Ο νυν υπουργός Εξωτερικών της Βρετανίας, Ντέιβιντ Κάμερον, διετέλεσε και πρωθυπουργός την περίοδο 2010-2016. Τώρα και τότε περνάει και περνούσε καλά, αν κρίνουμε από μια δήλωσή του με την οποία σχολίασε τον καιρό που κάθισε στην αντιπολίτευση ως ηγέτης των Τόρις και πικροκακοπέρασε: «Χτυπούσα το κεφάλι μου στον τοίχο» είπε, που σημαίνει ότι απελπίστηκε μακριά από την εξουσία και από το μέλι της.

Η συνεργάτιδά του Κέιτ Φολ, αναπληρώτρια επικεφαλής του προσωπικού του και στους χαλεπούς καιρούς και στους ζαχαρένιους, τα είπε και αυτή ντρίτα και σταράτα: «Κανένας (από τους βρετανούς πολιτικούς) δεν είναι προετοιμασμένος για την αλλαγή από την κυβέρνηση στην αντιπολίτευση, για την αίσθηση ότι ξαφνικά βρίσκεσαι εκτός εξουσίας. Ξυπνάς και δεν έχεις αποφάσεις να πάρεις…» Φυσικά, οι απλοί βρετανοί υπήκοοι πρέπει καθημερινώς να είναι προετοιμασμένοι να παίρνουν έναν σωρό αποφάσεις για την επιβίωσή τους – αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.

Το Politicο ασχολήθηκε με την προοπτική της «μιζέριας», όπως έγραψε, που περιμένει στη στροφή τούς Τόρις, δηλαδή με το φάσμα της δυστυχίας (ή και της φτώχειας, της στενοχώριας, των βασάνων κ.λπ., καταπώς ερμηνεύουν τα λεξικά των αγγλικών το συγκεκριμένο λήμμα) η οποία πλανάται από πάνω τους και θα γίνει εφιαλτική πραγματικότητα αμέσως μετά τις εφετινές εκλογές.

«Τα γκάλοπ δείχνουν συνεχώς ξεκάθαρο προβάδισμα των Εργατικών, που σημαίνει ότι οι Τόρις θα χάσουν την εξουσία» έγραψε ο ιστότοπος και έδωσε την πληροφορία ότι περίπου 60 συντηρητικοί βουλευτές έχουν ήδη ανακοινώσει ότι αποχωρούν διότι δεν επιθυμούν να αντιμετωπίσουν στις κάλπες τους ψηφοφόρους, δηλαδή τη συντριβή.

Βέβαια, οι υπόλοιποι βουλευτές των Τόρις, αυτοί που θα ξαναθέσουν υποψηφιότητα, «αρχίζουν να αναρωτιούνται πώς είναι πραγματικά η ζωή στην αντιπολίτευση». Δεν βρίσκουν απάντηση στην αγωνία τους, καθώς «δεν υπάρχει τρόπος να εκπαιδευτεί ένα κόμμα για την περίπτωση που θα χάσει την εξουσία».

Ο ιστότοπος προεξόφλησε ότι αυτοί οι βρετανοί εθνοπατέρες θα πάθουν σοκ διότι «η μεταβίβαση της εξουσίας στη Βρετανία είναι σχεδόν στιγμιαία». Δηλαδή; «Οι υπουργοί μαζεύουν τα πράγματά τους από τα υπουργεία αποβραδίς, ο νέος πρωθυπουργός μπαίνει στην Ντάουνινγκ Στριτ 10 νωρίς το πρωί, ενώ ο ηττημένος πρωθυπουργός και η οικογένειά του πρέπει να βρουν γρήγορα νέο μέρος για να ζήσουν».

Ενα έμπειρο στέλεχος των Τόρις, ο Τζορτζ Γιανγκ, υπήρξε βουλευτής τόσο όταν το κόμμα του ήταν στην αντιπολίτευση όσο και τον καιρό που κυβερνούσε, οπότε κατέθεσε την πείρα του: «Είναι πολύ σοκαριστικό να συνειδητοποιείς ότι πρέπει να γράφεις τις δικές σου ομιλίες. Δεν μπορείς να λαμβάνεις ενημερώσεις, δεν μπορείς να λαμβάνεις πληροφορίες και νομικές συμβουλές από το εσωτερικό της κυβέρνησης, όπως έκανες όταν το κόμμα σου κυβερνούσε».

Αλλά υπάρχουν και άλλα. Αν είσαι κυβέρνηση, χιλιάδες δημόσιοι υπαλλήλοι είναι στη διάθεσή του. Στην αντιπολίτευση, άντε να έχεις έναν ή δύο χαμηλόβαθμους υπαλλήλους να σε βοηθούν. Φυσικά, μετράει και ο πόνος της απομάκρυνσης από τα καθήκοντά σου, βαραίνει ψυχολογικά πάνω σου. Χάνεις και τα σύμβολα της εξουσίας που είχες ως υπουργός, τα αυτοκίνητα, τις ρεβεράντζες κ.λπ.

Πάντως, ύστερα από 14 χρόνια στην κυβέρνηση, κατέληξε το Politico, είναι πιθανό κάποιοι κουρασμένοι υπουργοί των Τόρις να ανυπομονούν να απολαύσουν την ήσυχη ζωή ενός βουλευτή της αντιπολίτευσης. Το σημαντικότερο πράγμα που θα κάνουν από αυτή τη θέση είναι η παραγωγή ιδεών προς επηρεασμό της κοινής γνώμης, με την οποία πρέπει να επανασυνδεθούν. Και, εξυπακούεται, δεν πρέπει να χάσουν την επαφή τους με τα media, τα οποία τους τιμούσαν όταν ήταν υπουργοί. Απλώς πρέπει να ξεπεράσουν την ήττα και να ανακτήσουν αυτοπεποίθηση και κέφι.

Και η κατακλείδα: «Κοιτάζοντας κατάματα την ήττα που έρχεται, οι Τόρις δεν μπορούν παρά να ονειρεύονται την ταχεία επάνοδό τους στην εξουσία». Καλώς, αφού τα όνειρα είναι τζάμπα, είτε είσαι κυβέρνηση είτε είσαι αντιπολίτευση είτε και απλός λαός.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News