Η πρώτη μικρή νίκη είναι να περάσεις την πόρτα από την αίθουσα αναμονής. Να πάρεις χαρτάκι, να πας με τη σειρά σου στη διαλογή, να περιμένεις να ακούσεις το όνομά σου, βλέποντας τους νοσηλευτές, υπομονετικούς, με ευγένεια, να σπεύδουν να βοηθήσουν, να σπρώξουν βιαστικά τα φορεία. Αν κατορθώσεις να αποστασιοποιηθείς από το πρόβλημά σου και ακουμπήσεις πίσω, βρίσκεσαι έκθαμβος να παρακολουθείς πώς οι άνθρωποι με τις μπλε και τις πράσινες φόρμες κινούνται με ταχύτητα φωτός και βρίσκονται παντού. Στην περίπτωσή μας, κάπου εκεί ακούστηκε και ένας ψίθυρος: «ο Ακης». Και μετά;

Και μετά μπαίνεις στην αίθουσα των επειγόντων με την οδηγία για τον χώρο εξέτασης όπου πρέπει να απευθυνθείς. Βράδυ Δευτέρας, 6 Φεβρουαρίου, στα επείγοντα του Αττικού Νοσοκομείου που διανυκτέρευε. Περνάς φορεία με ασθενείς στη σειρά, προχωράς και, ξάφνου, να πάλι αυτό το «ο Ακης». Μόνο που τώρα ακούστηκε και κάτι ακόμα: «ο Τσοχατζόπουλος είναι».

Ναι, ο Ακης Τσοχατζόπουλος είχε μεταφερθεί στα επείγοντα του νοσοκομείου. Ελάχιστοι είναι βέβαια αυτοί που τον έχουν αναγνωρίσει. Συγγενείς που συνοδεύουν συνήθως κάποιον ασθενή. Και αυτοί συγκεκριμένης ηλικίας: άνω τον 40, Ελληνες. Πίσω από την ανοιχτή κουρτίνα, σε ένα δωμάτιο εξέτασης, βρίσκεται όντως ο Ακης Τσοχατζόπουλος. Η σύγκρουση με την πραγματικότητα, όπως μόνο σε νοσοκομεία και δη στα επείγοντα συναντάς, είναι σύγκρουση και με τον σουρεαλισμό ξαφνικά. Ένα πρόσωπο που ενσάρκωσε την απόλυτη εξουσία, που στη συνέχεια καταβυθίστηκε, ένα από τα πιο αμφιλεγόμενα πρόσωπα της σύγχρονης πολιτικής σκηνής, που προκάλεσε πάθη και έριδες και ειρωνείες, που συμβόλισε, βρίσκεται ανάμεσα στους υπόλοιπους. Απολύτως ίσος και αμέσως απολύτως διαφορετικός: αντικείμενο παρατήρησης σε ένα περιβάλλον γενικού πόνου.

Ανασηκωμένος στο κρεβάτι της εξέτασης, χαμογελαστός. Σχεδόν ευδιάθετος. Όχι τόσο αδυνατισμένος όσο τον είχα δει σε φωτογραφίες που βγήκαν εσχάτως στη δημοσιότητα, με αφορμή τη νέα αίτηση αποφυλάκισής του. Όχι τόσο καταπονημένος. Φορά πουκάμισο και από πάνω μια ζακέτα, κάτι σαν βερμούδα, τα πόδια του είναι σφιχτά δεμένα ως ψηλά με ελαστικές λευκές γάζες. Κυρίως το δεξί. Ανασηκώνεται, υψώνει το βλέμμα και, ναι, το βλέπεις: είναι αυτό το ευθύ, το ατσάλινο βλέμμα που πάντα είχε, από τον καιρό της παντοδυναμίας. Δεν φορά γυαλιά και η αίσθηση είναι ακόμα πιο  έντονη.

Διαυγέστατος, παρατηρεί, ξέρει ότι τον παρατηρούν, θέλει να έχει τον απόλυτο έλεγχο της εικόνας του. Οσο και αν βρίσκεται στη φάση αιτήσεων αποφυλάκισης, διαισθάνομαι ότι δεν θέλει να εκχωρήσει την εικόνα του δυνατού, ότι δεν θέλει να μπει σε μια έκφραση αδυναμίας. Δεν χρησιμοποιεί καροτσάκι. Κρατά μια σακούλα με εξετάσεις, περπατά αργά, πολύ αργά, τα πόδια του φαίνεται ότι δεν είναι σε καλή κατάσταση. Φέρνει το ένα χέρι στα μαλλιά, τα σπρώχνει προς τα πίσω σαν να τα στρώνει, μια κίνηση όχι ακριβώς ναρκισσισμού αλλά μάλλον μηχανιστική, κίνηση συνήθειας του κάποτε Ωραίου Μπρούμελ της ελληνικής πολιτικής. Τα μάτια του σαρώνουν τον χώρο, έχει ένα μειδίαμα ελαφρύ, προχωρά ευθυτενής, παρά τη δυσκολία στην κίνηση.

Παρατηρώ τους γύρω. Είμαι σίγουρη ότι κάποιος θα σηκώσει το κινητό του για να τον φωτογραφίσει. Ουδείς.  Δυο αστυνομικοί ακολουθούν από απόσταση, διακριτικά. Βγαίνει στον κεντρικό χώρο, πάντα με το τσοχατζοπουλικό μειδίαμα και το οξύ, κάπως περιπαικτικό βλέμμα. Ενας άνδρας περιμένει πλάι στο φορείο με τη γυναίκα του για να την εξετάσει ο γιατρός. Σαστίζει. Γυρίζει και τον κοιτάζει. Ακίνητος. Ο Τσοχατζόπουλος σχεδόν δίπλα του.

Τον κοιτάζει. Τον κοιτάζει που… τον κοιτάζει. «Τι κάνεις; Καλά είσαι; Καλά είσαι εσύ. Εγώ δεν είμαι», λέει με μια λεπτή ειρωνεία νομίζω ο Τσοχατζόπουλος, χωρίς να σταματήσει ούτε στιγμή, περπατώντας αργά για τις επόμενες εξετάσεις του. Τα μάτια του δείχνουν την ενόχληση. Το σώμα του τεντώνεται ακόμα περισσότερο καθώς αργά, με τα πόδια μπανταρισμένα και εκτεθειμένα, σχεδόν κουτσαίνοντας, προχωρά με τους αστυνομικούς σε απόσταση.

Οι λίγες συζητήσεις σταματούν, ο καθένας έχει τον πόνο του τώρα, η έκπληξη εξαφανίζεται από τα λίγα πρόσωπα που τον αναγνώρισαν. Ένα εμμονικό πρωτοσέλιδο πολλών ετών πέρασε δίπλα μας μόλις. H συνέχεια, ίσως, σε κάποιο δελτίο ειδήσεων τις προσεχείς ημέρες. Ελπίζω όχι σε μια τηλεόραση μέσα σε θάλαμο νοσηλείας…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News