Δεν έχει παρουσία στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ενώ εξίσου διακριτική είναι και στην πραγματική της ζωή. Η Τρέισι Τσάπμαν εξακολουθεί, στα 61 της χρόνια, να είναι εκείνη η ντροπαλή κοπέλα που κατέκτησε όλον τον κόσμο με μόνο μια κιθάρα στη συναυλία για τα 70ά γενέθλια του (ακόμα έγκλειστου στη φυλακή τότε) Νέλσον Μαντέλα στο Γουέμπλεϊ τον Ιούνιο του 1988.

Η αμερικανίδα τραγουδοποιός είχε ερμηνεύσει τραγούδια («Τalkin ’bout a Revolution», «Baby Can I Hold You», το διάσημο «Fast Car» κ.ά.) από το πρώτο της άλμπουμ με τίτλο το όνομά της, το οποίο έχει πουλήσει περισσότερα από 20 εκατ. αντίτυπα και μόλις επανακυκλοφόρησε σε δίσκο βινυλίου.

Πρόκειται για τραγούδια που μιλούν για τη φτώχεια, τον ρατσισμό, την περιθωριοποίηση, και τα ερμηνεύει μια Αφροαμερικανή, ανοιχτά λεσβία και φεμινίστρια καλλιτέχνις, μία από τις τελευταίες αυθεντικές φωνές της αμερικανικής φολκ μουσικής και του τραγουδιού διαμαρτυρίας.

«Και δυστυχώς εξακολουθούν να επίκαιρα» είπε η ίδια συνομιλώντας με τον Πατρίτσιο Ρουβιλιόνι της Repubblica, με αφορμή την επανακυκλοφορία του δίσκου που την έκανε διάσημη. «Το να ακούς, ως τραγουδοποιός, ότι αυτά που έγραψες κάποτε είναι “επίκαιρα” αποτελεί κομπλιμέντο. Αλλά ως άνθρωπος είμαι απογοητευμένη. Ονειρευόμουν περισσότερη δικαιοσύνη, λιγότερες διακρίσεις. Ονειρευόμουν, ως γυναίκα, να περπατάω γαλήνια στους δρόμους. Αλλά τα φαντάσματα είναι ακόμα εδώ».

Ποια ήταν, όμως, το 1988 η Τρέισι Τσάπμαν; «Μια κοπέλα που μόλις είχε τελειώσει το πανεπιστήμιο, έχοντας σπουδάσει Ανθρωπολογία. Επαιζα σε παμπ, η μουσική ήταν το παν για μένα από τότε που ήμουν μικρή. Η μητέρα μου τραγουδούσε πάντα στο σπίτι, μου χάρισε ένα γιουκαλίλι και σε ηλικία οκτώ ετών συνέθεσα με αυτό τα πρώτα μου τραγούδια».

Η καταξιωμένη αμερικανίδα τραγουδοποιός και ερμηνεύτρια αναγνωρίζει ότι στάθηκε τυχερή, καταρχάς επειδή την πρόσεξαν οι σωστοί άνθρωποι: «Δισκογραφικές εταιρείες και παραγωγοί που εμπλούτισαν τα τραγούδια μου, κυρίως ακουστικά, χωρίς να τα παραμορφώσουν. Και δεν προσπάθησαν να με αλλάξουν. Κατά τ’ άλλα, αντιμετώπισα, φυσικά, δυσκολίες: η συναυλία για τον Μαντέλα ήταν η εκπλήρωση ενός ονείρου και μου έδωσε μεγαλύτερη ώθηση. Ακόμα δεν μπορώ να το εξηγήσω» παραδέχεται σχεδόν τέσσερις δεκαετίες αργότερα.

Εκείνη την περίοδο ήταν περισσότερο οργισμένη ή αισιόδοξη για το μέλλον; «Και τα δύο. Είναι χαρακτηριστικό του τόπου καταγωγής μου (Κλίβελαντ, Οχάιο) η αισιοδοξία να συνδυάζεται με τον θυμό και την κόπωση. Επιπλέον, αυτά τα τραγούδια έχουν εφηβικό πνεύμα, γράφτηκαν με το σκεπτικό πως θα μπορούσαν να διαμορφώσουν τον κόσμο. Το “Τalkin ’bout a revolution” προέκυψε όταν ήμουν 16 χρόνων: ήμουν πεπεισμένη ότι με λίγη συλλογική συνείδηση οι πορείες για τα πολιτικά δικαιώματα σύντομα δεν θα ήταν πια απαραίτητες. Ηταν φιλόδοξα τραγούδια».

Εξακολουθεί η Τρέισι Τσάπμαν να πιστεύει πως η μουσική μπορεί να αλλάξει τον κόσμο; «Μπορεί να εμπνέει αλλαγές, οι οποίες εξαρτώνται από τους ανθρώπους […] Για μένα είναι ένα μέσο μετάδοσης μηνυμάτων. Είναι επίσης ένας συνδετικός κρίκος: στις συναυλίες άνθρωποι από διαφορετικά υπόβαθρα και κοινωνικά στρώματα συμβιώνουν αρμονικά, και αυτό είναι πολύτιμο. Επιπλέον είμαι αισιόδοξη, παρότι δεν γνωρίζω τις νέες γενιές. Και διαβάζω. Εμπνέομαι από τη ζωή της Φάνι Λου Χάμερ, μιας ακτιβίστριας που έδωσε αγώνα τη δεκαετία του 1960 για το δικαίωμα ψήφου των Αφροαμερικανών του Μισισίπι. Χάρη σε τέτοιους ανθρώπους απολαμβάνω μια καλύτερη ζωή. Προερχόμαστε από έναν φρικτό κόσμο, ο οποίος έγινε καλύτερος μέσα από αγώνες. Δεν σταματάμε».

Για τις ΗΠΑ με πρόεδρο τον Ντόναλντ Τραμπ, θεωρεί ότι εξακολουθούν να είναι «μια χώρα όπου, παρά τα πρωτοφανή που βλέπουμε, οι περισσότεροι άνθρωποι είναι προσηλωμένοι στη δημοκρατία και δεν ταυτίζονται με ό,τι συμβαίνει. Είναι επίσης ζήτημα ευαισθησίας: ακούω λόγια που προωθούν το μίσος και τη βία. Το Σύνταγμα επιτρέπει στον καθένα να λέει ό,τι θέλει, αλλά θα ήθελα να υπάρχει ένα ξεκάθαρο όριο, ώστε να μπορώ να βγαίνω από το σπίτι διατηρώντας την αξιοπρέπειά μου…

»Από μικρή πίστευα ότι η εκπαίδευση και η επανάσταση θα μας πήγαιναν μπροστά. Είχα δίκιο, αλλά επρόκειτο μόνο για ένα μέρος της όλης διαδικασίας. Αδημονούσα για το μέλλον, τώρα ξέρω ότι ο αγώνας είναι ένας δρόμος στον οποίο κανείς δεν μπορεί να ξαποστάσει. Καταφέραμε πολλά, αλλά πολλά κινδυνεύουμε και να χάσουμε. Δεχόμαστε επίθεση. Για να προχωρήσουμε, πρέπει να υπερασπιζόμαστε όσα έχουμε κατακτήσει. Το 1988 δεν πίστευα ποτέ ότι θα το έλεγα αυτό. Δεν πίστευα επίσης ούτε πως αυτά τα τραγούδια θα εξακολουθούσαν μετά από τόσα χρόνια να είναι επίκαιρα. Σήμερα καλούν σε επαγρύπνηση για την προστασία των δικαιωμάτων μας».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News