Τρεις άνθρωποι, τρεις διαφορετικές συγκλονιστικές αφηγήσεις με κοινά, όμως, χαρακτηριστικά. Τον πόνο της απώλειας. Και οι τρεις έχουν έναν κοινό παρονομαστή. Θύματα τροχαίου ατυχήματος, που είτε τους έκοψε τα όνειρα, είτε τους άφησε με βαριά τραύματα.

Και οι τρεις είχαν προσκληθεί και κατέθεσαν τις τραγικές προσωπικές τους εμπειρίες μαζί με τις σκέψεις και τις προτάσεις τους, στην Επιτροπή Οδικής Ασφάλειας της Βουλής, για το πώς θα αντιμετωπιστεί το πρόβλημα των σοβαρών τροχαίων ατυχημάτων που κάθε χρόνο, όπως ειπώθηκε χαρακτηριστικά, αφήνει ένα χωριό ξεκληρισμένο.

Οι ιστορίες του Δημήτρη, του Νώτη και της μάνας Καραπάνου, άγγιξαν όλα τα μέλη της Επιτροπής και ομόφωνα αποφάσισαν να ενεργοποιηθούν πιο δραστήρια, πιο αποτελεσματικά και να ζητήσουν από τους αρμόδιους υπουργούς να μην αγνοήσουν τις προτάσεις τους, αλλά να τις συμπεριλάβουν στις όποιες αποφάσεις καταλήξουν.

Όπως επισημάνθηκε από όλους, «το πρόβλημα της οδικής ασφάλειας δεν έχει χρώμα, ούτε κομματική ταυτότητα, είναι μεγάλο και τραγικό και όλοι λίγο πολύ, έχουν βιώσει είτε προσωπικά είτε από συγγενικό ή φιλικό περιβάλλον μια ιστορία θύματος τροχαίου ατυχήματος»,

Η Κατερίνα Καραπάνου είναι μητέρα ενός παιδιού, θύματος τροχαίου ατυχήματος από οδηγό που βρισκόταν σε μέθη.

Οκτώ χρόνια βιώνει την μεγάλη απώλεια του γιου της, οκτώ χρόνια αναρωτιέται γιατί; και τι θα μπορούσε να γίνει που δεν έγινε, ώστε να μην κοπούν ξαφνικά τα όνειρα ενός 18 παιδιού.

Όπως είπε, ελπίζει «να αποτελέσουν ουσιαστικό φάρο οι προσωπικές βιωματικές εμπειρίες, ώστε να μειωθούν τα τροχαία ατυχήματα κατά 50% μέχρι το 2030 όπως είναι ο Ευρωπαϊκός στόχος».

Ήταν 14 Σεπτεμβρίου του 2015, όταν ο Νίκος της, φοιτητής ιατρικής, μπασκετμπολίστας, σκακιστής, ενεργός στα προγράμματα Action, λίγο πριν φτάσει στο σπίτι του ένας οδηγός αυτοκινήτου, που έτρεχε με ιλιγγιώδη ταχύτατα, μπήκε στο αντίθετο ρεύμα και εμβόλισε το δικό του αμάξι που πήγαινε με 15χλμ.

«Ο Νίκος έφυγε από τη ζωή. Ο συνομήλικος συμφοιτητής και φίλος του σώθηκε από θαύμα αλλά το σοκ που υπέστη ήταν τόσο ανεξίτηλο που αποφάσισε να ζήσει πλέον στο εξωτερικό γιατί δεν ήθελε να θυμάται αυτήν την τραγική κατάληξη, αλλά ούτε και τα παιδιά του αργότερα να ζήσουν σε μια χώρα ατιμωρησίας».

Τα λόγια της καθαρά, ψύχραιμα αλλά πονεμένα.

«Ο υπαίτιος του ατυχήματος 43 χρονών, επιχειρηματίας, γνωστός όμως στις αρχές για υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ. Όπως και εκείνη την ημέρα που διαπιστώθηκε ότι η ποσότητα του αλκοόλ στο αίμα του ήταν τριπλάσια από το κανονικό. Το παιδί μου έφυγε. Ήταν γεμάτο ζωή, είχε τόσα πολλά όνειρα, όμως κόπηκαν. Κανένας γονιός και καμία οικογένεια να μην το βιώσει αυτό», σημείωσε χαρακτηριστικά.

Για την κυρία Καραπάνου τρεις είναι οι πυλώνες ασφάλειας:

Εκπαίδευση-αυστηριοποίση των ποινών – καλύτερη αστυνόμευση στους δρόμους.

«Πρέπει να αλλάξει ο έλληνας νοοτροπία και πρέπει όλοι να βοηθήσουμε σε αυτή την κατεύθυνση. Το ζητούμενο είναι η ενημέρωση ειδικά της νέας γενιάς. Να εμπεδωθεί ότι δεν μπορεί να οδηγούμε χωρίς ζώνη ασφαλείας, ούτε να μιλάμε στο τηλέφωνο ή να πίνουμε. Πρέπει όλοι να ενώσουμε τις φωνές μας», παρότρυνε η κ. Καραπάνου.

Επόμενη «κατάθεση ψυχής», η περιπέτεια του Δημήτρη Αντωνίου, όπως ο ίδιος την αφηγήθηκε, η οποία ξεκίνησε πριν 17 χρόνια, τότε που όπως είπε, ως ανέμελος έφηβος έκανε όνειρα.

