Ηταν όλοι εκεί. Φίλοι, συγγενείς και συνάδελφοι της Ζωής Λάσκαρη αποχαιρέτησαν την αγαπημένη ηθοποιό που έφυγε ξαφνικά από τη ζωή σε ηλικία 73 ετών βυθίζοντας σε θλίψη τον καλλιτεχνικό κόσμο της χώρας αλλά και όλους όσους την αγάπησαν μέσα από τη δουλειά της.

Η εκκλησία του Αγίου Διονυσίου στο Κολωνάκι πλημμύρισε από συγκίνηση όταν ο Αλέξανδρος Λυκουρέζος, σύντροφός ζωής της ηθοποιού για πάνω από 40 χρόνια, την αποχαιρέτησε. «Εφυγες τις ημέρες που κοιμήθηκε η Παναγία μας» είπε με δάκρυα στα μάτια ενώ της αφιέρωσε ένα τετράστιχο, που της είχε πει ένας μοναχός που επισκεπτόταν η ίδια. «Παρακαλώ τους αγγέλους την έγνοια σου να έχουν μα οι άγγελοι απάντησαν “αγγέλους δεν προσέχουν”».

«Σου στάθηκα μια φορά και εσύ μου στάθηκες δέκα» είπε ο Αλέξανδρος Λυκουρέζος. «Δεν βρίσκεται άνθρωπος που να σου μοιάζει. Εφυγες τις ημέρες που κοιμήθηκε η Παναγία μας. Την τελευταία μας κοινωνία την λάβαμε μαζί μπροστά στην Παναγία. Πάντα με συγχωρούσες. Σ’ ευχαριστώ για όλα. Όσα μου έδωσες και σε  ευχαριστώ για όλα όσα θα μου δίνεις. Το στεφάνι που μας έδεσε πριν από 41 χρόνια είναι και θα παραμείνει όπως το θέλεις, ζωντανό και φωτεινό» ήταν τα λόγια του Αλέξανδρου Λυκουρέζου πάνω από το φέρετρο.

Στην μητέρα της μίλησε και η Μαρία Ελένη που την ευχαρίστησε για όλα.

«Είμαι τόσο τυχερή που είσαι μάνα μου, τόσο ευγνώμων που μου έδωσες τόσα πολλά, με έμαθες τόσα πολλά, πάρα πολλά και έχουμε κάνει άλλα τόσα πολλά όμορφα πράγματα, θα τα θυμάμαι όλα. Είσαι το πιο λαμπρό αστέρι και θα με φωτίζεις πάντα, είσαι η δύναμή μου, πάντα θα είσαι δίπλα μου, πάντα. Σε ευχαριστώ πάρα πολύ μαμάκα μου».

Το παρών στο τελευταίο αντίο της αγαπημένης ηθοποιού έδωσε πλήθος κόσμου από τον πολιτικό και καλλιτεχνικό χώρο.

Την Ζωή Λάσκαρη αποχαιρέτησε και ο επικεφαλής του Ποταμιού, Σταύρος Θεοδωράκης που έγραψε στον προσωπικό του λογαριασμό στο Facebook:

«Λατρεία μου»! Αυτή ήταν η μόνη λέξη που ξεχώριζες κοιτώντας το άσπρο φέρετρο στον Άγιο Διονύσιο. Μαζί και τέσσερις ψηλές βουκαμβίλιες, φερμένες από τον κήπο στο Πόρτο Ράφτη.
«Όταν ήσουν στενοχωρημένη μαραινόντουσαν και όταν ήσουν χαρούμενη, άνθιζαν», είπε με φωνή τρεμάμενη ο σκληρός ποινικολόγος Λυκουρέζος. Δίπλα, στα μαύρα, η Μαρία – Ελένη και η Μάρθα, σε βουβό κλάμα.
Δεν είχα την τύχη να κάνω παρέα με τη Ζωή. Οι συζητήσεις μας ήταν σπάνιες, πάντα όμως με αιτία. Τη μέρα που ξεκινούσαμε το Ποτάμι με πήρε για να μου πει «μη φοβηθείς τις περιπέτειες – γι’ αυτές ζούμε».
Μια άλλη φορά με μάλωσε για κάτι που είχα πει για την εκκλησία. «Μην μπερδεύεις τους παπάδες με την Παναγία». Δεν τα μπέρδευα αλλά ήθελε να μου στείλει ένα μήνυμα.
Και σε ένα καμαρίνι που την είδα απεριποίητη – ή έτσι νόμιζε ότι ήταν, γιατί εγώ την έβλεπα Θεά – μου είπε: «είναι βαρετό να συνεχίζεις να παίζεις ρόλους όταν κατεβαίνεις από τη σκήνη».
Ήταν ωραία η Ζωή – και δεν μιλώ βέβαια γι’ αυτό που όλοι βλέπαμε- λέω κυρίως για την ομορφιά της που σε τύλιγε, και αυτή δεν είναι μόνο αναλογίες και χαρακτηριστικά… Η φωνή της, το βλέμμα της, η σιγουριά της, το μυαλό της, η καλοσύνη της, η φινέτσα της.
Και είναι άδικο που ο Θεός δεν της έκανε το χατίρι να φτάσει μέχρι τα 90. Τότε που – όπως έλεγε – θα αποσυρόταν από το θέατρο και τη δημοσιότητα και θα μας μαρτυρούσε την τέχνη, να βουτάς με τα μούτρα στα καλά και στα άσχημα και να μη φοβάσαι – γιατί αλλιώτικα η ζωή είναι χαμένη.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News