Επρόκειτο για μια συναυλία στην οποία επικρατούσε ξέφρενη ζωντάνια και απόλυτη ευφορία, όπως συμβαίνει σχεδόν πάντα κατά τη διάρκεια εκδηλώσεων στις οποίες τον πρώτο λόγο έχει η μουσική. Death Metal στην προκειμένη περίπτωση. Αλλά στο βίντεο και τη φωτογραφία που κατέκλυσαν το Διαδίκτυο αυτές τις ημέρες, ο πρωταγωνιστής είναι το κοινό, ολόκληρο το πλήθος, χιλιάδες άνθρωποι οι οποίοι πάνω στην έξαψη της στιγμής και δίχως να το πολυσκεφθούν, σήκωσαν  στα χέρια τους ψηλά ένα αναπηρικό καροτσάκι – με τον ιδιοκτήτη του, φυσικά, να κάθεται πάνω σε αυτό – και σκοπό να τον φέρουν όσο το δυνατόν πιο κοντά στη σκηνή. Επρόκειτο για μια αυθόρμητη εκδήλωση ατόφιας ανθρωπιάς, για μια πράξη απλή και συγχρόνως επαναστατική.

Στη φωτογραφία του Νταβίντ Κρουζ, επίσημου φωτογράφου του Resurrection Festival που διοργανώνεται κάθε καλοκαίρι στη Γαλικία της βορειοδυτικής Ισπανίας, αυτό που κυριαρχεί είναι το εκστατικό πρόσωπο του Σεμπάστιαν, η απίστευτη και αναπάντεχη χαρά ή μάλλον η ευτυχία που διαγράφεται σε αυτό ενόσω εκείνος βρίσκεται στον αέρα. Λίγο πριν από την έναρξη της συναυλίας ο Σεμπάστιαν γνώριζε πως θα μπορούσε να ακούσει τα μέλη της αγαπημένης του μπάντας να εκτελούν τα τραγούδια  τους. Γνώριζε, όμως, επίσης ότι δεν θα μπορούσε εύκολα να φτάσει μπροστά στη σκηνή. Ηταν σίγουρος πως θα απολάμβανε τη μουσική αλλά και ότι δεν θα μπορούσε να δει τους μουσικούς να διατρέχουν τα τάστα και να σπάνε τις χορδές από τις κιθάρες τους.

Κάποιος, ωστόσο, σκέφτηκε πως τίποτα δεν θα πρέπει να θεωρείται αδύνατο, ότι η όποια διαφορετικότητα δεν θα πρέπει να αποτελεί εμπόδιο στη ζωή. Και ξαφνικά ο Σεμπάστιαν βρέθηκε στον έβδομο ουρανό, να ίπταται πάνω από τα χέρια των φίλων του, πάνω από τα κεφάλια ανθρώπων που τραγουδάνε μαζί του, πάνω από τις προκαταλήψεις, μετέωρος, συνεπαρμένος από τη μουσική αλλά και από την καλοσύνη των αγνώστων που τον ωθούν όλο και πιο κοντά στη σκηνή.

Πέρα από την ανείπωτη αγαλλίαση του Σεμπάστιαν η εν λόγω φωτογραφία αποκαλύπτει με εξαιρετικό τρόπο πως οι άνθρωποι είμαστε ακόμα ικανοί να προβαίνουμε σε πράξεις απροσδόκητες και συγκινητικές, πως ανήκουμε σε έναν κόσμο, σε μια πανανθρώπινη κοινωνία εντός της οποίας η ευγένεια, η ευαισθησία, η ενσυναίσθηση και το ενδιαφέρον για τον πλησίον μας εξακολουθούν να έχουν σημασία. Οι άνθρωποι θα συνεχίσουμε να αποστρέφουμε, κυρίως λόγω της αίσθησης αμηχανίας (υπαρξιακής;) που μας καταβάλλει, το βλέμμα μας από όποιον συνάνθρωπό μας είναι διαφορετικός, είτε γιατί βρίσκεται ακινητοποιημένος σε αναπηρικό καροτσάκι είτε γιατί πάσχει από Σύνδρομο Down, μόνο και μόνο επειδή έχει ένα, μόλις, παραπάνω χρωμόσωμα.

Για να μπορέσουμε να αντισταθούμε σε αυτήν την σχεδόν αντανακλαστική αντίδραση – σημειώνει σε άρθρο της η Ελιζαμπέτα Σόλιο, υπεύθυνη του ένθετου της Corriere della Sera «Καλές Ειδήσεις – Η Πρωτοβουλία του Καλού» – πρέπει πρωτίστως να αντιληφθούμε ότι οι όποιες διαφορές υφίστανται κατά κύριο λόγο στο μυαλό μας αλλά και πως η αποστροφή του βλέμματος δεν εξαλείφει τη διαφορετικότητα. Περισσότερο ισχυρό και σίγουρα πιο αποτελεσματικό είναι, σύμφωνα με την ιταλίδα δημοσιογράφο, το χαμόγελο. Σαν το χαμόγελο που διαγράφηκε στο πρόσωπο του Σεμπάστιαν και εντυπώθηκε στις καρδιές εκατομμυρίων ανθρώπων.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News