Χωρίς να αναφέρει ούτε μία φορά το όνομα του άλλοτε Νο2 της κυβέρνησής του, Νίκου Παππά – προφανώς ως μία μορφή «προκάλυψης» έναντι της ομόφωνης καταδίκης του στο Ειδικό Δικαστήριο – ο Αλέξης Τσίπρας πήρε, έστω και καθυστερημένα, θέση για την απόφαση, αποφεύγοντας πάντως αυτή τη φορά να μιλήσει για δικαστές «εις τας Αθήνας»… Ούτε λόγος βέβαια για ανάληψη της πολιτικής ευθύνης, στη σκιά της αμετάκλητης απόφασης για τον πρώην υπουργό του.

Παραβλέποντας το 13-0 στην απόφαση των δικαστών του Ειδικού Δικαστηρίου, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ μιλά για «φυσικό δικαστή» από τον οποίο κρίνονται οι πολιτικοί σε περίπτωση τέλεσης αξιόποινων αδικημάτων – και όχι όπως λέει, από τις εκάστοτε κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες- σε μία επιεικώς περίεργη «αξιολόγηση» της διαδικασίας παραπομπής-ποινικής δίωξης βάσει του νόμου περί ευθύνης υπουργών.

Και ακολούθως επιτίθεται προσωπικά στον Πρωθυπουργό ως ενορχηστρωτή της παραπομπής και καταδίκης του Νίκου Παππά (τον οποίο αποφεύγει σταθερά να κατονομάσει), μιλώντας για… «λάκκο που περίτεχνα άνοιξε [ο Κυριάκος Μητσοτάκης] για τους πολιτικούς του αντιπάλους».

Από τη δήλωση Τσίπρα για την καταδίκη Παππά, δεν λείπει τέλος ούτε ο ιστορικός παραλληλισμός με την παραπομπή του Ανδρέα Παπανδρέου στο Ειδικό Δικαστήριο το 1989 και η επωδός (στη γραμμή και της ανακοίνωσης που εξέδωσε νωρίτερα ο ΣΥΡΙΖΑ ότι οι πολίτες είναι αυτοί που θα κρίνουν αν είναι δίκαιη η απόφαση!) ότι την τελική ετυμηγορία θα δώσει ο λαός (στις επικείμενες εκλογές).

Η δήλωση του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ για την καταδίκη του Νίκου Παππά από το Ειδικό Δικαστήριο έχει ως εξής:

Ο κ. Μητσοτάκης πιστός στην οικογενειακή του παράδοση, φρόντισε να αξιοποιήσει την κοινοβουλευτική του πλειοψηφία για να στήσει Ειδικά Δικαστήρια για τους πολιτικούς του αντιπάλους.

Φάνηκε όμως δειλός. Δεν τόλμησε να διώξει εμένα, τον βασικό πολιτικό του αντίπαλο, παρά μονάχα υπουργούς της κυβέρνησής μου.

Οι πολιτικοί για τις αποφάσεις τους κρίνονται πρωτίστως από τον λαό. Και αν έχουν διαπράξει αξιόποινα αδικήματα, οφείλουν να διώκονται από το φυσικό τους δικαστή και όχι από τις εκάστοτε κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες.

Αυτή ήταν και παραμένει η θέση μου και έτσι έπραξα ως πρωθυπουργός.

Ωστόσο ο κ. Μητσοτάκης έχει φαίνεται άλλη άποψη. Δεν πήρε το μάθημά του από την πρόσφατη περιπέτεια της πολιτικής μας ζωής, όταν ο πατέρας του ήταν πρωθυπουργός. Και για λόγους προφανούς πολιτικής σκοπιμότητας, επέλεξε να ανοίξει ξανά έναν επικίνδυνο και ολισθηρό δρόμο για τη Δημοκρατία. Τον δρόμο της ποινικοποίησης της πολιτικής αντιπαράθεσης.

Ας γνωρίζει όμως, ότι συνήθως η Ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα. Και ότι στο τέλος θα κινδυνεύσει να πέσει ο ίδιος, μέσα στο λάκκο που περίτεχνα άνοιξε για τους πολιτικούς του αντιπάλους.

Την τελική ετυμηγορία, άλλωστε, θα τη δώσει σύντομα ο ελληνικός λαός.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News