Τι θα πει «συμβόλαιο εφ’ όρου ζωής», για έναν ποδοσφαιριστή που κοντεύει τα 34; Οτι «θα είμαι εδώ όσο το σώμα και το μυαλό μου το επιτρέπουν – ελπίζω για πολύ καιρό», εξήγησε ο ίδιος ο Αντρές Ινιέστα. Στην πραγματικότητα, είναι το τυπικό μιας σχέσης παντοτινής: του παίκτη με τον σύλλογό του. Μία σύμβαση «για πάντα» με λευκή ημερομηνία λήξης, επειδή κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει πόσο, ακριβώς, αυτό το «για πάντα» θα διαρκέσει.

Οι υπογραφές έπεσαν την Παρασκευή 6 Οκτωβρίου. Γιατί 6 Οκτωβρίου πριν από 21 χρόνια, το 1996, ο «χλωμός μάγος» έκανε την πρώτη του εμφάνιση με την μπλαουγκράνα φανέλα. Στην ομάδα Κ-14, αφού τότε ήταν 12 ετών και 5 μηνών. Με την πρώτη ομάδα έδωσε την παρθενική του παράσταση στις 29 Οκτωβρίου 2002, σε έναν ευρωπαϊκό αγώνα της Μπαρτσελόνα στο Μπριζ. Εκτοτε, μέτρησε πάνω από 600 συμμετοχές και 30 τρόπαια. Οπως και ο Λιονέλ Μέσι, ο Ινιέστα έχει βάλει το… ποδαράκι του στο 33% των 92 τίτλων που έχει κατακτήσει το καταλανικό club, από την ίδρυσή του μέχρι σήμερα.

«Είναι προνόμιο να είσαι πρόεδρος της Μπαρτσελόνα μια μέρα σαν κι αυτή. Διότι για πρώτη φορά στα 118 χρόνια ιστορίας του συλλόγου προσφέρουμε ισόβιο συμβόλαιο σε ποδοσφαιριστή», υπογράμμισε ο Τζουζέπ Μαρία Μπαρτομέου. Συμβαίνει για πρώτη φορά στα χρονικά του ποδοσφαίρου, γενικώς, κύριε πρόεδρε. Κι έτσι έπρεπε να γίνει. Επειδή η «Χρυσή Μπάλα» τον αδίκησε, που δεν έπεσε ποτέ στην αγκαλιά του, αλλά και γιατί είναι το πρότυπο παίκτη που θα έπρεπε να προβάλλουν, η ομάδα του και το ίδιο το σπορ. Ο σπάνιος, στις μέρες μας, συνδυασμός top ποιότητας και απόλυτης αφοσίωσης. Ενα είδος ποδοσφαιριστή υπό εξαφάνιση.

Το συμβόλαιό του με την Μπαρτσελόνα έληγε το καλοκαίρι του 2018. Πολλοί παραξενεύτηκαν, που η διοίκηση των «Μπλαουγκράνα» άργησε τόσο πολύ να το ανανεώσει. Μέχρι τις αρχές Σεπτεμβρίου δεν είχε κάνει καμία τέτοια κίνηση. Αρκετοί αναρωτήθηκαν, πώς και δεν έσπευσε να εκμεταλλευθεί αυτή την καθυστέρηση ο Πεπ Γκουαρντιόλα. Εάν τον έπαιρνε στο Μάντσεστερ, θα κέρδιζε πολύ χρόνο στο χτίσιμο της «Μπαρτσελόνα του Βορρά». Την απάντηση, όμως, την έχει δώσει ο ίδιος ο παίκτης, μιλώντας -το καλοκαίρι του 2016- στον ισπανικό ραδιοσταθμό Cadena: «Ο Γκουαρντιόλα ξέρει πώς σκέφτομαι, γνωρίζει την επιθυμία μου να κλείσω την καριέρα μου στην Μπαρτσελόνα».

Μιλάμε για περίπτωση ανθρώπου. Αντί να εκμεταλλευθεί την «καψούρα» του πρώην προπονητή του -που τον ήθελε μαζί του από τότε που ανέλαβε την Μπάγερν Μονάχου (το καλοκαίρι του 2013)- και να «εκβιάσει» την Μπαρτσελόνα για όσο το δυνατόν υψηλότερες αποδοχές στο τελευταίο του συμβόλαιο, ο Ινιέστα έκαψε το μεγαλύτερο διαπραγματευτικό του χαρτί, ξεκαθαρίζοντας -δημοσίως- ότι δεν σκοπεύει να φύγει από τη Βαρκελώνη. Αντί να εξυπηρετήσει τα επαγγελματικά του συμφέροντα, διαδήλωσε την άνευ όρων αγάπη του για τη μοναδική φανέλα που φόρεσε στη ζωή του, διευκολύνοντας την Μπάρτσα να τον κρατήσει στην πιο συμφέρουσα -για εκείνη- τιμή.

