Ηταν 20 Φεβρουαρίου του 2015, όταν έπειτα από έναν θυελλώδη μήνα «πρώτης φοράς Αριστερά», ο Γιάνης Βαρουφάκης είχε περίπου διαπληκτιστεί με τον Γερούν Ντάισελμπλουμ στην αίθουσα Τύπου του υπουργείου Οικονομικών, είχε αλωνίσει την Ευρώπη, είχε κάνει κηρύγματα στον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε και εν τέλει κατέληξε σε μία συμφωνία σε ένα επεισοδιακό Eurogroup.

Η συμφωνία έλεγε ότι δίνεται μία παράταση στο πρόγραμμα που ίσχυε ακόμη έως τότε, ότι η κυβέρνηση όφειλε να παρουσιάσει σύντομα έναν κατάλογο των «μαγικών» μεταρρυθμίσεων που θα έκανε και που κανείς έως τότε δεν είχε φανταστεί και ότι πάνω κάτω όλα θα πήγαιναν καλά.

Ο Βαρουφάκης είχε ενθουσιαστεί, μόνο ο Παναγιώτης Λαφαζάνης και κάτι άλλοι άρχισαν να πανικοβάλλονται…

Ηταν η εποχή της «δημιουργικής ασάφειας». Μίας δήθεν διαπραγματευτικής τακτικής, η οποία μόνο δημιουργική δεν ήταν και που κατέληξε σε τραγωδία λίγους μήνες αργότερα.

Ελεγε το βράδυ της 20ης Φεβρουαρίου 2015 ο Βαρουφάκης: «Συνδυάσαμε σεβασμό σε κανόνες με σεβασμό στη δημοκρατία. Συνδυάσαμε τη λογική με την ιδεολογία». Ισως από την φράση αυτή θα έπρεπε όλοι να έχουν πειστεί για το φιάσκο. Τέτοια πράγματα δεν συνδυάζονται…

Σήμερα, δύο χρόνια και ένα Mνημόνιο αργότερα, όλα μοιάζουν επικίνδυνα με εκείνη την περίοδο.

Ακόμη μία εκκρεμής διαδικασία, πολλές δεσμεύσεις που δεν υλοποιούνται, μεταρρυθμίσεις που δεν προχωρούν και οι Βρυξέλλες να περιμένουν μία επιστολή από τον διάδοχο του Βαρουφάκη, Ευκλείδη Τσακαλώτο. Για όλα αυτά που έπρεπε να έχουν γίνει εδώ και έναν χρόνο.

Ενώ όλοι περίμεναν, o υπουργός Οικονομικών «τους την έσκασε»: έστειλε κάτι που δεν έλεγε τίποτε.

Σύμφωνα με τους συνεργάτες του, ενημέρωσε τις Βρυξέλλες ότι θα τους τα πει «όλα» στο Eurogroup της ερχόμενης Παρασκευής, αλλά μέχρι τότε θα πρέπει να κάνουν υπομονή…

Παράλληλα, το Μέγαρο Μαξίμου επιμένει: «το κλείσιμο της αξιολόγησης είναι ζήτημα πολιτικό»… Κάτι σαν να περιμένουν πάλι τον μαγικό συνδυασμό της λογικής με την ιδεολογία.

Τίνος λογική και τίνος ιδεολογία, όμως;

Οσο και αν κάποιοι επιμένουν να θεωρούν το κλείσιμο της αξιολόγησης βέβαιο, οι ομοιότητες με την περίοδο εκείνη ξενίζουν.

Η σύμπτωση των ημερομηνιών μπορεί να μην έχει τόσο μεγάλη σημασία, το περιβάλλον όμως δεν είναι καλύτερο για την ελληνική κυβέρνηση.

Η εφετινή 20η Φεβρουαρίου, οπότε έχει οριστεί το μεθεπόμενο Eurogroup, είναι ίσως κρισιμότερη από εκείνην του 2015. Και αυτό γιατί η Ευρώπη βρίσκεται σε ένα σταυροδρόμι που δεν αφήνει πολλά περιθώρια για «δημιουργικές ασάφειες».

Αν σε αυτό το Eurogroup δεν επιτευχθεί συμφωνία, αυτομάτως οι προθεσμίες στενεύουν επικίνδυνα. Οι ολλανδικές εκλογές του Μαρτίου θα παγώσουν τις διαδικασίες έως ότου σχηματιστεί κυβέρνηση και αυτομάτως η επόμενη φάση της όποιας συζήτησης θα μετατεθεί για την άνοιξη, ενώ θα πλησιάζει ο χρόνος για τις γερμανικές εκλογές του Σεπτεμβρίου.

Τα σενάρια δεν είναι πολλά. Είτε ο Ευκλ. Τσακαλώτος και ο Αλέξης Τσίπρας θα αποδεχθούν και πάλι τα πάντα, οπότε οι αντοχές και τα μυθεύματα της κυβέρνησης θα φθάσουν σε οριακό σημείο, είτε θα συνεχίζουν να παίζουν καθυστέρηση, πιστεύοντας ότι θα εξαντλήσουν τις αντοχές του Σόιμπλε, με το ενδεχόμενο των εκλογών να κερδίζει έδαφος και ένα δίλημμα ακραίο να καλλιεργείται.

«Εγώ ή ο Σόιμπλε», θα μπορούσε να είναι αυτό που ονειρεύεται ο κ. Τσίπρας να βροντοφωνάξει από κάποιο μπαλκόνι εν όψει μίας εκλογικής αναμέτρησης.

Και αν δεν έχει και κάποιες εφημερίδες να τον «στοχοποιούν καθημερινά», ποιος ξέρει, μπορεί και να φαντασιώνεται ότι θα κερδίσει…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News