Για τους λάτρεις του καλού ποδοσφαίρου ήταν, ανέκαθεν, το αγαπημένο σενάριο επιστημονικής φαντασίας: να συνυπήρχαν -λέει- δύο Ρεάλ του Πούσκας και του ντι Στέφανο, δύο Αγιαξ του Κρόιφ, δύο Λίβερπουλ του Νταλγκλίς, δύο Μίλαν των Ολλανδών, δύο Γιουνάιτεντ του Μπέκαμ, δύο Μπαρτσελόνες του Μέσι… Να έπαιζαν αντίπαλες σε ένα ιδανικό ματς.

Η πραγματικότητα άγγιξε τη φαντασία, το βράδυ της Τρίτης, στο «Ετιχαντ» του Μάντσεστερ. Η επίδοξη Μπαρτσελόνα υποδέχτηκε την αυθεντική και τη νίκησε 3-1, σε έναν αγώνα με εκπληκτικό ρυθμό, με τις φάσεις μπροστά στα δυο τέρματα να διαδέχονται η μια την άλλη, με δοκάρια, ανατροπές και επιθετική ανάπτυξη υψηλής τεχνογνωσίας. Ιδίως στο δεύτερο ημίχρονο, παίχτηκε… τένις σε γήπεδο ποδοσφαίρου. Τα τέσσερα γκολ ήταν το λιγότερο.

Η Σίτι θα μπορούσε να έχει προηγηθεί στο 10′, αν ο διαιτητής έβλεπε το πέναλτι του Ουμτιτί στον Στέρλινγκ. Η Μπαρτσελόνα θα μπορούσε να έχει «καθαρίσει» το ματς στα πρώτα 36 λεπτά, αν μετά το υπέροχο γκολ του Μέσι -το εννενηκοστό του στη διοργάνωση και έβδομο εφέτος- ο Νεϊμάρ, ο Αντρέ Γκόμες και ο Λουίς Σουάρες ήταν πιο προσεκτικοί. Η Σίτι και η Μπαρτσελόνα είχαν μεγάλες ευκαιρίες και από ένα δοκάρι μετά το 2-1. Στο τέλος της ημέρας, κέρδισε το ποδόσφαιρο – και κανείς δεν έχασε τίποτα.

Ο Πεπ Γκουαρντιόλα προσέφερε στην «αιώνια» αγάπη του μια ανώδυνη ήττα, και στον νέο του έρωτα την πεποίθηση ότι -επιτέλους- πλησιάζει η ώρα να γίνει μέλος της λέσχης των μεγάλων club της Ευρώπης. Η Σίτι ήταν πλούσια, ισχυρή και φιλόδοξη, και πριν από τον Πεπ. Είχε κατακτήσει τίτλους στην Αγγλία, είχε κάνει κάποια βήματα προόδου στο Champions League, έχτισε καινούργιο γήπεδο, έφτιαξε μια υπερσύγχρονη ακαδημία. Αλλά, στα καθοριστικά τεστ όπως το χθεσινό, εκεί που ζυγίζεται ρεαλιστικά η δυναμική ενός συλλόγου, το πανάκριβο αραβούργημα του Σεΐχη Μανσούρ πάντοτε απογοήτευε.

Μια ομάδα την κάνουν μεγάλη οι μεγάλες νίκες – και χθες η Σίτι νίκησε την καλύτερη. Για πρώτη φορά. Στις πέντε προηγούμενες αναμετρήσεις της με την Μπαρτσελόνα, μετρούσε πέντε ήττες. Της είχε βάλει μόλις δυο γκολ, και είχε δεχθεί 11. Τέσσερα από αυτά, στον πρόσφατο αγώνα τους στη Βαρκελώνη. Ακόμη πιο σημαντικό, είναι ότι η Σίτι νίκησε το πρότυπό της. Αυτή στην οποία θέλει να μοιάσει.

Μπαρτσελόνα μπορεί ν’ αργήσει να γίνει -ή να μη γίνει ποτέ- όμως είναι εντυπωσιακό, το πόσο γρήγορα η Σίτι άρχισε να παίζει με την ίδια, περίπου, συνταγή: με αυτή που ο καταλανός τεχνικός εξέλιξε στη Βαρκελώνη, και τώρα διδάσκει στο Μάντσεστερ. Δεν ήταν η πρώτη φορά, χθες, που έδειξε πως -σιγά σιγά- εφαρμόζει στο τερέν τις ιδέες του Γκουαρδιόλα. Είχε φανεί και στα ματς με τη Γουέστ Χαμ, με τη Γιουνάιτεντ στο «Ολντ Τράφορντ», με την Γκλάντμπαχ, με τη Σέλτικ – κι ας μην τη νίκησε.

