Σε τέτοιας έκτασης εξάπλωση μιας μολυσματικής νόσου, όπως είναι η παρούσα πανδημία του κινεζικού κορονοϊού, είναι σημαντικό να υπάρχει εμπιστοσύνη από πλευράς πολιτών στις κρατικές δομές. Αλλιώς, αν δεν υπάρχει καμία εκτίμηση και πίστη, ποιος και γιατί να δώσει βάση στις οδηγίες για παραμονή στο σπίτι, για καλό πλύσιμο των χεριών, κ.λπ. Κανείς και για κανέναν λόγο.

Οσο δημοφιλής και αν είναι, λόγου χάρη, ο ηθοποιός της ελληνικής διαφήμισης με τις σχετικές προτροπές, ο πολίτης, αν δεν εμπιστεύεται το κράτος, θα θεωρήσει ότι όσα εκείνος προπαγανδίζει για λογαριασμό του κράτους δεν είναι παρά άλλοθι για την ανεπάρκειά του, τόσο σε επίπεδο οργάνωσης και στρατηγικής όσο και σε επίπεδο υγειονομικών υποδομών.

Ετσι είναι. Οποιος δεν εμπιστεύεται το κράτος, αργά ή γρήγορα θα καταλήξει στην αναπόφευκτη σκέψη ότι το κράτος αδυνατεί να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις που δημιουργεί η πανδημία.

Στις ΗΠΑ, το 2015, στο αμερικανικό κράτος δεν πίστευε καν ο ένας στους τέσσερις πολίτες! Ας μην ξεχνάμε ότι επί μισόν αιώνα οι Αμερικανοί βομβαρδίστηκαν με τη συντηρητική ιδεολογία που θέτει υψηλότερα την ατομική υπευθυνότητα σε σχέση με τη δημόσια πρόνοια. Οι θεωρίες του Μίλτον Φόρμαν έχουν διαμορφώσει ολόκληρες γενιές, παρατηρούν και οι νομπελίστες οικονομολόγοι Εστερ Ντάφλο και Αμπιτζίτ Μπανερτζί γράφοντας στο γερμανικό φύλλο FAZ σχετικά με το θέμα λαϊκή εμπιστοσύνη και (όποιο) κράτος.

Η Ντάφλο και ο Μπανερτζί ζητούν από τους λαό (τους λαούς) να επιδείξει περισσότερη εμπιστοσύνη στο κράτος, καθώς το κράτος (τα κράτη) αξίζει τη λαϊκή υποστήριξη αυτές τις δύσκολες ημέρες που με δικές του αποφάσεις τα σύνορα αιφνιδιαστικά κλείνουν, η κυκλοφορία μεμιάς απαγορεύεται, τα μαγαζιά κατεβάζουν αναγκαστικώς ρολά, κ.ο.κ. Αξίζει να το εμπιστευθούμε σαν διαχειριστή της κρίσης, λένε οι δύο οικονομολόγοι.

Στο άρθρο τους τονίζουν ότι στην πανδημία οι πολίτες πρέπει να εμπιστευθούν τις οδηγίες ως δικαιολογημένες, απαραίτητες και λογικές. Οι δύο οικονομολόγοι είναι βέβαιοι ότι το κράτος είναι αποτελεσματικότερο άλλων φορέων, ιδιωτικών.

Η έννοια «κράτος» έχει μεν καταντήσει συνώνυμο της αναποτελεσματικότητας, της διαφθοράς, της σπατάλης (και της φορομπηξίας, θα προσέθετε ο Ελληνας), ωστόσο λειτουργεί τομείς όπως η Υγεία, η Εκπαίδευση και η Δικαιοσύνη, οι οποίοι δεν είναι δυνατόν να πορεύονται μόνο με τους αγοραίους νόμους.

Το δίδυμο των βραβευμένων οικονομολόγων θυμάται την περίοδο Ρόναλντ Ρέιγκαν, με την αποθέωση του φιλελευθερισμού, που άφησε τα σημάδια της στις κατοπινές γενιές. Γράφουν ότι κανένα εξειδικευμένο πρόσωπο δεν θέλει να εργαστεί για το κράτος, καταθέτοντας την εμπειρία τους από την ακαδημαϊκή καριέρα τους. Ομως «αν οι πλέον ταλαντούχοι δεν θέλουν να εργαστούν για το κράτος, το κράτος θα μένει αναπόφευκτα αδύναμο και αναποτελεσματικό». Οι δυο τους πάντως και σε σχέση με την κρίση του κορονοϊού ομολογούν ότι «όταν όλα τελειώσουν, θα θυμόμαστε πόσο σημαντικό είναι να έχουμε ένα κράτος που λειτουργεί σωστά».

Καταλήγουν: «Σήμερα πληρώνουμε το τίμημα της διαρκούς περιφρόνησης για το κράτος και για τα θεσμικά του όργανα. Ομως προϋπόθεση της αποτελεσματικότητας του κράτους είναι πρωτίστως οι δικές μας απαιτήσεις από αυτό».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News