Restart με… μνήμες Ρεχάγκελ

Μεγάλα ονόματα έμειναν έξω. Επαιξε κάποιος Χατζηδιάκος, την ύπαρξη του οποίου ελάχιστοι γνώριζαν. Ο Φετφατζίδης, αν και πολύ φορμαρισμένος αυτή την εποχή, αποκλείστηκε για ένα ασήμαντο πειθαρχικό παράπτωμα. Στο «Ολίμπικο» της Ρώμης η Εθνική επιστράτευσε το «ταμπούρι» που την έκανε διάσημη (και πρωταθλήτρια Ευρώπης) – οι Ιταλοί είχαν κατοχή μπάλας έως και 80%! Οι διεθνείς μας ήταν συγκεντρωμένοι, σοβαροί, με κέφι για μπάλα. Ετρεξαν πολύ και πάλεψαν, ο ένας για τον άλλον.

Οι επιλογές του Τζόνι Φαν’τ Σιπ θύμισαν σε πολλούς το restart του Οτο Ρεχάγκελ, στις αρχές της περασμένης δεκαετίας. Σήμερα θεωρούνται κάπως… ντεμοντέ, όμως με οποιοδήποτε άλλο σχέδιο, προκοπή δεν είδαμε. Ποιος ξεχνά, πώς άρχισε η κατρακύλα της «γαλανόλευκης»; Οταν η ΕΠΟ του 2014 έδιωξε τον Σάντος, επειδή η ομάδα κέρδιζε χωρίς να παίζει ελκυστικό ποδόσφαιρο…

Είναι νωρίς ακόμη, να μιλήσουμε για ανάκαμψη. Αύριο (Τρίτη) με τη Βοσνία/Ερζεγοβίνη και τον Νοέμβριο με την Αρμενία και τη Φινλανδία, τα παιχνίδια θα είναι -πάλι- πειραματικά. Την εκδοχή του Ολλανδού θα τη δούμε, στην πραγματικότητα, στο Nations League, σε ένα χρόνο. Φαίνεται, πάντως, να πιστεύει -όπως και ο Οτο- ότι τις καλές ομάδες δεν τις κάνουν οι πιο προικισμένοι, αλλά εκείνοι που μπορούν (και θέλουν) να συνεργαστούν αρμονικά για τον κοινό στόχο.

Ισως δεν αργήσει η μέρα που θα πάψουν να… μας γλεντάνε, το Λιχτενστάιν, η Αρμενία και η Φινλανδία. Αλλά, για να ξαναγίνει η Εθνική το καμάρι μας, δεν αρκεί ένας καλός προπονητής. Ο Ρεχάγκελ είχε στα χαφ, τον Καραγκούνη, τον Ζαγοράκη, τον Κατσουράνη, τον Τσάρτα, τον Μπασινά… Ο Στολτίδης και ο Ζήκος, του περίσσευαν.

Γίνονται Ολυμπιακοί χωρίς Πετρούνια;

Επειτα από 11 μήνες απραξίας, ο Λευτέρης δεν ήταν ο… γνωστός Πετρούνιας. Δεν έκανε δεύτερη στροφή στους κρίκους για να έρθει σε σταυρό, και στην έξοδό του παραπάτησε κατά μισό βηματάκι. Η περιπέτεια με τον τραυματισμό του διέκοψε ένα απίθανο σερί θριάμβων, που κρατούσε από το 2015. Τού στέρησε το δέκατο διαδοχικό χρυσό μετάλλιό του στις μεγάλες διοργανώσεις, και τον τέταρτο στη σειρά τίτλο του παγκόσμιου πρωταθλητή. Είναι η μοίρα του αθλητή στα μοναχικά σπορ. Ακόμη και μια μικρή αδιαθεσία τη μέρα του αγώνα, μπορεί να γκρεμίσει ό,τι με κόπο είχε χτίσει.

Το χειρότερο για τον Λευτέρη, είναι ότι η τέταρτη θέση στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Στουτγκάρδης δεν του εξασφάλισε τη συμμετοχή του στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο, του χρόνου το καλοκαίρι. Τώρα θα πρέπει να φτάσει στην Ιαπωνία από άλλο δρόμο: μέσω του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Οι αγώνες θα γίνουν στο Κότμπους (εκεί που κατάκτησε το πρώτο του -αργυρό- μετάλλιο στην αντίστοιχη διοργάνωση του 2011), στη Μελβούρνη (τον Φεβρουάριο του 2020), στο Μπακού και την Ντόχα (τον Μάρτιο του 2020). Για να είναι πρώτος στη βαθμολογία στο τέλος της σειράς, θα χρειαστεί να λάβει μέρος (με επιτυχία) σε τουλάχιστον τρεις από τους τέσσερις.