«Ήμουν έξω από το σχολείο μου πηγαίνοντας για το σπίτι μου. Σε κλάσματα τριών δευτερολέπτων όλα άλλαξαν. Τρεις μήνες μετά, όταν ξύπνησα στο νοσοκομείο, έμαθα ότι ένα αυτοκίνητο που έτρεχε με 100 χλμ ανέβηκε στο πεζοδρόμιο του σχολείου και χτύπησε σοβαρά τρία παιδιά. Εγώ έχασα το δεξί μου χέρι. Από τα 16 μου χρόνια και για 17 χρόνια προσπαθώ να διαχειριστώ τη νέα μου πραγματικότητα. Πλέον έγινε κομμάτι της δυσάρεστης καθημερινότητας», είπε χαρακτηριστικά.

Το δίδαγμα για τον Δημήτρη, -ο οποίος ασχολείται ερευνητικά με το πρόβλημα και συμμετέχει συστηματικά στην ενημέρωση σχολείων- είναι «όλοι μαζί να βοηθήσουν και να συμβάλουν στην κατάρτιση ενός στρατηγικού σχεδίου, ώστε να μειωθούν τα θανατηφόρα και σοβαρά ατυχήματα».

«Δεν μιλάμε για μηδέν θανατηφόρα ή σοβαρά ατυχήματα, γιατί δεν μπορούμε να αποκλείσουμε το λάθος. Θαύματα δεν γίνονται. Και κανείς δεν έχει το μαγικό ραβδί. Στην Ελλάδα πέρσι είχαμε 835 θανάτους. Θέλουμε να μειωθούν στους 600 στους 500. Είναι εξαιρετικά σημαντικό έστω και για 100 οικογένειες να μην χαθούν αγαπημένα τους πρόσωπα», τόνισε.

Για τον Δημήτρη, η επένδυση στην παιδεία με σωστή ενημέρωση και η αξιοποίηση τεχνικών μέσων με κάμερες που θα καταγράφουν την ταχύτητα και σταθερά ραντάρ, σε καίρια σημεία είναι ένα μικρό βήμα για να μειωθούν τα περιστατικά υπερβολικής ταχύτητας που είναι μία από τις σημαντικές αιτίες σοβαρών ατυχημάτων.

«Δεν μπορούμε να αλλάξουμε αύριο την νοοτροπία δυστυχώς 10 εκ ανθρώπων ούτε να στήσουμε κάμερες σε κάθε σημείο. Μπορούμε όμως να δούμε σε ποια σημεία σκοτώνονται περισσότεροι έλληνες και να καταγραφούν. Κάτι που δεν γίνεται μέχρι σήμερα. Δεν καταγράφονται όλα τα τροχαία, υπάρχει μεγάλο κενό στη στατιστική καταγραφή για τα ακριβή σημεία που γίνονται ατυχήματα», ήταν η κραυγή αγωνίας του.

Η τραγική ιστορία του Νώτη Τσίλη, που θέλησε να την μοιραστεί με τα μέλη της Επιτροπής, καταγράφηκε το 2014, όταν επιστρέφοντας με την μηχανή του από τη δουλειά του για το σπίτι του, ένας ασυνείδητος οδηγός αυτοκινήτου -ο οποίος έτρεχε με 140 χλμ, όχι μόνο τον χτύπησε σοβαρά κόβοντας του το πόδι αλλά και τον εγκατέλειψε στον δρόμο.

«Ήμουν μόνος, αιμόφυρτος σε ένα δρόμο χωρίς φωτισμό. Ένας άλλος οδηγός που πέρασε και με είδε, φοβήθηκε στην κατάσταση που ήμουν και δεν με πήγε στο νοσοκομείο. Χρησιμοποίησα όση δύναμη μου έμεινε, έβαλα το χέρι μου στη τσέπη, πήρα το τηλέφωνο και ειδοποίησα τον πατέρα μου. Ασθενοφόρο να με πάει στο Κέντρο Υγείας δεν μπορούσε να έρθει γιατί δεν υπήρχε οδηγός. Χάθηκε πολύτιμος χρόνος. Θα μπορούσα να προλάβω το πόδι μου και να μην μου το κόψουν. Καμία κάμερα στο δρόμο δεν υπήρχε για να καταφέρω να βρω αυτόν τον ασυνείδητο που με χτύπησε. Ούτε φωτισμός. Το πόδι μου αναγκάστηκα και το έκοψα πάνω από το γόνατο. Κάθε οκτώ χρόνια θέλει αλλαγή το τεχνητό μέλος του ποδιού μου και κοστίζει. Είμαι όμως εδώ σήμερα μαζί σας, γιατί φορούσα κράνος», είπε ο Δημήτρης κάνοντας τα μέλη της Επιτροπής να θαυμάσουν το κουράγιο, την ψυχραιμία αλλά και τη θέληση του να βοηθήσει και να συνδράμει στον τελικό στόχο που είναι η μείωση των θανατηφόρων και σοβαρών ατυχημάτων.

«Πρέπει να αλλάξουμε νοοτροπία στο θέμα της οδικής ασφάλειας. Να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν πρέπει να τρέχουμε, να περνάμε με κόκκινο φανάρι, να σταματάμε στο στοπ, να μην καταναλώνουμε αλκοόλ όταν πρόκειται να οδηγήσουμε. Το μήνυμα που πρέπει να εμπεδωθεί είναι ότι τα οχήματα δεν είναι παιχνίδι αλλά είναι για να μας κάνουν τη ζωή πιο εύκολη. Ο πόνος της απώλειας, ο πόνος να μην μπορείς να πραγματοποιήσεις τα όνειρα σου δεν αφορά έναν. Είναι ορατός κάθε μέρα και αφορά όλους. Δεν παίζεις με τη ζωή τη δική σου ούτε όμως και με τις ζωές των άλλων», κατέληξε ο Δημήτρης.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News