Με ονομαστικές αναφορές στον Κωνσταντίνο Καραμανλή και τον Ανδρέα Παπανδρέου, ο Αλέξης Τσίπρας μιλά σε άρθρο του για τα 50 χρόνια από τη Μεταπολίτευση, για το μεγαλύτερό της επίτευγμα, αλλά και τη μεγάλη χαμένη της ευκαιρία.  Κάνει ειδική αναφορά στον δεύτερο μεγάλο σταθμό μετά την 24η Ιουνίου 1974, το 1981  και την πολιτική αλλαγή που όπως χαρακτηριστικά αναφέρει, ολοκλήρωσε το μετέωρο βήμα της Μεταπολίτευσης. Δίνει τη δική του απάντηση στο ερώτημα ποιος ευθύνεται για τη χρεοκοπία, ενώ επιχειρεί να προσεγγίσει με αυτοκριτική διάθεση τις ευθύνες της Πρώτης Φοράς Αριστερά και παράλληλα να αναδείξει τι κατάφερε να πετύχει.

Ετσι, έπειτα από τη δική του «ανάγνωση» για την περιπέτεια του δημοψηφίσματος του Ιουλίου του 2015 -που όπως λέει, έδωσε τη δυνατότητα σε όλες τις πλευρές να κάνουν ένα βήμα πίσω-  σκιαγραφεί ως «μεγάλη επιτυχία της διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ», «την καθαρή έξοδο από τα μνημόνια, την επιστροφή στην ανάπτυξη και τη βιώσιμη ρύθμιση του χρέους».

Ο ΣΥΡΙΖΑ, γράφει ο πρώην πρωθυπουργός στο άρθρο του υπό τον τίτλο «Μισός αιώνας Μεταπολίτευση – Επιτεύγματα και χαμένες ευκαιρίες», όσο και αν την πρώτη περίοδο δεν διέθετε εμπειρία στην άσκηση εξουσίας, ενώ στο εσωτερικό του υπήρχαν και δυνάμεις που ανοιχτά ζητούσαν τη ρήξη με την ΕΕ και το ευρώ ή φλέρταραν με τη ρητορική του λαϊκισμού, αποτέλεσε τη διέξοδο για τη διατήρηση της χώρας στα πλαίσια της δημοκρατικής κανονικότητας.

Για να ακολουθήσει μία ακόμη «γενναία» δόση αυτοκριτικής για την ταραχώδη εκείνη περίοδο της λεγόμενης «υπερήφανης διαπραγμάτευσης»:

«Δεν υπάρχει βέβαια αμφιβολία, ότι σε συνθήκες ασφυκτικής πίεσης μέσα κι έξω από τη χώρα, oι “παιδικές ασθένειες” που κουβαλούσε μαζί του ο ΣΥΡΙΖΑ όταν ανέλαβε τη διακυβέρνηση, δεν ήταν ο καλύτερος πολιτικός σύμβουλος. Η πολλές φορές υπερβολική ρητορική, η επιλογή να μπει ο πήχης ψηλά, δίνοντας την εντύπωση μιας περίπου εύκολης λύσης στα σύνθετα προβλήματα που αντιμετώπιζε η χώρα, η εδραία τότε πεποίθηση ότι το δίκιο της Ελλάδας είναι τόσο εξόφθαλμο ώστε δεν μπορεί παρά να επικρατήσει, οδήγησαν σε κινήσεις που αποδείχτηκαν τουλάχιστον αναποτελεσματικές, και σε κάποιο βαθμό παρόξυναν την απροκάλυπτη εχθρότητα της συντηρητικής Ευρώπης για την Ελλάδα και τη νέα της κυβέρνηση. Το μάθημα από το πρώτο εξάμηνο ήταν σκληρό.

»Οι καλές προθέσεις και η αποφασιστικότητα από μόνες τους δεν αρκούν, οφείλουν να συνοδεύονται από το ρεαλισμό και τη σωστή εκτίμηση του συσχετισμού των δυνάμεων προκειμένου να αποδώσουν», καταλήγει στην ιδιότυπη αυτή ενδοσκόπηση.

