Η τηλεδιάσκεψη της Premier League με την PFA (Ενωση επαγγελματιών ποδοσφαιριστών Αγγλίας και Ουαλίας) δεν έβγαλε «λευκό καπνό». Οι εκπρόσωποι των 20 συλλόγων παρουσίασαν στο συνδικαλιστικό όργανο των παικτών τη ζοφερή κατάσταση με αριθμούς (ο λογαριασμός της διακοπής του κορυφαίου αγγλικού πρωταθλήματος ενδέχεται να ξεπεράσει το 1,5 δισ. ευρώ), όμως η ζητούμενη συναίνεση για περικοπές 30% στις αποδοχές δεν επιτεύχθηκε.

Είναι εντυπωσιακό, τι δικαιολογίες μπορεί να σκεφτεί κάποιος για να μη βάλει το χέρι στην τσέπη. Οι παίκτες υποστήριξαν -στα σοβαρά- ότι δεν δέχονται τη μείωση των μισθών τους, επειδή αυτή θα ήταν επιβλαβής για το εθνικό Σύστημα Υγείας της Βρετανίας (NHS). Στο 30% των αποδοχών τους, είπαν, αντιστοιχούν φόροι περίπου 200 εκατομμυρίων ευρώ. Εάν αυτοί δεν αποδοθούν, το αγγλικό Δημόσιο θα χάσει δέκα φορές περισσότερα χρήματα από τα 20 εκατ. ευρώ που η Premier League σκοπεύει να συνεισφέρει στη μάχη για την αντιμετώπιση του Covid-19. Αλήθεια είναι. Μόνο που, οι σύλλογοι ζητούν τις περικοπές για να περιορίσουν την οικονομική τους αιμορραγία από την αγωνιστική απραξία, κι όχι μόνο για την ενίσχυση του NHS.

Το Sky Sports ανέφερε πως οι ποδοσφαιριστές έλαβαν διαβεβαίωση για cash-back. Δηλαδή, ότι μέρος του ποσού που θα τους παρακρατηθεί από τα club, θα τους επιστραφεί, εφόσον το πρωτάθλημα συνεχιστεί και, μάλιστα, με την παρουσία θεατών στις εξέδρες. Εκείνοι, όμως, ήταν αμετάπειστοι. Δεν… συγκινήθηκαν ούτε από την ανάγκη να εξοικονομηθούν περί τα 120 εκατ. ευρώ για την οικονομική στήριξη της EFL και της National League: των χαμηλότερων επαγγελματικών κατηγοριών του αγγλικού ποδοσφαίρου.

Ούτε ντράπηκαν, με κάποιες φωτεινές εξαιρέσεις, που οι υπόλοιποι εργαζόμενοι στους συλλόγους τους (οι οποίοι βγάζουν το χρόνο λιγότερα από ένα τους βδομαδιάτικο) αντιμετωπίζουν βιοποριστικό πρόβλημα. Τα club, το ένα μετά το άλλο, παύουν να τους πληρώνουν και τους υποχρεώνουν να ζήσουν με το κρατικό επίδομα. Ακόμη και η Λίβερπουλ, κόντρα στις αρχές της ως «ομάδας του λαού», γεγονός που εξόργισε τους ίδιους τους οπαδούς της. Διακόπτουν επ’ αόριστον τις συμβάσεις των υπαλλήλων τους, ή τους ρίχνουν σε καθεστώς εκ περιτροπής εργασίας. Εδώ, η διαπραγμάτευση είναι περιττή. Οι άνθρωποι αυτοί δεν έχουν δίπλα τους διάσημους ατζέντηδες και φημισμένους δικηγόρους, ούτε θεωρούνται «μοναδικοί» στη δουλειά τους, όπως ένας παίκτης, ή ένας προπονητής.

