Πέραν των όσων συμβαίνουν ή δεν συμβαίνουν στο ΠΑΣΟΚ, το κόμμα του Νίκου Ανδρουλάκη μοιάζει να μην έχει τη δυνατότητα να απεγκλωβιστεί από τις αντιφάσεις που μόνο του δημιουργεί. Στην πραγματικότητα, παράγει περισσότερες αντιφάσεις από όσες προλαβαίνει να μπαλώσει και τελικά τις βρίσκει όλες διαρκώς μπροστά του.

Κάπως έτσι έχει φτάσει σήμερα να είναι υποκείμενο των απεγνωσμένων και άτσαλων τακτικισμών του ΣΥΡΙΖΑ και να απορρίπτει την ούτως ή άλλως ανεδαφική, εκ του πονηρού, πρόταση εκλογικής συμπόρευσης του Σωκράτη Φάμελλου.

Δεν κρύβεται όμως η νευρικότητα στο εσωτερικό του κόμματος και από περιστατικά όπως το πλέον πρόσφατο: Μία αμφίσημη δήλωση της Κατερίνας Μπατζελή, η οποία χαρακτήρισε ένδειξη τοξικότητας την, όψιμη είναι η αλήθεια, υιοθέτηση από το ΠΑΣΟΚ του χαρακτηρισμού «13-0» για τον Νίκο Παππά του ΣΥΡΙΖΑ. Η πρώην υπουργός παραπέμφθηκε στο πειθαρχικό και αυτό στάθηκε αφορμή για να γίνει το κόμμα άνω-κάτω και να φανερωθούν οι φιλοσυριζαϊκές διαθέσεις προσώπων όπως ο Χάρης Δούκας, ο οποίος στράφηκε κατά του Παύλου Γερουλάνου και άλλων, προκαλώντας ένα γαϊτανάκι δηλώσεων και δηλητηριωδών διαρροών.

Είχε προηγηθεί η φάση όπου μέσα στο ΠΑΣΟΚ τσακώνονταν για τα σενάρια κυβερνητικών συνεργασιών, όταν ο ίδιος ο Ανδρουλάκης προ μηνών είχε περιγράψει τα μετεκλογικά σενάρια με τις επιλογές: «Είτε αυτοδύναμες κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ ή της ΝΔ, είτε κυβέρνηση με κορμό το ΠΑΣΟΚ και τα κόμματα της Κεντροαριστεράς ή της ΝΔ με τα μικρότερα κόμματα της Δεξιάς».

Αργότερα μιλούσε για αυτονομία και για νίκη στις εκλογές και ίσως προσεχώς να επινοηθεί κάτι άλλο, συγκεχυμένο και αόριστο.

Την ίδια στιγμή, το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης δείχνει μια δραματική αδυναμία υπερβάσεων, ακόμη και ορισμένων που δεν προϋποθέτουν μεγάλα ρίσκα, και παραμένει εγκλωβισμένο σε έναν μονομανή αρνητισμό. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η απόρριψη της εσπευσμένης παραπομπής του Χρήστου Τριαντόπουλου στη Δικαιοσύνη, παρ’ όλο που αρχικά ήταν πρόταση του ίδιου του Νίκου Ανδρουλάκη.

Υπό αυτές τις συνθήκες δεν είναι ορατό εδώ και καιρό τι ακριβώς θα μπορούσε να βγάλει το ΠΑΣΟΚ από αυτήν την παραλυτική στασιμότητα. Εχει επιλέξει να παίξει στο γήπεδο του ΣΥΡΙΖΑ, όμως φαίνεται ότι τα περιθώρια προσέλκυσης ψήφων από εκεί έχουν εξαντληθεί.

Η κυβέρνηση φθείρεται και φαίνεται ότι εξασθενεί και στον κεντρώο πολιτικό πυρήνα της, όμως το ΠΑΣΟΚ δεν επωφελείται από αυτό. Εμφανίζεται ως κεντρώα πολιτική δύναμη, όμως απορρίπτει κάθε κεντρώα πρόταση και απόφαση της κυβέρνησης.

Ισχυρίζεται ότι έχει κυβερνητική προοπτική, όμως τα «κουκιά» δεν φαίνεται να βγαίνουν, με όποιον κι αν συνεργαστεί (εκτός της ΝΔ, φυσικά, που απορρίπτεται ως ενδεχόμενο εκ προοιμίου).

Δημοσκοπικά είναι καθηλωμένο, και όμως, δεν γίνεται καμία προσπάθεια ερμηνείας και εξήγησης του φαινομένου. Το χειρότερο από όλα για τον Νίκο Ανδρουλάκη; Αυτή τη στιγμή βλέπει την πλάτη της Ζωής Κωνσταντοπούλου στις δημοσκοπήσεις.

Με δεδομένα όλα αυτά, τα οποία δεν είναι συγκυριακά φαινόμενα αλλά μακροχρόνια συμπτώματα κάποιου σοβαρού πολιτικού ελλείμματος, είναι πλέον αμφίβολο αν το ΠΑΣΟΚ έχει περιθώρια και μέσα ανάκαμψης.

Η εξεύρεση κάποιας λύσης είναι, προφανώς, αποστολή της ηγεσίας του, όμως φαίνεται ότι απουσιάζει κάτι κρίσιμο για τα περαιτέρω: η συναίσθηση της ευθύνης.

Φαίνεται ότι όλα θα κριθούν στις εκλογές, όπου ακόμη και αν η ΝΔ μείνει κάτω από το 30%, το ποσοστό του ΠΑΣΟΚ θα αξιολογηθεί σχεδόν με τον ίδιο συντελεστή βαρύτητας και αυστηρότητας.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News