Ως το πιο μεγάλο επίτευγμα της Μεταπολίτευσης, ο Αλέξης Τσίπρας υπογραμμίζει το γεγονός ότι «οδήγησε σε μια μακρά περίοδο σταθερότητας, πολιτικής ομαλότητας, ειρηνικής εναλλαγής στην πολιτική εξουσία με την ψήφο του λαού, που ποτέ άλλοτε δεν έζησε η πατρίδα μας από την ίδρυση του ελληνικού κράτους».

Στον αντίποδα, ως μεγαλη χαμένη ευκαιρία, αναφέρει στον απολογισμό αυτό των 50 ετών, την οικονομία.

«Με την έννοια αυτή», επισημαίνει, η Μεταπολίτευση «μπορεί να αντιμετωπιστεί και ως μία μεγάλη χαμένη ευκαιρία. Μπήκαμε στην Ευρώπη, αλλά δε γίναμε Ευρώπη. Η πραγματική σύγκλιση δεν ήρθε ποτέ».

Οσο για το ποιος ευθύνεται για τη χρεοκοπία του 2009 και με αφορμή τον ισχυρισμό ότι η κρίση που συγκλόνισε τη χώρα ήρθε εξαιτίας της αποτυχίας της Μεταπολίτευσης, των αξιών και της κουλτούρας της, απαντά ότι ισχύει το αντίθετο:

«Η αλήθεια, λοιπόν, δεν είναι ότι οι αξίες της Μεταπολίτευσης οδήγησαν στη χρεοκοπία. Το αντίθετο: Στη χρεοκοπία οδηγηθήκαμε εξαιτίας της σταδιακής εγκατάλειψης των αξιών της Μεταπολίτευσης. Οι αιτίες της κρίσης έγκεινται στο γεγονός ότι, με ευθύνη κυρίως των δύο κομμάτων που κυβέρνησαν τη χώρα τα 45 από τα 50 αυτά χρόνια και καθ’ όλη τη διάρκεια πριν τη κρίση, οικοδομήθηκε ένα κράτος πελατειακό, πλαδαρό, σε μεγάλο βαθμό διεφθαρμένο και κυρίως αναποτελεσματικό».

Παρά τον επετειακό του χαρακτήρα, από το άρθρο Τσίπρα δεν θα μπορούσε να λείψει η σκληρή κριτική και η επίθεση στην κυβέρνηση Μητσοτάκη που διαδέχθηκε τη δική του.

«Ο μεγάλος ασθενής τη περίοδο της διακυβέρνησης Μητσοτάκη δεν είναι η οικονομία, αλλά η θεσμική λειτουργία της Δημοκρατίας», σπεύδει να υπογραμμίσει και στο ίδιο πλαίσιο, επαναλαμβάνει:

«Μια από τις σημαντικότερες στιγμές της Μεταπολίτευσης, η ένταξη στην Ενωμένη Ευρώπη, παραμένει μετέωρη: Είμαστε στην Ευρώπη, αλλά απομακρυνόμαστε από το σκληρό της πυρήνα. Μείναμε, αλλά δεν γίναμε Ευρώπη».

Στη κατακλείδα του άρθρου του ο πρώην πρωθυπουργός τονιζει ότι, 50 χρόνια μετά τη Μεταπολίτευση, «η χώρα αναμφίβολα κέρδισε μια μακρά περίοδο σταθερότητας. Έχασε όμως την ευκαιρία μια βιώσιμης οικονομικής ανάπτυξης. Την ευκαιρία οικοδόμησης ενός βιώσιμου παραγωγικού υποδείγματος. Και σήμερα δείχνει να χάνει και την ποιότητα της δημοκρατικής λειτουργίας, που διαβρώνεται από έντονα εκφυλιστικά φαινόμενα. Και απειλείται από τη διόγκωση ενός ανεξέλεγκτου κύματος αντιπολιτικής».

Και κλείνοντας θέτει τον νέο συλλογικό, εθνικό στόχο, καθώς και τις προϋποθέσεις που κατά τον ίδιο απαιτούνται για να επιτευχθεί.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News