πρίγκιπας Ρενιέ, ενώ εμφανίστηκε και στην ταινία «Νονός» (1972).

Ferrari 812 Competizione (2021) Στα πρόθυρα της νέας εποχής της αυτοκίνησης, λίγες μόλις ημέρες μετά την επίσημη ανακοίνωση της εταιρείας ότι το 2025 θα έχει παρουσιαστεί η πρώτη αμιγώς ηλεκτρική Ferrari, έρχεται αυτή εδώ η έκδοση για να θυμίζει στους «άρρωστους» βενζινοαίματους αυτού του πλανλήτη το πώς ήταν μια φορά κι έναν καιρό η ζωή στο Μαρανέλο. Κι αυτό το λέμε γιατί το πιθανότερο είναι πως η Φεράρι δεν πρόκειται ποτέ ξανά να κατασκευάσει ένα V12 ατμοσφαιρικό χωρίς καμία ηλεκτρική υποβοήθηση. Οπότε πρέπει όλο αυτό να μας μείνει ανεξίτηλο. Αλλά και επίζηλο συλλεκτικά. Επιπλέον 28 ίπποι, απόδοση-ρεκόρ 830 ίππων από το στάβλο του Μαρανέλο, V12, ατμόσφαιρα, το υψηλότερο στροφάρισμα έβερ στις 9,500 rpm, φοβιστικά γρήγορη, μειωμένο βάρος, 7-άρι κιβώτιο διπλού συμπλέκτη. Οι Ferrari 812 Competizione and 812 Competizione A (με τη δεύτερη να είναι η ανοιχτή έκδοση) μοιάζουν να συμπυκνώνουν ό,τι πιο εθιστικό έχει ποτέ παραχθεί σε αναλογίες υπεραυτοκινήτου με τον κινητήρα μπροστά. Και χωρίς καμία υβριδική υποστήριξη.

Maserati MC20 (2021) Η νέα MC20 είναι 100% φτιαγμένη στην Ιταλία, με αίμα της Μόντενα και κουβαλάει πολλές ελπίδες. Και οφείλει να πετύχει. Το νέο υπεραυτοκίνητο με σήμα την τρίαινα κουυβαλάει ιστορία, ελπίδες, ενδεχομένως και μία θέση στη σκιά της Φεράρι.Αυτό, άλλωστε, ήταν το πρόβλημά της τα πρόσφατα χρόνια. Εννοείται και οι χαμηλές πωλήσεις. Αλλά κι αυτές επηρεάστηκαν γιατί δεν είχε τοποθετηθεί η μπράντα σωστά ως προϊόν. Πριν δυο χρόνια έλαβε χώρα η συνειδητοποίηση. Είχε ήδη χαθεί πολύτιμος χρόνος. Αλλά, έστω τότε, έγινε η προσγείωση στην πραγματικότητα.Ήταν τότε που ο πρόεδρος του γκρουπ της FCA, Μάικ Μάνλει, είχε δηλώσει πως «το γεγονός ότι συνδέσαμε τη Maserati με την Alfa Romeo προκάλεσε δύο πράγματα. Πρώτον, μείωσε το ενδιαφέρον προς τη Maserati και δεύτερον η Μaserati για μια περίοδο χρόνου αντιμετωπίστηκε ως ένα μαζικό προϊόν, σαν την Αlfa Romeo. Kαι αυτό δεν θα ‘πρεπε να συμβεί». Σημασία, ωστόσο, έχει το σήμερα. Και η Maserati MC20 φαίνεται να είναι το σωστό βήμα στη σωστή κατεύθυνση. Μάλιστα την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, λίγες ώρες πριν τον τελικό του αγώνα μεταξύ Ιταλίας-Αγγλίας, η MC20 έκανε την παρθενική της εμφάνιση, και δη επί βρεττανικού εδάφους.

Alfa Romeo Giulia GTA & GTAm (2021) Εκατόν δέκα χρόνια από την ίδρυση της, η Άλφα Ρομέο ανανεώνει το θρύλο της επιστρέφοντας στις ρίζες της και φέρνοντας στη ζωή ένα σημείο αναφοράς για το χώρο του αυτοκινήτου: τη Giulia GTAm. Βασίζεται στην Giulia Quadrifoglio και εφοδιάζεται με μια ακόμα πιο ισχυρή έκδοση του V6 Bi-Turbo κινητήρα των 2,9 λίτρων απόδοσης 540 ίππων. Σε επίπεδο επιδόσεων, μετά τις επεμβάσεις τον μηχανικών, το μοτέρ αύξησε την απόδοση του από τους 510 στους 540 ίππους, χάρη και στο νέο σύστημα εξαγωγής της Akrapovič από τιτάνιο. Στο εσωτερικό εκτεταμένη είναι η χρήση αλκαντάρα, ενώ στην έκδοση GTAm έχει αφαιρεθεί το πίσω κάθισμα, οι επενδύσεις στις πόρτες και έχει τοποθετηθεί roll bar. Οι Alfa Romeo GTA και GTAm θα παραχθούν σε μόλις 500 πιστοποιημένες μονάδες, ενώ τους τυχερούς αγοραστές, μόλις πριν λίγες ημέρες, τους περίμενε μια μοναδική εμπειρία καθώς οι πρώτοι ιδιοκτήτες παρέλαβαν τα αυτοκίνητά τους σε μια ειδική εκδήλωση, στο Μουσείο της Αlfa, στο Αρέζε της Ιταλίας. Τετράπορτο με ψυχή.

Ferrari F40 (1987) Η F40 ήταν το τελευταίο αυτοκίνητο που «υπέγραψε» ο ιδρυτής της εταιρείας, Ένζο Φεράρι. Την αμέσως επόμενη χρονιά, στις 14 Αυγούστου του 1988, ο γερο-Ένζο, μετά από μια χορτάτη και γεμάτη επιτεύγματα ζωή, σε ηλικία 90 ετών άφησε τον μάταιο τούτο κόκκινο κόσμο. Προφανώς και ο τίτλος «το πρώτο υπεραυτοκίνητο που έσπασε το φράγμα των 320 km/h» ήταν και παραμένει ως ο πιο πιασάρικος αλλά χρειάστηκε και το αισθητικό σκέλος που ο σχεδιαστής του, ο Λεονάρντο Φιοραβάντι, εμφύτευσε: οι ελάχιστοι πρόβολοι, το πολύ χαμηλό καπό, οι αεραγωγοί τύπου ΝΑCA και η πίσω αεροτομή - όλα στις απόλυτα σωστές γωνίες. Η Ferrari F40 ήταν μπρουτάλ και απέριττη, ταυτοχρόνως. Όπως και το λακωνικό εσωτερικό της. Επιθετική αλλά χωρίς σχεδιαστικό overkill. Λειτουργική αλλά χωρίς να είναι κλινική. Συγκριτικά, η F50 αν και θεωρητικά τεχνολογικά καλύτερη, ποτέ δεν κατέκτησε το ύψος του Hall of Fame που κατείχε η F40. Είχε περισσότερο να κάνει με την εμφάνιση και τον ωμό χαρακτήρα. Και κάπως έτσι η F40 παραμένει η επιτομή του ιταλικού σπορ αυτοκινήτου. Το επιθετικό εξτρέμ με το νούμερο 11 στη φανέλα.