Ολοι το έχουν δει, λίγοι το έχουν παρατηρήσει, ακόμη λιγότεροι μπορούν να το εξηγήσουν: τι είναι αυτό το έμβλημα στις φανέλες της Εθνικής Ελλάδας (με τις οποίες θα αγωνιστεί κι απόψε στο Μπατούμι εναντίον της Γεωργίας), στο μέρος της καρδιάς; Το logo της Ελληνικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας, δεν είναι. Ούτε το εθνόσημο, με το οποίο οι έλληνες αθλητές όλων των αθλημάτων συμμετέχουν στους Ολυμπιακούς Αγώνες (ο σταυρός επί θυρεού, περιβαλλόμενος από φύλλα δάφνης, που φιλοτέχνησε ο χαράκτης Κώστας Γραμματόπουλος και από το 1975 χρησιμοποιείται στα επίσημα έγγραφα του Κράτους, στα πηλήκια στρατιωτικών, αστυνομικών, πυροσβεστών, κ.λπ. Αλλά ούτε και η ελληνική σημαία.

Μοιάζει, αλλά δεν είναι. Οι εννέα παράλληλες γραμμές (πέντε κυανές και τέσσερις λευκές) έπρεπε να είναι οριζόντιες – κι όχι κάθετες, να «κοιτάζουν» τα παπούτσια των ποδοσφαιριστών. Και ο σταυρός έπρεπε να είναι ο ελληνικός, με τα τέσσερα ισοσκελή άκρα – κι όχι αυτός που το οριζόντιο σκέλος του είναι πολύ μακρύτερο από το κάθετο. Πρόκειται για μια σχεδιαστική παραποίηση, η οποία, βεβαίως, ακυρώνει το σύμβολο: η ολλανδική σημαία με τις λωρίδες της κάθετες, είναι η γαλλική.

Καχύποπτος από τη φύση του ο Ελληνας, ανέπτυξε γύρω από το θέμα μια ολόκληρη θεωρία διεθνούς συνωμοσίας με στόχο την παραχάραξη της Ιστορίας μας. Η πρώτη ανάρτηση στο Διαδίκτυο για το «εθνόσημο – μαϊμού» χρονολογείται από τον Οκτώβριο του 2013. Ακολούθησαν κι άλλες, με κοινό παρονομαστή τον φυσικό αυτουργό: την πολυεθνική εταιρεία που «ντύνει» την Εθνική μας ομάδα. Κι όμως, αυτό το σήμα με τις κάθετες γραμμές πρωτοεμφανίστηκε στις φανέλες των ελλήνων διεθνών πολύ πριν αρχίσει η συνεργασία της ΕΠΟ με τη Nike. Προτού, καν, ιδρυθεί η Nike (1964): τον Μάιο του 1949! Τότε που, ακόμη, η επίσημη σημαία του ελληνικού Κράτους ήταν ο λευκός σταυρός σε μπλε φόντο – η λεγόμενη «Σημαία της θαλάσσης». Αυτή με τις εννέα παράλληλες γραμμές πρωτοχρησιμοποιήθηκε για λίγο το 1969, και υιοθετήθηκε οριστικά το 1978. Ο άνθρωπος που είχε σχεδιάσει τις εμφανίσεις του ’49… έβλεπε πολλά χρόνια μπροστά.

Με την πάροδο των ετών, έγιναν κάποιες μικροαλλαγές, με κυριότερη αυτή του 2004. Αφαιρέθηκε η μπορντούρα και το σήμα πήρε τη σημερινή, λιτή του μορφή. Πρωτοφορέθηκε σε ένα φιλικό ματς με τη Βουλγαρία, στις 18 Φεβρουαρίου 2004 στο «Απόστολος Νικολαϊδης». Με αυτό γράψαμε το «Επος της Πορτογαλίας», με αυτό φτάσαμε «μια ανάσα» από τους προημιτελικούς του Παγκοσμίου Κυπέλλου το 2014. Αλλά μόλις εκείνη τη χρονιά (7 Ιουνίου) το θέμα πήρε μεγάλες διαστάσεις. Απασχόλησε και τη Βουλή, κατόπιν σχετικής επερώτησης του βουλευτή των Ανεξάρτητων Ελλήνων, Τέρενς Κουίκ, προς την κυβέρνηση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ. Ο αρμόδιος υπουργός Πολιτισμού και Αθλητισμού (Πάνος Παναγιωτόπουλος) είχε απαντήσει οτι «το συγκεκριμένο σήμα χρησιμοποιείται εδώ και 70 χρόνια, και δεν πρόκειται να αλλάξει».

Παρουσιάζοντας τις νέες φανέλες της Εθνικής Ελλάδας, την Ανοιξη του 2014 στην Αθήνα, ο Μάρτιν Λότι, διευθυντής Παγκόσμιου Σχεδιασμού της Nike Football, είχε τονίσει, μεταξύ άλλων: «Στόχος μας είναι να προσεγγίζουμε κάθε χώρα ξεχωριστά. Ετσι, επιδιώξαμε να δώσουμε στην Ελλάδα μια νέα, ελκυστική και μοντέρνα εμφάνιση, που θα προβάλλει τον βαθύ πατριωτισμό των παικτών μέσα από τα χρώματα της εθνικής σημαίας τους». Η αναφορά του στα χρώματα της σημαίας, κι όχι στην ίδια τη σημαία, ήταν σαφής. Αλλά το αποτέλεσμα ήταν ατυχές – αυτό δεν αλλάζει.

Σε κανέναν άλλον πελάτη της Nike δεν συνέβη κάτι ανάλογο. Τα σήματα της Νορβηγίας, της Φινλανδίας και της Τουρκίας, είναι οι σημαίες τους. Της Αγγλίας και της Ολλανδίας, τα logo των ποδοσφαιρικών τους ομοσπονδιών. Της Σλοβενίας και της Πολωνίας, τα εθνόσημά τους. Μόνο το δικό μας μοιάζει με κακοποίηση της σημαίας μας. Αλλά η ΕΠΟ, ποτέ δεν ενδιαφέρθηκε να λύσει αυτήν την «παρεξήγηση». Υπάρχει -σου λέει- κι ένα «ΕΛΛΑΣ» από πάνω, για όσους δεν κατάλαβαν.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News