Η Σίτι δεν έχει, ακόμα, το πάσινγκ γκέιμ της Μπαρτσελόνα ή της Μπάγερν του Γκουαρντιόλα, δεν έχει Μέσι -όσο κι αν ο ντε Μπρόινε προσπαθεί να παίξει τον ρόλο- όμως πολύ συχνά βγάζει στο χορτάρι την ίδια αίσθηση υπεροχής, τον ίδιο ρυθμό, το ίδιο διασκεδαστικό ποδόσφαιρο. Είναι φανερό, πια, πως η τελειοποίηση του παιχνιδιού της είναι θέμα χρόνου. Με τον αστερίσκο ότι η διδακτέα ύλη της τακτικής του Πεπ έχει μεγάλο βαθμό δυσκολίας. Θα πάρει μήνες, στους ποδοσφαιριστές του, να την κατανοήσουν και να την αφομοιώσουν. Το ποδόσφαιρο που ο Καταλανός έχει στο μυαλό του είναι πολύ απλό, όμως το να μάθεις να παίζεις τόσο απλά, είναι σαν να σπουδάζεις Ιατρική. Το λένε παίκτες που, στο παρελθόν, κάθισαν στα θρανία του.

Αν και το μάθημα του Γκουαρντιόλα είναι πολύ απαιτητικό, τα πρώτα δείγματα της δουλειάς του δεν άργησαν να φανούν. Ούτε τότε, στην Μπαρτσελόνα και στην Μπάγερν, ούτε τώρα, στη Σίτι. Ισως, επειδή ξέρει ακριβώς τι ζητά – από τις ομάδες του και από κάθε παίκτη τους ξεχωριστά. Αντιθέτως με τον Ζοσέ Μουρίνιο, που και ο ίδιος αναζητεί το καταλληλότερο σχέδιο προτού το διδάξει στους ποδοσφαιριστές του, ο Γκουαρντιόλα έχει μια μέθοδο που δεν αλλάζει από σύλλογο σε σύλλογο. Ο Πορτογάλος είναι ο καλός προπονητής που θέλει να νικά – δεν θα κολλήσει στο «πώς». Ο Καταλανός είναι ο καλός κατασκευαστής ομάδων που ενδιαφέρεται περισσότερο για τον τρόπο, παρά για τη νίκη.

Γι’ αυτό εγκατέλειψε τη σιγουριά της Μπαρτσελόνα, κι έπειτα της Μπάγερν. Γι’ αυτό πήγε στη Σίτι. Στο Μάντσεστερ, του παραδόθηκε μια ομάδα «tabula rasa» (άγραφος πίνακας), για να την κάνει ό,τι θέλει. Να την γκρεμίσει και να τη χτίσει από την αρχή, με όποιο κόστος. Αυτή η απόλυτη ελευθερία -την οποία δεν είχε στη Βαρκελώνη και στο Μόναχο- είναι η πιο μεγάλη πρόκληση της καριέρας του. Η ευκαιρία του να αποστομώσει τους εχθρούς του, που χρόνια ισχυρίζονται πως έγινε «μάγκας» χάρη στις πανίσχυρες πρώην ομάδες του. Παραβλέποντας πως -μετά τη φυγή του- η Μπαρτσελόνα ξόδεψε ένα κάρο λεφτά για να παραμείνει ανταγωνιστική (Σουάρες, Νεϊμαρ, Ράκιτιτς…), και η Μπάγερν έχασε σε δυο μήνες όσους βαθμούς είχε χάσει ολόκληρη την περυσινή σεζόν.

Χθες βράδυ, ο Πεπ θα πρέπει να ήταν ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος. Δεν κατέκτησε κάποιον τίτλο, όμως πήρε μια νίκη απ’ αυτές που κάνουν τους παίκτες να εμπιστεύονται τον προπονητή τους. Σπουδαίο πράγμα – και στην περίπτωση της Σίτι, ακόμη σπουδαιότερο. Επειδή το ποδόσφαιρο που διδάσκει ο Γκουαρντιόλα, είναι κάτι σαν Ευαγγέλιο. Απαιτεί -πέρα από ικανότητα- και τυφλή πίστη.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News