Δεν είχαν δυνατές συγκινήσεις να μας προσφέρουν οι νοκ-άουτ γύροι του εφετινού Τσάμπιονς Λιγκ, που ολοκληρώθηκαν αυτή την εβδομάδα. Καμία σχέση με τους περυσινούς και τους προπέρσινους, του σασπένς και των ανατροπών. Από τόσους αγώνες, μόνο κάποιες στιγμές θα θυμόμαστε. Οπως τα «ρεσιτάλ» του Κιλιάν Εμπαπέ στη Βαρκελώνη («χατ-τρικ») και στο Μόναχο (δύο γκολ), ή τον αποκλεισμό της Γιουβέντους του Κριστιάνο Ρονάλντο από την Πόρτο των 10 παικτών στο Τορίνο, που ήταν και το μοναδικό «δράμα».

Εφέτος θριάμβευσαν οι αποτελεσματικές άμυνες, το κοντρόλ ποδόσφαιρο με αντεπιθέσεις, οι τακτικές των προπονητών. Το ματς της Παρί Σεν Ζερμέν με τη Μάντσεστερ Σίτι ήταν το μόνο «over» των ημιτελικών. Και οι περισσότερες από τις 16 ομάδες που συνέχισαν μετά τους ομίλους, εμφανίστηκαν κατώτερες των προσδοκιών.

Αν υπήρξε κάτι συναρπαστικό σε αυτή τη διαδρομή έως τον τελικό της 29ης Μαϊου, αυτό ήταν το «Βατερλό» της αριστοκρατίας των ευρωπαϊκών γηπέδων.

– Στη φάση των «16» αποκλείστηκαν, η Μπαρτσελόνα των πέντε τροπαίων, η Γιουβέντους των δύο, και η Ατλέτικο Μαδρίτης, που την τελευταία επταετία είχε «αγγίξει» την Κούπα δύο φορές.

– Στους προημιτελικούς, η Μπάγερν Μονάχου και η Λίβερπουλ, που μετρούν από έξι Κύπελλα Πρωταθλητριών/Τσάμπιονς Λιγκ, και η Πόρτο, που έχει κερδίσει δύο.

– Στους ημιτελικούς ήταν η σειρά της Ρεάλ Μαδρίτης, με τις 13 κατακτήσεις, να «σκοντάψει».

– Αλλα 11 Πρωταθλητριών (τέσσερα του Αγιαξ, τρία της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, τρία της Ιντερ και ένα της Μπορούσια Ντόρτμουντ) δεν προκρίθηκαν, καν, στα νοκ-άουτ παιχνίδια.

Αν κάτι δεν μου διέφυγε στην πρόσθεση, 45 Κύπελλα Πρωταθλητριών/Τσάμπιονς Λιγκ απέτυχαν να φτάσουν στην Κωνσταντινούπολη, όπου η Τσέλσι του ενός τροπαίου στη διοργάνωση θα αναμετρηθεί με τη Μάντσεστερ Σίτι, του κανενός. Πριν από δύο δεκαετίες το συγκεκριμένο «ζευγάρι» θα ήταν έκπληξη ακόμη και για τον τελικό του Κυπέλλου Αγγλίας. Διότι, τότε, η Τσέλσι είχε να επιδείξει μόνο δύο Κύπελλα Κυπελλούχων (1971, 1998), που έχουν καταργηθεί, και το πρωτάθλημα Αγγλίας του 1955. Ενώ η Σίτι, ένα Κυπελλούχων (1970) και δύο… αρχαία πρωταθλήματα (1937, 1968).

Είναι, αναμφισβήτητα, η χρονιά των νεόπλουτων συλλόγων – αυτών που γιγαντώθηκαν με τα χρήματα των ιδιοκτητών τους, κι όχι με τα δικά τους. Τέτοιο club είναι και η Παρί. Που σημαίνει ότι από τις τέσσερις καλύτερες ομάδες της σεζόν, δηλαδή αυτές που έπαιξαν στους ημιτελικούς, μόνο μια -η Ρεάλ- ήταν παραδοσιακή δύναμη του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Η παρουσία της Παρί στον περσινό τελικό και ο εμφατικός τρόπος με τον οποίο η Τσέλσι και η Σίτι έφτασαν στον εφετινό, κάνει πολλούς να πιστεύουν πως δεν πρόκειται για κάποια περιστασιακή συγκυρία: οτι οι νέοι ισχυροί «παίκτες» ήρθαν για να μείνουν.

Η Παρί «πέταξε έξω» τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στον όμιλο και, στη συνέχεια, απέκλεισε την Μπαρτσελόνα και την Μπάγερν Μονάχου με θριάμβους στο «Καμπ Νου» (4-1) και στο «Αλιάνς Αρίνα» (3-2). Δέκα χρόνια μετά την εξαγορά της από το κρατικό fund του Κατάρ δεν είναι, απλώς, ένα συνονθύλευμα «αστέρων» της μπάλας που θα αποτύχει στην πρώτη δυσκολία. Η Μάντσεστερ Σίτι, 13 χρόνια αφότου ανέλαβε τα ηνία της ο επιχειρηματικός όμιλος «Αμπου Ντάμπι Γιουνάιτεντ», έφτασε -για πρώτη φορά- στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ, πετυχαίνοντας στη διαδρομή της μια σειρά από εντυπωσιακά ρεκόρ. Η τεράστια επένδυση των Αράβων άρχισε να αποδίδει και πέρα από το Νησί. Οπως είχε συμβεί το 2012 με την Τσέλσι, που σήκωσε τη «Μεγάλη Κούπα» εννέα χρόνια μετά την εμφάνιση του Αμπράμοβιτς, και τώρα πάει για τη δεύτερη.

Κακά τα ψέματα: όσο κι αν οι ρομαντικοί επιμένουν ότι το χρήμα δεν αγοράζει την ευτυχία, ούτε στα σπορ, τόσο ακριβά πρότζεκτ αποκλείεται να μη βρουν το δρόμο τους, αργά ή γρήγορα. Το χειρότερο για την παλιά «ελίτ» των ευρωπαϊκών γηπέδων είναι ότι στο «ποδόσφαιρο της πανδημίας», με τα μειωμένα έσοδα και τα υπέρογκα χρέη, θα δυσκολευθεί πολύ να αποκαταστήσει την κυριαρχία της.

Διόλου τυχαία, η Ρεάλ βίωσε το πρώτο της καλοκαίρι χωρίς την παραμικρή μεταγραφή. Ενώ η Τσέλσι και η Σίτι, οι δύο εφετινές φιναλίστ, ήταν οι μόνες ομάδες που οι «καθαρές» τους δαπάνες για την ενίσχυση του ρόστερ τους ξεπέρασαν τα 120 εκατ. ευρώ. Να, γιατί ο Φλορεντίνο Πέρεθ, ο Αντρέα Ανιέλι και ο Τζουάν Λαπόρτα βιάστηκαν τόσο πολύ για τη δημιουργία της European Super League.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News