Τίποτα το καινούργιο: για άλλη μια φορά η Ελλάδα βρίσκεται σε… μετωπιαία σύγκρουση με την Ευρώπη. Τη στιγμή μάλιστα που η τελευταία έχει να αντιμετωπίσει και άλλα ζητήματα αιχμής όπως είναι δημοψήφισμα στη Βρετανία και το Προσφυγικό.

Κατά τον κεντρικό αρθρογράφο της αμερικανικής εφημερίδας Wall Street Journal, Σάιμον Νίξον, έναν δημοσιογράφο που έχει ασχοληθεί με την Ελλάδα από την αρχή της κρίσης χρέους, το αρχικό πρόβλημα αυτής της «μάχης» βρίσκεται εντός των συνόρων της Ελλάδας. Αν υπάρχει μια διάγνωση είναι ότι η χώρα μας, πριν καν ξεσπάσει η κρίση, «έτρεχε» ένα αντιπαραγωγικό, απολύτως καταστροφικό οικονομικό μοντέλο, το οποίο δεν θέλει με τίποτα να το αλλάξει.

Οπως σημειώνει, είναι πλέον αποδεκτό πως έγιναν πολλά λάθη κατά την «κατασκευή» του πρώτου Μνημονίου με βασικότερο όλων ότι δεν διευθετήθηκε το χρέος το 2010 και χρειάστηκε να γίνει κάτι τέτοιο το 2012. Επιπλέον, οι δημοσιονομικοί στόχοι που είχαν τεθεί τότε ήταν αρκετά υψηλοί, έτσι ώστε να διασφαλιστούν οι φορολογούμενοι των κρατών που δάνεισαν χρήματα στην Ελλάδα. Η χώρα μας είχε την «κυριαρχία» για το πώς θα πιάσει αυτούς τους στόχους, αλλά απέδειξε, συν τω χρόνω, ότι αυτή η ελευθερία δεν τη βοήθησε.

Γράφει ο Νίξον: «Για πολλές δεκαετίες, οι ελληνικές κυβερνήσεις, δεξιές ή αριστερές, κατασκεύασαν ένα κατάφωρα γενναιόδωρο κράτος και προστάτευσαν αφειδώς τα συμφέροντα ενός ευρύτατου φάσματος ομάδων. Οταν ξέσπασε η κρίση, η Αθήνα όχι μόνο δεν εγκατέλειψε αυτό το μοντέλο, αλλά το επαύξησε».

Η προστασία του δημόσιου τομέα 

Αναφέρεται, δε, στη βασική προτεραιότητα των κυβερνητικών αξιωματούχων που ήταν η προστασία του δημόσιου τομέα με… εκλεκτούς μισθούς, ενώ θα έπρεπε να δώσουν βάση στις υποδομές και στον εξοπλισμό των νοσοκομείων. Διατήρησαν ένα συνταξιοδικό σύστημα με συντάξεις πάνω από αυτές που έδινε η Γερμανία, αντί να σκύψουν πάνω από την εκπαίδευση και την κατάρτιση.

Τέλος, διατήρησαν ένα φορολογικό σύστημα που απάλλασσε το 55% των εργαζόμενων (σε σύγκριση με το 2% της Ιρλανδίας και το 5% της Πορτογαλίας), αντί να ελαφρύνουν τα βάρη των επιχειρήσεων έτσι ώστε αυτές να προχωρήσουν σε προσλήψεις και να μειώσουν την ανεργία. Το μεγαλύτερο θύμα αυτών των επιλογών ήταν οι νέοι που υφίστανται τα επίχειρα.

Οι δανειστές της Ελλάδας έχουν διαπιστώσει όλα αυτά τα ζητήματα εδώ και χρόνια. Ισως γι’ αυτό το 2012, κατά τη διαμόρφωση του δεύτερου Μνημονίου, προσπάθησαν να δεσμεύσουν την Ελλάδα στον τομέα των διαρθρωτικών αλλαγών που έπρεπε να κάνει και τις συνέδεαν [τις αλλαγές] με τα χρήματα που θα λάμβανε στην πορεία. Τόνιζαν, δε, πως ο μόνος ρεαλιστικός δρόμος για να επαναφέρει η χώρα τα οικονομικά της σε μια βιώσιμη κατάσταση είναι να διαμορφώσει εκείνες τις συνθήκες που θα επιτρέψουν στον ιδιωτικό τομέα να αναπτυχθεί. Επιπλέον, θα έπρεπε να αλλάξει φιλοσοφία το φορολογικό σύστημα και να μειωθούν οι δαπάνες για τις συντάξεις. Οι δανειστές, υπό το φόβο της χρεοκοπίας, προσπάθησαν να πιέσουν την Αθήνα να προχωρήσει σε αυτές τις δομικές μεταρρυθμίσεις, αλλά το αποτέλεσμα ήταν κατά το μάλλον ή ήττον αναιμικό.

Η τωρινή διαφορά 

Γράφει ο Σάιμον Νίξον: «Η διαφορά αυτή τη φορά είναι ότι ένας από τους βασικούς δανειστές της Ελλάδας, το ΔΝΤ, δεν πιστεύει ότι οι προτεινόμενες πολιτικές της ελληνικής κυβέρνησης θα οδηγήσουν σε πρωτογενές πλεόνασμα 3,5%. Η άποψη του Ταμείου είναι ότι θα έπρεπε ο στόχος του πρωτογενούς πλεονάσματος να πέσει στο 1,5%, αλλά κάτι τέτοιο θα ήταν πολιτικά τοξικό για τα άλλα κράτη της Ευρωζώνης. Γι’ αυτό και το ΔΝΤ ζητάει επιπλέον μέτρα για να αποτρέψει τυχόν ατυχήματα στο μέλλον».

Υπό αυτό το πρίσμα, η διαγραφή χρέους είναι δευτερεύον ζήτημα. Κανείς δεν πιστεύει ότι το χρέος της Ελλάδας είναι βιώσιμο ή ότι θα καταφέρει να το αποπληρώσει στο μέλλον, ούτε ότι θα μπορέσει τις επόμενες δεκαετίες να βγει στις αγορές για να χρηματοδοτήσει τον εαυτό της.

Το θέμα του χρέους

Αν για την Αθήνα η διαγραφή χρέους είναι ένα συμβολικό πολιτικό βραβείο, για το ΔΝΤ είναι προαπαιτούμενο, καθώς υπό άλλες συνθήκες δεν μπορεί να συνεχίσει να δανείζει τη χώρα. Μπορεί η Γερμανία να ζητάει επιμόνως την παρουσία του Ταμείου στο πρόγραμμα, ωστόσο θα πρέπει να βρεθεί μια χρυσή τομή ανάμεσα στις διαφορετικές προσεγγίσεις τους.

Για να καταλήξει το άρθρο της Wall Street Journal: «Το πραγματικό δράμα μπορεί να τελειώσει με δύο τρόπους: είτε η Ελλάδα θα συμφωνήσει ότι θα εγκαταλείψει το αποτυχημένο οικονομικό μοντέλο της, είτε η Γερμανία θα αποδεχθεί ότι δεν γίνεται να μετέχει το ΔΝΤ στο ελληνικό πρόγραμμα, κάτι που θα επιτρέψει στην Ευρωζώνη να δανείσει κι άλλα χρήματα στην Ελλάδα. Η άλλη εναλλακτική είναι να ξεσπάσει μια νέα κρίση χρέους στην Ελλάδα εν μέσω φόβων για Brexit».

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News