Πολλοί Γάλλοι εξακολουθούν να είναι θιασώτες του γκωλισμού όχι μόνο επειδή είναι δεξιοί και συντηρητικοί. Παραμένουν γκωλιστές γιατί είναι προσηλωμένοι στο Κράτος και στους δημοκρατικούς θεσμούς, γιατί αποστρέφονται τον ναζισμό και τον φασισμό, γιατί οι πατεράδες και οι παππούδες πολλών συμμετείχαν στην Αντίσταση, γιατί αγαπούν την τάξη και την ασφάλεια, γιατί υπερασπίζονται ένα σύστημα κοινωνικής αλληλεγγύης και παρεμβατισμού που θολώνει τα ιδεολογικά όρια, συμβάλλοντας στην ανάδειξη μιας «παράδοξης μορφής δημοκρατικού σοσιαλισμού», υποστηρίζει σε ανάλυσή του ο Μάσιμο Νάβα, ανταποκριτής (από το 2010) της Corriere della Sera στο Παρίσι.

Το 1982 στη Γαλλία του Φρανσουά Μιτεράν υπήρχαν τέσσερις κομμουνιστές υπουργοί στην κυβέρνηση και οι δημόσιες δαπάνες αντιστοιχούσαν στο 49% επί του ΑΕΠ. Επειτα από σαράντα χρόνια, συνυπολογίζοντας το κόστος της πανδημίας, οι δημόσιες δαπάνες έφτασαν στο 61,6% επί του ΑΕΠ. Οσον αφορά τη φορολογία, τα φορολογικά έσοδα έχουν αυξηθεί από το 40,3% στο 44,5% επί του ΑΕΠ, το οποίο αποτελεί παγκόσμιο ρεκόρ, παρότι από τον Μιτεράν και μετά, οι κομμουνιστές εξαφανίστηκαν και η Γαλλία κυβερνάται από γκωλιστές και φιλελεύθερους προέδρους με μοναδική εξαίρεση την πενταετή θητεία του Φρανσουά Ολάντ.

«Το κράτος προστατεύει τους Γάλλους από την κούνια μέχρι τον τάφο, το σύστημα Υγείας και Πρόνοιας καλύπτει και αυτούς (λαθρομετανάστες και αλλοδαπούς) που δεν οφείλει, το φορολογικό σύστημα κοστίζει στους πλούσιους, στις επιχειρήσεις και στα μεσαία στρώματα, αλλά επιτρέπει σε εκατομμύρια Γάλλους να μην πληρώνουν φόρους», εξηγεί ο Νάβα, αναγνωρίζοντας, φυσικά, πως και στη γαλλική κοινωνία υφίστανται βαθιές ανισότητες, με αποτέλεσμα συχνά πυκνά να κηρύσσονται μεγάλες απεργίες και να διοργανώνονται μαζικές πορείες και συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας.

Οι εκλογές

Εστιάζοντας, ωστόσο, στον επικείμενο πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών στη Γαλλία που θα διεξαχθεί την ερχόμενη Κυριακή 10 Απριλίου, υποστηρίζει πως η επικράτηση του Μακρόν πριν από μία πενταετία και το ότι έχει πάρα πολλές πιθανότητες να επανεκλεγεί στην προεδρία (διατηρεί προβάδισμα έξι μονάδων από την Μαρίν Λεπέν) οφείλονται στο γεγονός πως ο νεαρός πρόεδρος της Γαλλίας κατάφερε «να απορροφήσει, να ενσαρκώσει και να επιστρέψει επικαιροποιημένα στη Γαλλία και στον κόσμο τα χρωμοσώματα του γκωλισμού». Υστατη απόδειξη αποτελεί η στάση του γάλλου ηγέτη απέναντι στον πόλεμο που μαίνεται στην Ουκρανία με το Ελιζέ να τάσσεται υπέρ της ολικής διπλωματίας, να εστιάζει την προσοχή του στην Ευρώπη και να επιδιώκει ανεξαρτησία κρίσης και γνώμης από τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Ωστόσο οι Γάλλοι εξακολουθούν να είναι θυμωμένοι και απογοητευμένοι αλλά και εξαντλημένοι από την πανδημία. Περνούν επίσης κρίση ταυτότητας και έλκονται από μία ακροδεξιά που στα χαρτιά συγκεντρώνει το ένα τρίτο των ψήφων ενώ τους απωθεί η εριστική και παραπαίουσα Αριστερά.

