Τις ελπίδες του να αποτραπεί ο σχηματισμός «κυβέρνησης Λεπέν» στη Γαλλία ο Ζακ Αταλί βασίζει σε ένα πολυεπίπεδο κομπρεμί πριν από τις κάλπες της δεύτερης εκλογικής Κυριακής μεταξύ του Κέντρου (Εμανουέλ Μακρόν) και της εκτάκτως συνεπτυγμένης με ευκαιριακή εκλογική σκοπιμότητα Αριστεράς («Λαϊκό Μέτωπο»). «Πρέπει να γίνουν συμφωνίες, πρέπει να αποσυρθούν οι [πλεονάζοντες δημοκρατικοί] υποψήφιοι ώστε να αποτραπεί η νίκη της Ακροδεξιάς. Αυτές οι συμφωνίες θα αποτελέσουν τη βάση για περαιτέρω συμφωνίες μετά τις κάλπες, λόγω ανυπαρξίας απόλυτης πλειοψηφίας. Σε τέτοιο ενδεχόμενο ο πρόεδρος θα διορίσει πρωθυπουργό κάποιον σαν τους Μάριο Μόντι και Μάριο Ντράγκι».

Οι αναφορές του Αταλί στους πολιτικούς που λειτούργησαν ως σανίδες σωτηρίας για το σύστημα στην Ιταλία δεν είναι τυχαίες – πέραν του ότι συνομιλούσε με τη Repubblica και οι γαλατικές αβρότητες έπαιξαν τον ρόλο του γαλλικού βουτύρου στην ιταλική μπρουσκέτα με σαρδέλα, τα ονόματα που ανέφερε έχουν αναδειχθεί σε προσωπικότητες κύρους στο οικοδόμημα της Ευρωπαϊκής Ενωσης, τις πολιτικές της οποίας υποτίθεται αμφισβητεί το «κόμμα της Λεπέν».

Ο 80χρονος πια Αταλί, γεννημένος στην Αλγερία, είναι οικονομολόγος και υπήρξε θαυμαστά ευέλικτος στα διάφορα περιβάλλοντα εξουσίας όπου κυκλοφορούσε: από παλιός και επί μακρόν συνεργάτης του σοσιαλιστή Φρανσουά Μιτεράν έγινε συμβουλάτορας του κεντρώου Μακρόν και, κατά δήλωσή του, είναι πλέον ψηφοφόρος του πολύχρωμου, αριστερίστικου Λαϊκού Μετώπου.

Εδωσε τα διαπιστευτήριά του: «Δεν θα ψηφίσω ποτέ υπέρ του Rassemblement National, που θα σύρει τη Γαλλία προς την Ουγγαρία του Ορμπαν. Θα ψηφίζω πάντα Αριστερά, ακόμη και αν ο υποψήφιος είναι του France Insoumise [δηλαδή του «κόμματος Μελανσόν»], με εξαίρεση φυσικά ορισμένα κραυγαλέα αντισημιτικά ονόματα. Είναι βαθιά άδικο να ταυτίζεται η Ακροδεξιά με [το λαϊκό αίτημα για] περισσότερη σοσιαλδημοκρατία. Νομίζω ότι η μεταρρυθμιστική Αριστερά θα μπορέσει να ανακτήσει τον χώρο της στο άμεσο μέλλον.

»Το 1974, όταν ήμουν 30 ετών, έτρεξα την πρώτη προεδρική εκστρατεία του Μιτεράν. Οι σοσιαλιστές είχαν 12%-13% των ψήφων και οι [σοβιετόφιλοι] κομμουνιστές το 85%. Το ΚΚ Γαλλίας ήταν κόμμα της Μόσχας, πολύ μακριά από εμάς, ωστόσο ήμασταν πεπεισμένοι ότι η συμμαχία μας ήταν απαραίτητη για να αντιστρέψουμε την ισορροπία δυνάμεων. Αυτό συνέβη. Και τώρα μπορεί να ξανασυμβεί».

Η Repubblica θυμήθηκε ότι ο Αταλί βρισκόταν στο προεδρικό μέγαρο επί προεδρίας Μιτεράν όταν έγινε πρωθυπουργός ο δεξιός Ζακ Σιράκ. «Τότε γεννήθηκε η συγκατοίκηση» έγραψε. Και ο Αταλί τη συμπλήρωσε: «Τέτοιο πράγμα δεν είχε συμβεί ποτέ άλλοτε στην 5η Δημοκρατία». Ο Αταλί δήλωσε ότι «ο Μακρόν δεν ακούει πια τις συμβουλές» όταν το ιταλικό μέσο τον ρώτησε τι θα συμβούλευε τον Μακρόν να πράξει.

