Μία καλά κρυμμένη επιδημία περιστατικών παιδοφιλίας από τις δεκαετίες του ’70 και του ’80 αποκαλύπτει η Σκότλαντ Γιαρντ τα πέντε τελευταία χρόνια, με χιλιάδες καταγγελίες από θύματα, πολλές από τις οποίες καταλήγουν σε καταδίκες.

Σύμφωνα με την Guardian, περισσότερες από 4.024 καταγγελίες –το 35%– έχουν οδηγήσει στη φυλακή τους δράστες, που στη συντριπτική τους πλειοψηφία βρίσκονταν σε θέση ισχύος ως προς τα θύματά τους, σε εκπαιδευτικά, θρησκευτικά, κοινωνικά και αθλητικά ιδρύματα και οργανισμούς.

Σύμφωνα με τους επίσημους, εκατοντάδες δράστες, ανάμεσά τους καθηγητές, ιερείς και άλλα μέλη εκκλησιών και εργαζόμενοι στην Πρόνοια, νόμιζαν ότι «την είχαν γλυτώσει». Πολλά από τα θύματά τους είχαν αυτοκτονήσει ή είχαν μπει σε ψυχιατρικά ιδρύματα με μακρύ ιστορικό προβλημάτων και όλα είχαν παρουσίαζαν σοβαρά ψυχολογικά τραύματα.

Ομως, το 2014, η Σκότλαντ Γιαρντ λίγο μετά την αποκάλυψη του σκανδάλου του πασίγνωστου παρουσιαστή του BBC, Τζίμι Σάβιλ, άνοιξε τον φάκελο των σεξουαλικών κακοποιήσεων περασμένων δεκαετιών, με αποτέλεσμα να κατακλυστεί από καταγγελίες.

Ο Σάβιλ κατηγορήθηκε για πάνω από 200 περιστατικά σεξουαλικής βίας (βιασμούς, σεξουαλικές επιθέσεις και κακοποιήσεις), με ανήλικα, κυρίως, θύματα.  Σύμφωνα με την επίσημη έκθεση της βρετανικής αστυνομίας, το 73% των θυμάτων του ήταν κάτω των 18 ετών, ενώ 18 ήταν κάτω των 10 ετών! Πέθανε το 2011 σε ηλικία 84 ετών, χωρίς να έχει ασκηθεί ποτέ δίωξη σε βάρος του.

Είναι τόσο μεγάλο το εύρος των καταγγελιών που οι αρχές πιστεύουν ότι έχουν δει μόνο την κορυφή του παγόβουνου και περιμένουν ακόμα περισσότερες.

Σε καμία περίπτωση μάλιστα δεν σκοπεύουν να σταματήσουν τις έρευνες, παρόλο που ο Μπόρις Τζόνσον, πέρυσι, είχε πει ότι είναι «πεταμένα λεφτά», προκαλώντας σφοδρές αντιδράσεις.

«Πρέπει να αναγνωρίσουμε και να αποδεχθούμε ως κοινωνία το γεγονός ότι ειδικά στις δεκαετίες του ’70 και του ’80, υπήρχε εκτεταμένη σεξουαλική κακοποίηση των παιδιών», είπε ο Σάιμον Μπέιλι, επικεφαλής των ερευνών για την προστασία των ανηλίκων της Σκότλαντ Γιαρντ.

«Οι περισσότερες από τις καταγγελίες που εξετάζουμε δεν είχαν αναφερθεί τότε στις αρχές. Κάποια θύματα νόμιζαν ότι δεν θα τα πιστέψει κανείς. Και υπάρχει ένας κοινός παρονομαστής: Η κατάχρηση εξουσίας για να ικανοποιήσουν τις σεξουαλικές τους ορμές».

Μετά την έναρξη της επιχείρησης, το 2014, η αστυνομία έχει αναγνωρίσει 7.000 υπόπτους και έχει δεχθεί 11.364 καταγγελίες από 9.343 θύματα. Μερικές από τις καταγγελίες μάλιστα, αφορούν τη δεκαετία του ’40.

Από τις καταγγελίες, το 47% δεν διερευνήθηκαν, γιατί στο ένα τρίτο των περιπτώσεων, ο δράστης είχε πεθάνει, ενώ στο ένα πέμπτο, δεν μπορούσαν να ταυτοποιήσουν τον δράστη. Το ένα τρίτο από τις καταγγελίες κατέληξαν σε καταδίκη στο δικαστήριο, ενώ μόνο στο 6% των περιπτώσεων, ο κατηγορούμενος αθωώθηκε.

Κάποιοι μάλιστα, βρέθηκαν ένοχοι για πολλαπλές επιθέσεις, με «ρεκόρ» τις 78.

«Υπήρχε μία επιδημία στις δεκαετίες του ’70 και ’80. Δεν καταλαβαίνουμε ακόμα την αληθινή της έκταση. Θα βγουν πολλά ακόμα στη φόρα. Είναι πολύ περισσότερα τα θύματα που δεν μας έχουν πλησιάσει», είπε ο Μπέιλι.

«Το πιο δύσκολο από όλα που πρέπει να κατανοήσουμε είναι το ανείπωτο τραύμα για τα θύματα. Κάποια δεν μπορούσαν να το διαχειριστούν. Εχει επηρεάσει όλη τους τη ζωή. Κάποια αυτοκτόνησαν, κάποια είναι στις δομές ψυχικής υγείας. Η φρίκη όσων συνέβησαν σε αυτά τα παιδιά είναι τρομακτική. Είναι σημαντικό να συνεχίσουμε να ακούμε τις φωνές των κακοποιημένων και να διερευνούμε τις καταγγελίες τους διεξοδικά και χωρίς προκατάληψη, ασχέτως του πότε συνέβη το περιστατικό».

Και μόνο το ότι μπορούν και μιλούν σε κάποιον για αυτό που τους συνέβη, λένε οι ειδικοί, είναι θεραπευτικό για τα θύματα.

Σύμφωνα με την αστυνομία, το 3% των δραστών είναι δημόσια πρόσωπα και αφορούν 44 πολιτικούς –οι περισσότεροι σε τοπικό επίπεδο– 60 άτομα από τον χώρο της βιομηχανίας του θεάματος, 31 μουσικοί και 30 αθλητές.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News