Οχι. Εκείνο το τελευταίο τηλεφώνημα δεν πρόκειται να το ξεχάσουν ποτέ. Και ούτε πρόκειται ποτέ να συγχωρέσουν τους εαυτούς τους. Οταν η πριγκίπισσα Νταϊάνα τηλεφώνησε στα παιδιά της, τον πρίγκιπα Γουίλιαμ και τον πρίγκιπα Χάρι, από το Παρίσι, εκείνα  συντόμευσαν τη συνομιλία μαζί της γιατί ήθελαν να παίξουν με τα ξαδέλφια τους. Την επομένη, η αγαπημένη τους μητέρα ήταν νεκρή.

Η συνέντευξη του Δούκα του Κέιμπριτζ και του μικρότερου αδελφού του που προβλήθηκε τη Δευτέρα στη βρετανική τηλεόραση ήταν μία από τις πιο ειλικρινείς που παρακολούθησαν ποτέ οι πολίτες της Γηραιάς Αλβιώνας από το μακρινό 1995 όταν η Lady Di αποκάλυψε στο BBC την αποτυχία του γάμου της με τον Κάρολο.

Η πιο συγκινητική στιγμή του ειδικού τηλεοπτικού αφιερώματος που γυρίστηκε στο Παλάτι του Κένσινγκτον με αφορμή τη συμπλήρωση είκοσι χρόνων από τον χαμό της πριγκίπισσας της Ουαλίας, είναι όταν οι δύο πρίγκιπες μιλούν για την τελευταία κουβέντα που είχαν με τη μητέρα τους. Εκείνη την περίοδο, τα παιδιά (15 ετών, τότε, ο Ουίλιαμ και 12 ετών ο Χάρι) βρίσκονταν στο Κάστρο του Μπάλμοραλ στη Σκωτία, ενώ η Νταϊάνα ολοκλήρωνε τις διακοπές της στη Γαλλία μαζί με τον ζάπλουτο εραστή της Ντόντι Αλ Φαγέντ. Ηταν η 31η Αυγούστου του 1997. Οι τρεις του επρόκειτο να σμίξουν ξανά την επόμενη ημέρα, έπειτα από σχεδόν έναν μήνα που είχαν να ιδωθούν. «Εγώ και ο Χάρι βιαζόμασταν να πούμε “αντίο”, “πρέπει να φύγουμε”. Εάν γνώριζα τί επρόκειτο να συμβεί δεν θα ήμουν τόσο χαλαρός. Αλλά εκείνο το τηλεφώνημα μου καρφώθηκε στο κεφάλι μαζί με όλο το βάρος του», σχεδόν απολογήθηκε ο Ουίλιαμ.

Κατά τη διάρκεια της συνέντευξης ο Ουίλιαμ είναι μετρημένος στα λόγια του, σχεδόν αυστηρός ενώ ο Χάρι εμφανίζεται πιο ανέμελος. Αμφότεροι, ωστόσο, μίλησαν για τις δυσκολίες της ενήλικης ζωής τους δίχως την παρουσία της μητέρας τους. Για τον Ουίλιαμ ήταν κάτι σαν «σεισμός» που χρειάστηκε χρόνος για να τον ξεπεράσει. Ο Χάρι, από την πλευρά του, αποκάλυψε πως έκλαψε μόνον δύο φορές μετά τον θάνατο της Νταϊάνα και πως μεγάλωσε θεωρώντας πως «το να μην έχει κανείς μητέρα ήταν κάτι το φυσιολογικό». Αλλά ο αδελφός του εκμυστηρεύτηκε ότι ένιωσε την παρουσία της δίπλα του κατά τη διάρκεια του γάμου του με την Κέιτ Μίντλετον και πως στα δύο του παιδιά μιλάει διαρκώς για την «γιαγιά Νταϊάνα» γιατί «είναι σημαντικό να μάθουν ποια ήταν».

H Lady Di με τους δύο γιους της σε τρυφερή ηλικία. Φωτογραφία: Carl Court/Getty Images

Κανένας, ούτε καν ο ίδιος, περίμενε ποτέ ότι ο Σισούν Λι, πρώην product manager της Uber και της Tesla θα κατάφερνε να βρει μια λύση σ΄ένα πρόβλημα που απασχολεί καθημερινά εκατομμύρια ανθρώπους, αλλά με την τεχνολογία δεν έχει σχέση καμία. Ο 26χρονος Νοτιοκορεάτης μπόρεσε να συγκεντρώσει 166 χιλιάδες δολάρια – με το αρχικό αίτημά του ν΄ανέρχεται στις 25.000 δολάρια – για να δημιουργήσει ένα ποτό για την αντιμετώπιση, με τρόπο άμεσο και απλό, των άκρως βασανιστικών συμπτωμάτων του αποκαλούμενου hangover, του αισθήματος, δηλαδή, εκείνης της δυσφορίας που ακολουθεί αναπόφευκτα έπειτα από υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ και επιφέρει από έναν «απλό» πονοκέφαλο έως έντονη ναυτία.