Ως καταπληκτικό παίκτη τον γνωρίζει όλος ο φίλαθλος κόσμος. Είναι ο Ισπανός με τους περισσότερους τίτλους -μεταξύ των οποίων, ένα Παγκόσμιο Κύπελλο και δύο Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα-, ο μόνος ποδοσφαιριστής που έχει κερδίσει το βραβείο του πολυτιμότερου σε τελικό Eurο, σε τελικό Μουντιάλ και σε τελικό Champions League, που πρωταγωνιστεί εδώ και 15 χρόνια, έχοντας κατακτήσει τα πάντα (και) σε συλλογικό επίπεδο, που έφτασε να γίνει ο δεύτερος σε συμμετοχές στα χρονικά της Μπαρτσελόνα πίσω από τον Τσάβι. «Ο Χάρι Πότερ του ποδοσφαίρου», όπως τον έχει χαρακτηρίσει ο Κριστιάν Βιέρι. Ενας από τους ελάχιστους αντιπάλους στο «Σαντιάγο Μπερναμπέου» που έχουν εισπράξει το θερμό χειροκρότημα των οπαδών της Ρεάλ Μαδρίτης, την ώρα που θρηνούσαν για τον διασυρμό της ομάδας τους από την Μπαρτσελόνα, τον Νοέμβριο του 2015, σε ένα αλησμόνητο clasico που έληξε 0-4.

Αλλά είναι και ένας από τους ελάχιστους σύγχρονους ποδοσφαιριστές που το χρήμα, η προβολή και η δόξα δεν αλλοίωσαν τον χαρακτήρα τους. Παραμένει ταπεινός, όπως στα νεανικά του χρόνια που κοιμόταν κάτω από τις αφίσες του Λάουντρουπ και του Γκουαρντιόλα. Αθόρυβος στη ζωή του, όσο και στο τερέν. Χωρίς υπερβολές, προκλήσεις και εγωισμούς. Χωρίς σκάνδαλα, ερωτικά, κοινωνικά ή φορολογικά. Ενας ντροπαλός «ήρωας» της χώρας του που απαντά στις ερωτήσεις των δημοσιογράφων με το βλέμμα καρφωμένο στο πάτωμα – το 2011, σε μία εκδήλωση, κάποιοι τον πέρασαν για σερβιτόρο. Τουλάχιστον έπαψε να κοκκινίζει, εδώ και τρία τέσσερα χρόνια. Ενας απλός άνθρωπος που κλαίει στο πούλμαν της επιστροφής μετά τον αποκλεισμό από την Ατλέτικο Μαδρίτης στο Champions League, που ξαναβλέπει τους αγώνες της ομάδας του -το ίδιο βράδυ- για να χαρεί τις νίκες της, που στην πρώτη ευκαιρία θα επισκεφθεί τους γονείς του για να φάνε μαζί το αγαπημένο του φαγητό: κοτόπουλο με πατάτες.

Με το πρώτο του επαγγελματικό συμβόλαιο (το 2000, στα 16 του) αγόρασε ένα σαλέ στο Σαν Τζουστ, την εργατική συνοικία της Βαρκελώνης. Θα μπορούσε να ζει στην παραλία ή στο Πεδράλβες -την πιο ακριβή γειτονιά της πόλης-, όμως προτίμησε να βγάλει στη σύνταξη τον 40χρονο (τότε) οικοδόμο πατέρα του και -λίγο αργότερα- να χαρίσει στη μητέρα του ένα σπίτι. Τα τελευταία χρόνια, που κερδίζει πολλά χρήματα, ενισχύει οικονομικώς περισσότερα από δέκα φιλανθρωπικά ιδρύματα, βοηθά οικογένειες φίλων του, ενώ αγόρασε την ομάδα των παιδικών του χρόνων, την Αλμπαθέτε, για να τη σώσει από τη χρεοκοπία.

Τα πρώτα του ποδοσφαιρικά παπούτσια κόστισαν στον πατέρα του τα μεροκάματα ενός μήνα στην οικοδομή. Τα έχει ακόμα στο σπίτι του. «Κάθομαι και τα χαζεύω συχνά, για να μην ξεχνώ από πού προέρχομαι», λέει. Τα δείχνει και στην κόρη του, κάθε φορά που της μιλάει για τη φτώχεια – την οποία εκείνη δεν γνώρισε ποτέ. Νιώθει ευτυχισμένος, γιατί «έχω υπερβολικά πολλά για να μην είμαι». Και τι είναι ευτυχία, για έναν από τους πιο διάσημους και πλούσιους ποδοσφαιριστές, αρχηγό της ομάδας στην οποία από παιδί ονειρευόταν να παίξει; «Ευτυχία είναι να ζεις με τον τρόπο που θέλεις, με τον κόσμο που εσύ επιλέγεις. Το να νιώθεις ευτυχισμένος ως άνθρωπος, είναι πιο σημαντικό από οποιαδήποτε νίκη. Στο γήπεδο αντικατοπτρίζεται το πώς κυλάει η ζωή σου».

Εάν ρωτήσεις 100 παιδιά 8-17 ετών, «ποιος είναι ο αγαπημένος σου παίκτης;», πιθανότατα δεν θα ακούσεις το όνομα του Ινιέστα ούτε μία φορά. Αλλά η Ιστορία θα γράψει ότι ο «El Cerebro» («Ο Εγκέφαλος») υπήρξε -μαζί με τον Τσάβι- ο ποδοσφαιριστής που η Μπαρτσελόνα θα ήθελε να κλωνοποιήσει, να διατηρήσει «αθάνατο». Μπορούσε να το κάνει μόνο συμβολικά. Και το έκανε, προσφέροντάς του αυτό το «για πάντα» συμβόλαιο.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News