Ενώ στην Ιταλία αναμενόταν ακόμα η έναρξη του τρίτου γύρου της ψηφοφορίας περί ανάδειξης Προέδρου Δημοκρατίας (ο οποίος τρίτος γύρος απαιτούσε και αυτός πλειονοψηφία δύο τρίτων αλλά έληξε άκαρπος), ο αγγλοσαξονικός Τύπος, πιθανώς και εξαιτίας της αποδυνάμωσης της υποψηφιότητας του Μάριο Ντράγκι ύστερα από την άκαρπη διεξαγωγή των δύο πρώτων ψηφοφοριών, τοποθετήθηκε σχετικά με το αν είναι καλή ή κακή ιδέα να γίνει αρχηγός του ιταλικού κράτους ο πρώην πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, δηλαδή ένας τραπεζίτης.

Τα διεθνή Μέσα που ασχολήθηκαν με το ζήτημα είναι κυρίως οικονομικά, και το γεγονός αυτό από μόνο του δίνει ένα στίγμα για τον τρόπο με τον οποίο κοιτούν τον κόσμο, συνεπώς και την Ιταλία: για τον Ντράγκι έγραψαν το φύλλο του λονδρέζικου Σίτι Financial Times, το πρακτορείο Bloomberg, το περιοδικό Economist και η εφημερίδα που με την χρηματοοικονομία έχει σημαδέψει τον λογότυπό της, η Wall Street Journal. Ας σημειωθεί ότι στον τέταρτο γύρο πρόεδρος αναδεικνύεται ο υποψήφιος που απλώς θα πρωτεύσει.

Η Corriere della Sera συγκέντρωσε τις απόψεις των προαναφερθέντων οικονομικών Μέσων και τις παρουσίασε στο κοινό της. Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι αυτές δεν ταυτίζονται, ωστόσο είναι αξιοπαρατήρητη η διάσταση –το «δίλημμα», όπως έγραψε η Corriere–, αφού κοινός στόχος όλων τους είναι η επίτευξη διαρκούς και αδιατάρακτης κυβερνητικής σταθερότητας στην (πολύ ευαίσθητη σε αυτόν τον τομέα) ιταλική πολιτική σκηνή. Επίσης, ας μην λησμονούμε ότι το ιταλικό κράτος έχει πολύ βαρύ φορτίο δημοσίου χρέους, όπως και η Ελλάδα, αν και μέλος του κλαμπ της Ευρωζώνης.

«Ποντάρουν» στην επταετία

Οπότε το ερώτημα που έθεσαν στα άρθρα τους μπορεί να συμπυκνωθεί στο εξής: Πώς επιτυγχάνεται η κυβερνητική σταθερότητα στη Ρώμη; Με τον Ντράγκι Πρωθυπουργό αψήφιστο από τον λαό και με μονοετές υπόλοιπο θητείας ή με τον Ντράγκι κανονικά εκλεγμένο Πρόεδρο Δημοκρατίας και με θητεία επτά ετών; Και ακόμη καλύτερα: Πώς ελέγχονται αποτελεσματικότερα από το σύστημα οι αποκλίνουσες, λαϊκιστικές και απρόβλεπτες δυνάμεις, τύπου Λέγκας (Σαλβίνι) και Κόμματος Πέντε Αστέρων, οι οποίες στήριξαν τη λύση της πρωθυπουργίας Ντράγκι, αλλά και όσες δεν τον στήριξαν;

Οι θέσεις των Financial Times και του Bloomberg ταυτίζονται. Ως Πρόεδρος της Δημοκρατίας ο Ντράγκι θα είναι, έγραψαν, πολύ πιο αποτελεσματική εγγύηση για όλα τα παραπάνω, παρά ως πρωθυπουργός. Από την κορυφή του κράτους ο Ντράγκι θα διασφαλίσει ότι η Ιταλία θα συνεχίσει την πορεία της στον δρόμο που ο ίδιος χάραξε, αυτόν της οικονομικής ανάκαμψης και της έναρξης των μεταρρυθμίσεων. Διότι αυτές οι τελευταίες είναι και οι μη διαπραγματεύσιμες προϋποθέσεις ώστε να ρεύσει το χρήμα των Βρυξελλών. Ναι, προτιμητέος ο Ντράγκι σίγουρος Πρόεδρος για επτά χρόνια και όχι ο Ντράγκι Πρωθυπουργός για μόλις έναν χρόνο ακόμη, πιθανότατα αποδυναμωμένος σε κύρος και έρμαιο ακροδεξιών και λαϊκιστών.

