Στη Μέση Ανατολή συμβαίνουν αξιοπαρατήρητα πράγματα, καταστάσεις που δρομολογούνται από την κυβέρνηση Μπάιντεν και απηχούν την επιθυμία του Λευκού Οίκου για ηρεμία, σχετική έστω, σε αυτή τη διαχρονικώς ασύχαστη περιοχή. Πιάνοντας τα μηνύματα των καιρών, οι ντόπιες ηγεσίες επανεξετάζουν την εξωτερική πολιτική τους σε κατεύθυνση κατευνασμού των παθών παράλληλα με την εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους.

Οι Αμερικανοί αυτήν την εποχή και μέσω διαπραγματεύσεων στη Βιέννη προσπαθούν να επανασυνδέσουν το κομμένο (από την εποχή του Τραμπ) νήμα της επικοινωνίας τους με τους Ιρανούς – όσον αφορά το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν, φυσικά. Θεώρησαν, λοιπόν, ότι είναι η κατάλληλη εποχή και για ευρύτερες ζυμώσεις με τους μουλάδες και διεμήνυσαν στους Εμίρηδες ότι επιβάλλεται εξομάλυνση και των δικών τους σχέσεων με την Τεχεράνη. Ετσι ο σεΐχης Ταχνούν μπιν Ζαγιέντ την περασμένη Δευτέρα πετάχτηκε μέχρι την ιρανική πρωτεύουσα για τις σχετικές επαφές.

Ο συγκεκριμένος, βέβαια, δεν είναι κάποιος τυχαίος. Ως επικεφαλής των υπηρεσιών ασφαλείας των Εμιράτων διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στα πράγματα της πατρίδας του, έτσι πιθανολογείται ότι με τη συμβολή του θα ανοίξει νέο κεφάλαιο στις διμερείς σχέσεις που έχουν περάσει από σαράντα κύματα. Οι Ιρανοί, από πλευράς τους, δεν έχουν λόγους να είναι αγενείς: «Οι θερμές και φιλικές σχέσεις με τους γείτονες, βεβαίως και οι εμπορικές, είναι οι κορυφαίες προτεραιότητες του Ιράν στην εξωτερική πολιτική» του είπαν.

Μήνυμα από Ουάσιγκτον

Για τους διεθνείς αναλυτές είναι φως-φανάρι ότι ο Ταχνούν μετέφερε σημαντικό μήνυμα των ΗΠΑ, μαζί με οικονομικά κίνητρα, επενδυτικού χαρακτήρα. Οι ίδιοι εκτίμησαν ότι ενδέχεται να υπάρξει βελτίωση των σχέσεων Ιράν-Εμιράτων πολύ νωρίτερα από τις διμερείς σχέσεις Ιράν-Σαουδαραβίας. Η τακτική των Εμιράτων, πάντως, κρίνεται διπλής όψεως: από τη μια αγοράζουν πανάκριβα όπλα (σαν τα γαλλικά μαχητικά αεροσκάφη «Rafale», λόγου χάρη) και αναμειγνύονται άμεσα σε αφρικανικές υποθέσεις (βοηθώντας την κυβέρνηση της Αιθιοπίας στον πόλεμο εναντίον των ανταρτών της περιοχής Τιγκράι, ας πούμε), από την άλλη όμως κομίζουν κλάδο ελαίας.

Ολα τα παραπάνω σημαίνουν ότι οι εμίρηδες έχουν όλη την καλή διάθεση να εξυπηρετήσουν την πολιτική Μπάιντεν στη Μέση Ανατολή, για αυτό και βάζουν νερό στο κρασί τους: αποστρατεύτηκαν από τη σύγκρουση στην Υεμένη, αποστασιοποιήθηκαν στο Λιβυκό μετά την ήττα των δυνάμεων του Χαλίφα Χαφτάρ, προσεταιρίστηκαν και πάλι την Τουρκία (και μάλιστα σε δύσκολους για τον πρόεδρο Ερντογάν καιρούς). Το δίχως άλλο, θα παίξουν και καθοριστικό ρόλο και στην ομαλή επανένταξη της Συρίας στην αραβική οικογένεια. Πάνω απ’ όλα όμως μετράει το γεγονός ότι οι εμίρηδες τα έχουν καλά με το Ισραήλ, αφού συνεργάζονται ακόμη και στον αμυντικό τομέα μαζί του.

Οι σχέσεις με το Πεκίνο

Την καρδιά του προέδρου Τζο τη χαλάνε μόνο σε ένα σημείο: προς το παρόν δεν έχουν εγκαταλείψει την ιδιαίτερη σχέση τους με την Κίνα, κάτι που ενοχλεί τον Λευκό Οίκο. Βέβαια, το μεγάλης αξίας εμπορικό deal με τους Γάλλους στην άμυνα συνεπάγεται δημιουργία άξονα με το Παρίσι, κάτι πολύ ενδιαφέρον ύστερα από τις κινήσεις της Γαλλίας στην Ανατολική Μεσόγειο όπου ήδη συνεργάζεται με την Ελλάδα και με την Κύπρο (με την τελευταία και σε επίπεδο εκμετάλλευσης εναλίων πετρελαϊκών κοιτασμάτων από την εταιρεία Total). Φυσικά, και με την πατρίδα μας τα Εμιράτα έχουν υπογράψει αμυντική συνεργασία, από τον περσινό Νοέμβριο κιόλας.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News