Εδωσε την πληροφορία ότι του πρότεινε να μη διαλύσει τη Βουλή, όμως δεν εισακούστηκε, ενώ παρατήρησε ότι λόγω της συγκυρίας των Ολυμπιακών Αγώνων των Παρισίων «η κατάσταση οδηγείται όχι στη γιορτή που θέλει να δει όλος ο κόσμος», αλλά στους Ολυμπιακούς Αγώνες του… Βερολίνου, εκείνους του 1936. «Η ζημιά έγινε. Ας ελπίσουμε να μην είναι ανεπανόρθωτη. Θα δούμε αν ο Μακρόν είναι αρκετά ψύχραιμος ώστε να επιβληθεί α λα Μιτεράν. Ομως στην περίπτωσή του υπάρχει διαφορά».

Η κατά τον Αταλί διαφορά μεταξύ του Μιτεράν και του Μακρόν δεν αφορά τα μεγέθη τους, ούτε τις διαφορετικές ιδεολογίες τους, όπως ενδεχομένως αρέσκονται να πιστεύουν οι σοσιαλιστές. «Το πολιτικό βάρος του Μακρόν είναι αναγκαστικά μικρότερο καθώς δεν δύναται να είναι ξανά υποψήφιος πρόεδρος, λόγω συνταγματικού κωλύματος. Ο Μιτεράν είχε βάλει ξανά υποψηφιότητα μετά την πρώτη συγκατοίκηση».

Είπε, επίσης, ο Αταλί, ότι τόσο η Μαρίν Λεπέν όσο και ο Ζαν-Λικ Μελανσόν ενδιαφέρονται για επίσπευση των προεδρικών εκλογών. «Μέσα σε επτά χρόνια ο Μακρόν δεν έφτιαξε ένα κόμμα της προκοπής. Θα του ασκηθεί μεγάλη πίεση για να φύγει. Προφανώς, εγώ δεν το ελπίζω. Νομίζω ότι είναι πολύ σημαντικό να μη φύγει, διότι πρέπει να προστατεύσει τους θεσμούς, αυτόν τον πραγματικό θησαυρό της Δημοκρατίας μας».

Κατόπιν ο Αταλί εξήγησε τον τρόπο με τον οποίο ο Μιτεράν κατάφερε να επιβληθεί στην εχθρική πλειοψηφία του Σιράκ, υπερασπιζόμενος τα προεδρικά προνόμια στην εξωτερική πολιτική και στην άμυνα. «Η συμβίωση είναι ασταθής ισορροπία κατά την οποία μετράνε η στρατηγική, το ταμπεραμέντο και το χάρισμα». Στην υπόδειξη της Repubblica ότι «η Μαρίν Λεπέν έχει ήδη αρχίσει να αμφισβητεί τα προνόμια του προέδρου για την άμυνα και την Ευρωπαϊκή Ενωση» ο Αταλί παραδέχθηκε ότι ναι μεν επί Μιτεράν τα προνόμια αυτά διαφυλάχτηκαν, όμως δεν υπάρχει λεπτομερής συνταγματική κάλυψη. Οπότε;

«Η κυβέρνηση ελέγχει το κρατικό χρήμα. Αν η Ακροδεξιά γίνει κυβέρνηση και αποφασίσει να περικόψει τη γαλλική συνεισφορά υπέρ της ΕΕ, αν προκαλέσει πόλεμο με τις Βρυξέλλες, τότε ο Μακρόν θα έχει μικρό περιθώριο [αντίδρασης]. Το ίδιο θα ισχύσει και στην περίπτωση που ο νέος πρωθυπουργός θελήσει να διακόψει τη στρατιωτική βοήθεια προς την Ουκρανία».

Η κατακλείδα της συνέντευξης Αταλί στη Repubblica αφιερώθηκε στο «πουλέν της Λεπέν», τον νεαρό Ζορντάν Μπαρντελά, ο οποίος δεν αποκλείεται να γίνει πρωθυπουργός στη θέση ενός άλλου νεαρού που «δεν τον σήκωσε» για πολύν καιρό ο θώκος, του «πουλέν του Μακρόν» Γκαμπριέλ Ατάλ. «Δεν φανταζόμουν ποτέ κυβέρνηση Ακροδεξιάς το έτος 2024, και μάλιστα με εκλογική διαδικασία την οποία προκάλεσε ο ίδιος ο Μακρόν. Αλλά δεν τα παρατάω! Τέτοια κυβέρνηση θα είναι σοκ για όλη την Ευρώπη! Και σημειώστε ότι τυχόν  κυβέρνηση Μπαρντελά δεν θα είναι σαν την κυβέρνηση της Μελόνι. Το Rassemblement National θα σύρει τη Γαλλία προς την Ουγγαρία του Ορμπαν» είπε ο Αταλί αφήνοντας υπόνοιες και για φιλορωσισμό από πλευράς του «κόμματος Λεπέν».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News