Ολα αυτά τα χρόνια οι top ποδοσφαιριστές -οι top αθλητές, γενικώς- απολάμβαναν αποδοχές που ο μέσος εργαζόμενος δεν μπορούσε, καν, να ονειρευτεί. Δεν ήταν σκάνδαλο, αλλά ο νόμος της αγοράς. Επαιρναν πάρα πολλά, επειδή έφερναν πολύ περισσότερα. Τώρα, όμως, που ο κορονοϊός έριξε (και) τα σπορ σε μια πρωτοφανή κρίση αβέβαιης διάρκειας, θα ‘πρεπε πρώτοι απ’ όλους να γνωρίζουν ότι ο κανόνας διαβάζεται κι ανάποδα. Επωφελήθηκαν από την άνθιση της βιομηχανίας αθλητικού θεάματος περισσότερο από κάθε άλλον. Στις πιο δύσκολες μέρες της, είναι πρόκληση να δείχνουν απρόθυμοι να συμμετάσχουν στον επιμερισμό της ζημιάς.

Δεν το κάνουν για να γλιτώσουν χρήματα – αυτό ισχυρίζονται. Εχουν όλη την καλή διάθεση να δώσουν. Αλλά, όσα και όπως εκείνοι επιθυμούν. Εν είδει φιλανθρωπίας. Θέλουν να επιδείξουν την κοινωνική τους ευαισθησία, χωρίς να υποκύψουν στις απαιτήσεις των εργοδοτών τους. Φοβούνται μήπως αυτό το «βάλτε πλάτη» παγιωθεί, σε κάθε δύσκολη οικονομική συγκυρία. Το βλέπουν σαν ένα παιχνίδι ισχύος, απέναντι στους συλλόγους τους, που πρέπει να κερδίσουν. Αλλά κάνουν ένα ιστορικό λάθος: διαχωρίζουν τους εαυτούς τους από όλους τους υπόλοιπους εργαζόμενους, που -θέλοντας και μη- μοιράζονται το κόστος της ιογενούς ύφεσης. Εκατομμύρια φίλαθλοι, που έχουν πρόβλημα επιβίωσης, παρακολουθούν τα ακριβοπληρωμένα ινδάλματά τους να… παίζουν άμυνα για να διατηρήσουν άθικτες τις αποδοχές τους.

Δεν είναι μόνον οι παίκτες της Premier League, που αντιστέκονται στο αυτονόητο. Στο ΝΒΑ, που μετράει, ήδη, ζημιές 2 δισ. ευρώ από την πανδημία, στη La Liga (με εξαίρεση την Μπαρτσελόνα κι άλλους τρεις συλλόγους) και σε άλλα πρωταθλήματα, σε όλα τα σπορ, οι διαπραγματεύσεις για το ύψος και τη χρονική διάρκεια των περικοπών είναι σκληρές. Και το ζήτημα δεν είναι, μόνον, ηθικό. Είναι και πρακτικό. Ακόμη και στη Γερμανία της αυτοσυγκράτησης (στις μεταγραφές) και των νοικοκυρεμένων ισολογισμών, 13 από τις 36 ομάδες της Α’ και Β’ Κατηγορίας βρίσκονται στο όριο της χρεωκοπίας. Εάν η δράση δεν επαναρχίσει συντόμως, τέσσερις σύλλογοι της Bundesliga και εννέα της Zweite Liga θα «βαρέσουν κανόνι».

Η πανδημία θα περάσει. Αλλά το μάθημα που διδάχτηκαν τα επαγγελματικά σπορ -ότι κανένας προϋπολογισμός δεν είναι ασφαλής- οι αθλητές θα το βρουν μπροστά τους: στα επόμενα συμβόλαιά τους. Οσο περισσότερο δυσκολευτούν οι σύλλογοι να τα προσαρμόσουν στις νέες, έκτακτες συνθήκες, τόσο λιγότερο απλόχερα θα τα προσφέρουν στο μέλλον. Το υπονόησε και ο πρόεδρος της Μπάγερν Μονάχου, Καρλ-Χάινς Ρουμενίγκε: «Κάθε κρίση εμπεριέχει μια ευκαιρία. Ολοι, πλέον, θα έχουν διαπιστώσει πως οι μισθοί των παικτών και τα ποσά των μεταγραφών έχουν πάρει, από καιρό, λάθος δρόμο».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News