Ο Λι ίδρυσε την νεοφυή επιχείρηση «Morning Recovery» – Πρωινή Ανάρρωση ή και Ανάκαμψη, στα ελληνικά – χάρη σε μια «εκστρατεία συγκέντρωσης πόρων στον ιστότοπο crowdfunding indiegogo», προσδιορίζει το Mashable. Η ιδέα για ένα ποτό που θα καταπολεμά τα αρνητικά συμπτώματα της υπερκατανάλωσης αλκοολούχων ποτών, ήτοι της μέθης, προέκυψε με αφορμή μια προσωπική εμπειρία του Λι. Μετά από ένα σύντομο ταξίδι στην πατρίδα του και μια βραδιά έξω με τους φίλους του «κάποιοι του έδωσαν να δοκιμάσει νοτιοκορεατικά ενεργειακά ποτά που φτιάχτηκαν με στόχο την αποφυγή του hangover». Eχοντας εντυπωσιαστεί για την ευεργετική αποτελεσματικότητά τους, όταν επέστρεψε στις ΗΠΑ ο Λι, μην μπορώντας να βρει ένα αντίστοιχο προϊόν αποφάσισε να το φτιάξει ο ίδιος.

Η ουσία – κλειδί στην προκειμένη περίπτωση – ο νεαρός επιχειρηματίας δεν έχει πρόβλημα ν’ ανακαλύψει το μυστικό συστατικό – είναι η αμπελοψίνη που εμπεριέχεται στους καρπούς των αμπελοψιδών, αναρριχητικών θάμνων που αναπτύσσονται στην Ανατολική Ασία. Στο θαυματουργό αυτό ποτό εμπεριέχονται επίσης εκχυλίσματα φραγκόσυκου για την ανακούφιση του ήπατος, ταυρίνη για την απορρόφηση των σακχάρων, γαϊδουράγκαθο για την αντιμετώπιση της καταστροφικής δράσης των ελεύθερων ριζών, βιταμίνες Β και ηλεκτρολύτες για την ενυδάτωση του οργανισμού.

«Πρωινή Ανάρρωση» με συνταγή νοτιοκορεατική. Φωτογραφία: 82 LABS

Εάν δεν ήταν οι Άγγλοι αυτοί που ανακάλυψαν το χιούμορ, σίγουρα υπήρξαν εκείνοι που το μετέτρεψαν σε τέχνη και τρόπο ζωής. Αλλά ακόμα και για τα (υψηλότατα) εθνικά στάνταρ, τα κείμενα της διακεκριμένης αρθρογράφου των Financial Times, Λούσι Κέλαγουεϊ, αποτελούν πρότυπο ευφυΐας και ειρωνείας. Ειδικά στο πλαίσιο ενός κόσμου – όπως είναι ο κόσμος του επιχειρείν – αυστηρού, οι πολίτες του οποίου έχουν πολύ μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους. Η είδηση στην προκειμένη περίπτωση δεν έγκειται στο γεγονός ότι η Κέλαγουέι αποφάσισε να εγκαταλείψει την εφημερίδα στην οποία εργάστηκε για μια τριακονταετία και ν’ αφιερωθεί στη διδασκαλία καθώς δεν πρέπει να υπάρχει στον αγγλοσαξονικό κόσμο πανεπιστήμιο ή σχολή δημοσιογραφίας που δεν θα την ήθελε ως καθηγήτρια.

Αυτό που προκαλεί εντύπωση είναι το ότι η δημοσιογράφος που έδωσε μαθήματα οξύνοιας στους παροικούντες το City του Λονδίνου, δεν θα πάει στην Οξφόρδη ή στο Κολούμπια αλλά σε ένα σχολείο δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης σε μια λαϊκή γειτονιά του Λονδίνου όπου θα διδάσκει θετικές επιστήμες. Άλλωστε η Κέλαγουέι είναι επίσης ιδρύτρια της ΜΚΟ Now Teach, στόχος της οποίας είναι να πείσει διακεκριμένους επαγγελματίες να γίνουν δάσκαλοι, δεδομένης της έλλειψης στο εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας όπου γεννήθηκε ο Νεύτωνας σε καθηγητές μαθηματικών και των λοιπών θετικών επιστημών.