Πολλοί από τους ιστορικούς ηγέτες του γκωλισμού τα τελευταία είκοσι χρόνια (ο Αλέν Ζιπέ, ο Ζαν-Πιερ Ραφαρέν, ο Ντομινίκ ντε Βιλπέν, ο Νικολά Σαρκοζί, ο Φρανσουά Φιγιόν) αποχώρησαν από το προσκήνιο για διάφορους λόγους, λόγω σκανδάλων, κόπωσης ή φθοράς, ενώ ο Ζακ Σιράκ εγκατέλειψε τα εγκόσμια τον Σεπτέμβριο του 2019.

Η ευκαιρία της Πεκρές

Υπήρχε, οπότε, διαθέσιμος χώρος για την ανάδειξη της Βαλερί Πεκρές και θα μπορούσε κάλλιστα η 54χρονη πρώην υπουργός στην κυβέρνηση του Νικολά Σαρκοζί να αποπειραθεί να ανακτήσει τους μετριοπαθείς ψηφοφόρους, επωφελούμενη και από την θέση που κατέχει από το 2015, της προέδρου του περιφερειακού συμβουλίου του Ιλ-ντε-Φρανς, της πιο πολυπληθούς, της πιο σημαντικής και της πιο πλούσιας περιφέρειας της Γαλλίας.

Ως η πρώτη γυναίκα πολιτικός στους κόλπους της γαλλικής Δεξιάς που κέρδισε το χρίσμα της υποψήφιας για την προεδρία και όντας φανατικά γκωλική, «πιστή σχεδόν σπλαχνικά στην παράδοση του Σαρλ ντε Γκωλ και των διαδόχων του, από τον Ζορζ Ποπιντού έως τον Ζακ Σιράκ, ο οποίος υπήρξε πρώτος της μέντορας και πολιτικός καθοδηγητής» η Βαλερί Πεκρές κατάφερε αρχικά να κερδίσει τις εντυπώσεις.

Ωστόσο ο ενθουσιασμός για την υποψηφιότητά της έσβησε γρήγορα (4η, σήμερα, στις δημοσκοπήσεις, μαζί με τον ακροδεξιό Ερίκ Ζεμούρ, με 10%) γεγονός που δυσαρεστεί ιδιαίτερα τον ιταλό ανταποκριτή. Γιατί, σύμφωνα με τον Μάσιμο Νάβα, η Βαλερί Πεκρές θα μπορούσε να επαναφέρει μια κανονικότητα στη γαλλική πολιτική, καθιστώντας εκ νέου δυνατή την εναλλαγή της Κεντροδεξιάς και της Κεντροαριστεράς στην εξουσία και απαλλάσσοντας το Ελιζέ και ολόκληρη τη Γαλλία από τη διαρκή απειλή της Ακροδεξιάς, η οποία τα τελευταία πολλά χρόνια «δηλητηριάζει τον πολιτικό διάλογο και την κοινωνία των πολιτών» και μπορεί για ακόμη μία φορά να επηρεάσει αρνητικά την εκλογική αναμέτρηση για την προεδρία.

Η Λεπέν και ο Μακρόν

Σύμφωνα με τις τελευταίες δημοσκοπήσεις η Μαρίν Λεπέν συγκεντρώνει το 21% των προτιμήσεων και είναι ήδη σίγουρη πως θα είναι αυτή η αντίπαλος του Εμανουέλ Μακρόν (27%) στον δεύτερο γύρο της 24ης Απριλίου. «Υπάρχει κίνδυνος η Ιστορία να επαναληφθεί», προειδοποιεί ο Νάβα. «Ο Ζαν-Μαρί Λεπέν το 2002 και η ίδια η Μαρίν Λεπέν το 2017 υπήρξαν, πράγματι, οι ιδανικοί “αντίπαλοι” του Σιράκ και του Μακρόν. Σε εκείνες τις περιπτώσεις οι Γάλλοι επέλεξαν μόνον εν μέρει με πολιτικά κριτήρια. Ψήφισαν το μικρότερο κακό, περισσότερο για τη διασφάλιση των ρεπουμπλικανικών και δημοκρατικών αξιών παρά με κριτήριο την αξία του προγράμματος του υποψηφίου», συμπληρώνει.