«Το έχει», αλλά θα είναι μια δοκιμασία που δεν του άξιζε έπειτα από ό,τι πέρασε τον τελευταίο ενάμισι χρόνο.

Στέφανε, κοίτα τι έκανες…

Ολο το γυροφέρνει και όλο του ξεγλυστρά, το πρώτο Masters της καριέρας του. Αυτή τη φορά, στην όγδοή του προσπάθεια, έπεσε πάνω στον κακό του δαίμονα: τον 23χρονο Ρώσο, Ντανίλ Μεντβέντεφ. Που, επιπλέον, είναι ο πιο αποτελεσματικός τενίστας του 2019. Τι κρίμα για τον Στέφανο Τσιτσιπά, που στον προηγούμενο γύρο του τουρνουά της Σανγκάης είχε αποκλείσει τον Τζόκοβιτς – Νο 1 στον Κόσμο…

Είναι ο μόνος στόχος από τους τέσσερις που είχε θέσει γι’ αυτή τη χρονιά, που δεν έχει πετύχει ακόμη. Οι άλλοι τρεις ήταν, να φτάσει σε ημιτελικό Γκραν Σλαμ (έφτασε), να μπει στο Top-10 της παγκόσμιας κατάταξης (μπήκε) και να προκριθεί στο ATP Finals: το ραντεβού των οκτώ κορυφαίων του σπορ, τον Νοέμβριο στο Λονδίνο. Προκρίθηκε.

Το ισοζύγιο επιτυχιών – αποτυχιών είναι, ξεκάθαρα, θετικό για τον «Tsitsifast», που πριν από δύο χρόνια βρισκόταν στο Νο 168 του ranking. Αλλά, ο μεγαλύτερός του θρίαμβος είναι ότι έχει οδηγήσει χιλιάδες παιδιά, που θέλουν να τον μιμηθούν, στις ακαδημίες τένις της χώρας. Αποτελεί το ίνδαλμα των πιτσιρικάδων, όπως ο Γιάννης Αντετοκούνμπο. Με τη διαφορά ότι, προτού αρχίσει να ξεδιπλώνει το θείο ταλέντο του, το άθλημά του… δεν υπήρχε στον χάρτη του ελληνικού αθλητισμού.

Ποτέ δεν είναι αργά…

Ο Πετρ Τσεχ ονειρευόταν να γίνει παίκτης του χόκεϊ στον πάγο, όμως τα βήματά του τον οδήγησαν σε μια λαμπρή καριέρα δύο δεκαετιών (1999-2019) στο ποδόσφαιρο. Επαιξε 443 παιχνίδια στην Premier League, 11 χρόνια με την Τσέλσι και τέσσερα με την Αρσεναλ, κι άλλα 124 με την εθνική ομάδα της Τσεχίας. Κέρδισε δόξα και χρήμα. Το χόκεϊ, όμως, του έμεινε απωθημένο.

Ποτέ δεν είναι αργά! Το καλοκαίρι, που… συνταξιοδοτήθηκε, αποφάσισε να πραγματοποιήσει το παιδικό του όνειρο. Στα 37 του υπέγραψε δελτίο στην Γκίλφορντ Φίνιξ, που αγωνίζεται στη Β’ Κατηγορία του αγγλικού πρωταθλήματος χόκεϊ, και αυτό το Σαββατοκύριακο έπαιξε με τη νέα του ομάδα κόντρα στη Σουίντον Γουάιλντκατς. Το ματς κρίθηκε στα πέναλτι, και ο ίδιος αναδείχτηκε πολυτιμότερος παίκτης των νικητών. Φορώντας ένα κράνος, με το έμβλημα της Αρσεναλ στη δεξιά του πλευρά και της Τσέλσι στην αριστερή. Προοριζόταν να είναι ο τρίτος στην ιεραρχία γκολκίπερ της Σουίντον, όμως τώρα δύσκολα θα χάσει τη θέση του βασικού.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News