Η άλλη άποψη

Το Economist, όμως, έχει άλλη γνώμη. Το φιλελεύθερο (με την οικονομική έννοια) βρετανικό έντυπο έχει πανηγυρίσει πολλές φορές τα επιτεύγματα του Ντράγκι, μάλιστα χωρίς φειδώ. Ο εξαιρετικός έπαινος που του απένειμε ήταν όταν έγραψε ότι χάρις στην πρωθυπουργία του η Ιταλία κατάφερε να σημειώσει τη μεγαλύτερη πρόοδο παγκοσμίως μέσα στο 2021. Τώρα οχυρώνεται σε αυτά τα διθυραμβικά σχόλιά του και διατείνεται ότι «από μόνη της η υποψηφιότητα Ντράγκι για τη διαδοχή του Ματαρέλα, όπως και αν καταλήξει, είναι κακή και για την Ιταλία και για την Ευρώπη».

Οι φόβοι του περιοδικού αφορούν τη «μετακίνηση» στην προεδρία:  «Θα προκληθεί κατάρρευση του οικοδομήματος των μεταρρυθμίσεων και των επενδύσεων που απαιτούνται για την παραγωγική απορρόφηση των ευρωπαϊκών κεφαλαίων. Αν ο Ντράγκι εκλεγεί Πρόεδρος, είναι δύσκολο να βρεθεί διάδοχός του ικανός να συγκρατήσει τον σημερινό κυβερνητικό συνασπισμό που είναι τόσο ετερογενής από ιδεολογικής απόψεως. Αν παραμείνει Πρωθυπουργός, η θέση του θα είναι πλέον πιο δύσκολη, θα είναι πιο δύσκολο για αυτόν να ολοκληρώσει τη δουλειά».

Δύο βρετανικές… αρετές, ο κυνισμός και η έπαρση, επιστρατεύτηκαν από το Economist για να ξορκιστεί η ιδέα των πρόωρων εκλογών στην Ιταλία: έγραψε ότι είναι πεπεισμένο πώς δεν θα γίνουν, επειδή οι βουλευτές αγαπούν το έδρανό τους, τον μισθό του και προσβλέπουν στη σύνταξή τους… Και αμέσως, επιστρέφοντας στο μέτρο, ανέλυσε την άποψή του: «Χωρίς τον Ντράγκι Πρωθυπουργό τα κόμματα που τον υποστηρίζουν θα προετοιμαστούν για τις επόμενες εκλογές, κινούμενα προς διαφορετικές κατευθύνσεις. Ομως το έργο των μεταρρυθμίσεων έχει ακόμη πολύ δρόμο μπροστά του και, αν διακοπεί, η ροή κεφαλαίων από τις Βρυξέλλες μπορεί να σταματήσει επίσης. Οι εκταμιεύσεις γίνονται σε δόσεις, και οι μελλοντικές δόσεις εξαρτώνται από τη συνέχιση της εφαρμογής του συμφωνηθέντος προγράμματος». Τι συνάγεται από τη συλλογιστική του φιλελεύθερου Μέσου; Οτι υπό συνθήκες οι εκλογές βλάπτουν…

Οι ακραίοι τρομάζουν

Από τη δική της σκοπιά, η Wall Street Journal ανησυχεί για την κινητικότητα των «ακραίων» κομμάτων μετά τη λήξη της πρωθυπουργικής περιόδου Ντράγκι: διότι «κανείς άλλος στην ιταλική πολιτική δεν μπορεί να έχει την εμπιστοσύνη των κομμάτων, τα οποία κυμαίνονται από δεξιούς εθνικιστές μέχρι αριστερούς λαϊκιστές» (η Corriere ένιωσε την ανάγκη να μεταφράσει για το κοινό της τους μεν πρώτους σαν Λέγκα, τους δε δεύτερους σαν Πεντάστερους).

Το ιταλικό Μέσο, πάντως, έκλινε υπέρ της θέσης που εξέφρασαν οι υποστηρικτές της υποψηφιότητας Ντράγκι για την προεδρία – τη χαρακτήρισε «πειστική».

Οπως έθεσε η ίδια η Corriere το πρόβλημα, «οι αβεβαιότητες και οι αντιφάσεις που συνεχίζουν να επιδεικνύουν τα κόμματα αυτές τις καθοριστικές ημέρες επιβεβαιώνουν την ανάγκη για έναν εγγυητή απόλυτης σταθερότητας και αυτονομίας στον υψηλότερο λόφο», δηλαδή στην Προεδρία της Ιταλικής Δημοκρατίας. «Από εκεί θα επιβλέψει τις μεταρρυθμίσεις και θα συγκρατήσει τους αντιευρωπαϊστές, ενώ με το κύρος του θα ανακόψει τη δυσπιστία των ξένων, όπως τυχόν απόπειρες κερδοσκοπίας».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News