Παρότι μετρ της ειρωνείας, η βρετανίδα αρθρογράφος έσπευσε να εξηγήσει με τρόπο απόλυτα σαφή την απόφασή της: «Είχα το προνόμιο να κάνω μια από τις ενδιαφέρουσες δουλειές στον κόσμο της δημοσιογραφίας για 32 χρόνια, μια δουλειά που λατρεύω, την οποία, ωστόσο, δεν επιθυμώ να συνεχίσω για το υπόλοιπο της ζωής μου. Η διδασκαλία είναι ιδιαίτερα σημαντική και έχω την πολυτέλεια να μπορώ να επιλέξω – κι επέλεξα να αποδεχτώ αυτήν την πρόκληση. Η μητέρα μου ήταν δασκάλα. Μία από τις κόρες μου είναι επίσης δασκάλα. Το έχουμε στο αίμα μας, στην οικογένεια: είμαι πολύ ευτυχισμένη που έκανα αυτήν την επιλογή», προσδιόρισε η δημιουργός του ανεκδιήγητου Μάρτιν Λουκς, ενός φανταστικού μάνατζερ που υπέγραφε πολλά από τα άρθρα της έως τη στιγμή που κατέληξε στη φυλακή μετά την κατάρρευση της Lehman Brothers.

Έπειτα από μια ζωή στη δημοσιογραφία, η Λούσι Κέλαγουέι αποφάσισε στην ηλικία των 57 ετών ν΄αφιερωθεί στη διδασκαλία. Φωτογραφία: BBC

Ντεμπούτο και στην Ιταλία πρόκειται να κάνει τις επόμενες ημέρες το «Octavia. Trepanation», ένα υπερθέαμα που καταπιάνεται από εικαστική σκοπιά με τους αιματηρούς μηχανισμούς της όποιας επανάστασης. Κάνοντας λόγο για μια κοινή στρατηγική που ακολούθησαν τόσο ο Νέρωνας όσο και οι Μπολσεβίκοι, ο σκηνοθέτης Μπόρις Γιουκανάνοφ δηλώνει στην ιταλική Corriere della Sera πως ο κάθε Ρώσος έχει τη δική του ιδέα για την επανάσταση. Και η εικαστική ερμηνεία αυτού του κοσμοϊστορικού γεγονότος που θα ανεβάσει στη σκηνή του θεάτρου Olimpico της Βιτσέντσα (στο πλαίσιο του φεστιβάλ Conversazioni 2017) ο ρώσος καλλιτέχνης, είναι σίγουρα πειραματική. Το «Octavia. Trepanation» σημείωσε μεγάλη επιτυχία, πρώτα στο Holland Festival του Άμστερνταμ ενώ μετά την Ιταλία η παράσταση θα παρουσιαστεί και στη Μόσχα και στη συνέχεια οι συντελεστές της θα ξεκινήσουν για μια παγκόσμια περιοδεία. Πρόκειται για μια παράσταση συμβολική που ακολουθεί μια συγκεκριμένη ποιητική παράδοση της Ρωσίας. Από τη Ρώμη του Νέρωνα πραγματοποιείται ένα πέρασμα στη Ρωσία του Λένιν την στιγμή που πάνω στη σκηνή δεσπόζει ένα τεράστιο κρανίο του  Βλαντίμιρ Ιλίτς Ουλιάνοφ ή, μάλλον, η σκηνή καταλήγει να είναι το κρανίο του Λένιν, σαν η όλη δράση να λαμβάνει χώρα μέσα στο μυαλό του κομμουνιστή ηγέτη.

Η ίδια σκηνή καλύπτεται επίσης από ένα τεράστιο κόκκινο, αιμάτινο πανί. Όντας μια μουσικοθεατρική παράσταση, ένα μέρος της είναι αφιερωμένο στους ηλεκτρονικούς ήχους του Ντμίτρι Κουρλιάντσκι ο οποίος κάποια στιγμή προβαίνει, μεταξύ άλλων, στην αποδόμηση του ύμνου της Επανάστασης. Σχεδόν 100 καλλιτέχνες, ηθοποιοί και χορωδοί ανεβαίνουν στη σκηνή με τον Γιουκανάνοφ να προσδιορίζει πως «υπάρχουν χοροί, τραγούδια και μονόλογοι, θεωρώ πως πρόκειται για ένα έργο – εγκατάσταση» το οποίο εμπνεύστηκε πριν από μια 25ετία, κατά την έναρξη της Περεστρόικα. «Το συνέλαβα ως ένα underground θέαμα με σημείο αναφοράς ένα ισχυρό προαίσθημα για το μέλλον. Υπήρχε η τραγική συναίσθηση της κατάρρευσης μιας αυτοκρατορίας και του αίματος που επρόκειτο να χυθεί». Ο σκηνοθέτης οραματίζεται τον φιλόσοφο της αρχαίας Ρώμης Σένεκα να συγκρίνει την τυραννία του (μαθητή του) Νέρωνα με τις προθέσεις του Λένιν, υποστηρίζοντας πως η κατάληξη θα είναι ένας πιο ήπιος δεσποτισμός.

Μια εικαστική απόπειρα όψιμης κατανόησης του πνεύματος του ρώσου επαναστάτη. Φωτογραφία: Andrey Bezukladnikov