Μιλούν για ωμότητες, κακοποιήσεις και βία, για σωματικές και ψυχολογικές ταπεινώσεις, για την κακοπιστία των ανδρών απέναντί τους, για τον ρόλο που διαδραματίζουν ως μητέρες, θυγατέρες και σύζυγοι, για τις απαγορεύσεις και τις ανισότητες στην εργασία, για την υποτίμησή τους εντός της οικογένειας… Οι γυναίκες όλου του κόσμου μιλούν για τη ζωή τους.

«Η ανδρική ισχύς τις αγνοεί. Τις συνθλίβει, τις ακυρώνει. Και όμως, οι 2.000 γυναίκες από 50 χώρες που διαδέχονται η μία την άλλη στο “Woman”, συχνά χαμογελούν», επισημαίνει καταρχάς ο Πάολο Μπαλντίνι της Corriere della Sera, γράφοντας για το επικό δημιούργημα του περίφημου γάλλου κινηματογραφιστή Γιαν Αρτίς-Μπερτράν και της ουκρανικής καταγωγής σκηνοθέτριας Αναστασία Μίκοβα.

Σύμφωνα με τον ιταλό κριτικό κινηματογράφου, το «Woman» είναι κάτι πολύ περισσότερο από ένα ντοκιμαντέρ με έναν συγκεκριμένο θεματικό πυρήνα, «είναι ένα συγκλονιστικό έργο/πορτρέτο/μανιφέστο για το γυναικείο σύμπαν», η σύνθεση του οποίου διήρκεσε περίπου μία δεκαετία.

Η πρεμιέρα πραγματοποιήθηκε τον Σεπτέμβριο του 2019 στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας, ενώ η διανομή του ανά την υφήλιο ξεκίνησε τον Μάρτιο του 2020, αλλά αμέσως μετά ξέσπασε η πανδημία και άρχισαν τα lockdown, με αποτέλεσμα να διακοπεί η προβολή του απότομα και σε μερικές χώρες να μην προβληθεί καν.

Στην Ιταλία το «Woman» άρχισε να προβάλλεται αυτές τις ημέρες ενόψει της επικείμενης Παγκόσμιας Ημέρας της Γυναίκας, η οποία, από το 1977 και μετά γιορτάζεται την 8η Μαρτίου. Οσον αφορά τις 2.000 γυναίκες από 50 χώρες που πρωταγωνιστούν στο ντοκιμαντέρ, δεν γιορτάζουν ούτε χαίρονται ούτε λυπούνται. Κυρίως, αφηγούνται τη ζωή τους, περιγράφοντας έτσι όλες μαζί, αλλά από τη δική της ιδιαίτερη σκοπιά η καθεμία, τι σημαίνει γυναίκα.

Ο Πάολο Μπαλντίνι κάνει λόγο για «μια συλλογή από φωνές, πρόσωπα, μαρτυρίες και ολόκληρες ιστορίες οδύνης, εσωτερικής δύναμης και ελπίδας, χωρισμένες ανά κεφάλαια, σε ένα πολιτισμικό καλειδοσκόπιο εξαιρετικής αφηγηματικότητας», για φυσιογνωμίες που εναλλάσσονται μπροστά στην κάμερα «με τα σημάδια, τις ρυτίδες του χρόνου και του πόνου, τα τραύματα της κακομεταχείρισης και τη διαύγεια των ιδανικών», για «μαρτυρίες μιας συνθήκης και μιας προόδου που απέχει πολύ ακόμα από την ολοκλήρωσή της, για μαρτυρίες μιας επιθυμίας για αλλαγή». 

Αρχικός στόχος του Γιαν Αρτίς-Μπερτράν και της Αναστασία Μίκοβα ήταν να δουν και να παρουσιάσουν τον κόσμο μέσα από τα μάτια των γυναικών. Σταδιακά, όμως, άρχισαν να προκύπτουν πάμπολλα ερωτήματα όσον αφορά τη φύση και τον ρόλο της γυναίκας ανά τον κόσμο. Ποια είναι τα στάδια που σηματοδοτούν τη μεταμόρφωση ενός μικρού κοριτσιού σε γηραιά γυναίκα ηλικίας 80 ετών; Ποια είναι τα όνειρα και οι ελπίδες των γυναικών και τι φοβούνται περισσότερο; Τι αναμένουν από τη ζωή, την κοινωνία και τους άνδρες; Ποια είναι η σχέση τους με το σώμα τους; Πόσο σημαντική είναι η εμφάνισή τους και πώς ορίζουν την ομορφιά; Πώς βιώνει μια γυναίκα τη μητρότητα; Τι γνωρίζουμε για τη γυναικεία επιθυμία και τη σεξουαλικότητα, και γιατί σε ορισμένες κουλτούρες θεωρούνται τόσο τρομακτικές;

To «Woman» αφορά πρωτίστως τις γυναίκες όλου του κόσμου. Αφορά, όμως, και τον κόσμο αυτόν καθαυτόν, έναν κόσμο στον οποίο ένα παιδί, πριν ακόμα έρθει στη ζωή, πριν καταστεί άνθρωπος, χαρακτηρίζεται με βάση το φύλο του ως αρσενικό ή θηλυκό, έναν κόσμο όπου, σε πολλές χώρες, οι γυναίκες εξακολουθούν, ακόμη και πριν καν γεννηθούν, να αντιμετωπίζονται ως υποδεέστερες, να αναγκάζονται να παντρευτούν και να τους απαγορεύεται να σπουδάζουν, να μην μπορούν καν να βγουν από τα σπίτια τους, να βιάζονται και να κακοποιούνται, να κακοπληρώνονται, να υπομένουν, τελικά, τις ζωές τους, αντί να τις επιλέγουν και να τις ζουν όπως επιθυμούν.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News