Ο Εμανουέλ Μακρόν κατάφερε το 2017 να κερδίσει την προεδρία ακολουθώντας πορεία από την Αριστερά (υπήρξε Υπουργός Οικονομίας του Σοσιαλιστή Φρανσουά Ολάντ) προς το Κέντρο. Ομως στο πλαίσιο της διακυβέρνησης της Γαλλίας χρειάστηκε να συνεχίσει να κινείται, από το Κέντρο προς τη Δεξιά αυτή τη φορά.

Ο γάλλος πρόεδρος προέβη στη μερική κατάργηση του «φόρου περιουσίας», μείωσε τους εταιρικούς φόρους, έλαβε μέτρα που ευνοούν τις επενδύσεις και τις βιομηχανίες. «Εν μέρει εκ πεποιθήσεως, εν μέρει από αλαζονεία, εξέφραζε ολοένα περισσότερο θέσεις και απόψεις της γκωλικής/ρεπουμπλικανικής παράδοσης, ενδίδοντας σε ένα πειρασμό από τον οποίο κανένας από τους προκατόχους του δεν γλίτωσε», εξηγεί ο Νάβα.

Το κράτος είναι… ο Πρόεδρος

«Ο γκωλισμός, εν μέρει αυθεντικός και εν μέρει τραβηγμένος, αποτελεί το γνώρισμα της γαλλικής πολιτικής και της μάχης για το Ελιζέ. Ενώ οι τοπικές, οι εθνικές και οι ευρωπαϊκές εκλογές επηρεάζονται όλο και περισσότερο από την αποξένωση των ψηφοφόρων από την πολιτική, οι προεδρικές εκλογές εξακολουθούν να παθιάζουν, αποτελούν πραγματικά τη συνάντηση της χώρας με το πρόσωπο που θα την κυβερνήσει», συμπληρώνει, κάνοντας εύγλωττα λόγο για «μια αντανάκλαση της Ιστορίας ενός έθνους που – πάρα την Επανάσταση και τη Μασσαλιώτιδα – έχει μέσα του τα χρωμοσώματα της μοναρχίας και τη μορφή του κράτους που οραματιζόταν ο στρατηγός ντε Γκωλ, ένας κράτος κάθετο (από πάνω προς τα κάτω) και συγκεντρωτικό, με την καρδιά του στο Παρίσι, που νομιμοποιεί την αίσθηση του ανήκειν και την εθνική υπερηφάνεια».

Ολοκληρώνοντας της ανάλυση του ο ιταλός δημοσιογράφος υπενθυμίζει πως σε καμία άλλη δημοκρατική χώρα ο πρόεδρος δεν έχει τόσο διευρυμένες εξουσίες όσο ο πρόεδρος της Γαλλίας. Κρατάει το βαλιτσάκι με τα πυρηνικά (όπως και ο αμερικανός ομόλογός του), έχει τον πρώτο λόγο όσον αφορά τη στελέχωση του κυβερνητικού και κρατικού μηχανισμού, αντιμετωπίζει τον πρωθυπουργό του ωσάν γραμματέα, εκπροσωπεί τη χώρα σε κάθε διεθνή σύνοδο, δεν καλείται να αντιμετωπίσει ενδιάμεσες εκλογές. Επιπρόσθετα, επί τουλάχιστον μία πενταετία, αποτελεί εγγύηση σταθερότητας και απρόσκοπτης συνέχισης του κυβερνητικού έργου ενώ εμπνέει εμπιστοσύνη στις αγορές και τους διεθνείς χρηματοπιστωτικούς θεσμούς ανεξάρτητα από την κατάσταση της γαλλικής οικονομίας.

Λαμβάνοντας αυτά υπόψη γίνεται κατανοητό «πόσο δύσκολο θα ήταν για τους Γάλλους να εμπιστευτούν μία γκωλική γυναίκα, μια “première dame” που δεν θα ήταν απλά η σύζυγος του προέδρου αλλά η πρώτη ένοικος του Ελιζέ», καταλήγει ο Νάβα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News